Ο καρκίνος είναι μία ύπουλη αρρώστια, με την οποία δίνεις σκληρή μάχη για τη ζωή και αφήνει ανεξίτηλα σημάδια στο κορμί και τη ψυχή σου.
Έρχεσαι αντιμέτωπος με τον θάνατο, έχοντας στο πλευρό σου τους γιατρούς, οι οποίοι καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια για να βγεις κερδισμένος από αυτόν τον πόλεμο.
“Ξέρεις πως είναι να σε ακουμπά ο θάνατος;
Να βάζει τα γλοιώδη χέρια του να χαϊδεύει τα στήθη σου..;
Να απλώνει την γλώσσα του επάνω σου σεργιάνι να κάνει..;
Να σε βιάζει κάθε στιγμή κάθε λεπτό που αυτός θέλει;
Ξέρεις πως είναι να σε βιάζει ο θάνατος;
Να σε έχει κάθε λεπτό που εκείνος θέλει ;
Να σε γλεντάει και εσύ να μένεις έρμαιο στα χέρια του;
Να παίρνει την αξιοπρέπεια σου;
Να γονατίζει το είναι σου;
Ξέρεις;
Να μένεις μόνος μαζί του;
Φαντάσου ένα δωμάτιο που μυρίζει αίμα… αίμα δικό σου πασαλειμμένοι τοίχοι με κομμάτια από τις φλέβες σου για κάδρα…
Καρκίνος… τρέμεις να το προφέρεις την πρώτη φορά που σου λένε ότι τον έχεις
Τρέμεις την ώρα που μπαίνεις στο χειρουργείο…
Σβήνεις τις ώρες που μπαίνει στις φλέβες σου το υγρό για τις θεραπείες…
Τούφες των μαλλιών σου να τις κρατάς στα άδεια σου χέρια..και να κοιτάς κατάματα τις ουλές σου και να λες θα ζήσω…
Μόνος μέσα σε μια πόλη που φώτα έχει και εσύ να βλέπεις τις σκιές να φεύγουν από κοντά σου κάθε φορά που βλέπουν τα παράσημα πάνω στην επιδερμίδα σου..
Ναι παράσημα το κάθε χειρουργείο… η κάθε χημικοθεραπεία και εσύ εκεί να βλέπεις τις πλάτες τους ώρα που θα ήθελες το χέρι να σου κρατάνε…
Το μόνο άγγιγμα να είναι των γιατρών σου που παλεύουν σαν στρατιώτες με τον βιαστή σου…
Αυτοί οι υπέροχοι αφανής ήρωες που πάνω στην λευκή τους μπλούζα όρκο έχουν δώσει λεπτό μόνη να μην σε αφήσουν..που η ζωή τους γίνεσαι εσύ ..που δεν έχουν κρατήσει τίποτα για τα αμπάρια της ψυχής τους… ρακένδυτοι μέσα σε λευκή μπλούζα να τουφεκίζουν τα γλοιώδη χέρια που θάνατος λέγεται…
Μέσα σε παγωμένους χώρους που γυμνός είσαι εκεί να είναι οι μόνοι που σε ντύνουν για να μην κρυώσεις.. που σου λένε ζήσε …μείνε στη ζωή μου… είσαι πολύτιμη… είσαι μοναδική…
Ναι αυτοί.. που είναι οι μόνοι που αντέχουν να σε βλέπουν γυμνό, ματωμένο και όμως δεν κάνουν εμετό αλλά περιποιούνται τις πληγές σου, γεμίζουν τσιρότα διάφανα το είναι σου..πολεμάνε να σου δείξουν ότι θα τα καταφέρεις…
Που σου κρατάνε το χέρι και δίνουν ενέργεια που πολλές φορές δεν αντέχουν άλλη να δίνουν…;
Ξέρεις πως είναι να σε βιάζουν και να μην έχεις άσπρες μπλούζες… να τυλίγουν το γυμνό κορμί σου;
Ξέρεις πως είναι να μην υπήρχαν όλοι αυτοί… που πάνω σε άσπρη μπλούζα όρκο έδωσαν το μαύρο να μην επικρατεί..;
Ξέρεις ;
Ξέρεις πως είναι να σε βιάζει ο θάνατος;
Ξέρεις;”
Κατερίνα Βόγλη