Ο θάνατος δεν έρχεται απροειδοποίητα, αφού υπάρχουν σημάδια που κάνουν την εμφάνισή τους ακόμη και μία εβδομάδα πριν.
Advertisement
Ειδικότερα, καθώς πλησιάζει ο θάνατος, πολλοί άνθρωποι έχουν μια διαισθητική αίσθηση ή ξέρουν ότι πεθαίνουν, ενώ υπάρχουν και κάποια φυσικά σημάδια, όπως ανώμαλη αναπνοή, άρνηση φαγητού και δροσερό δέρμα.
Advertisement
Υπάρχουν τρόποι να αναγνωρίσει κάποιος τα σημάδια που δείχνουν ότι είναι κοντά στον θάνατο.
Advertisement
Ο θάνατος είναι μια φυσική διαδικασία. Ακριβώς όπως μια γυναίκα που γεννά, γνωρίζει ότι ένα μωρό έρχεται, ένα άτομο που πεθαίνει, μπορεί ενστικτωδώς να γνωρίζει ότι ο θάνατος είναι κοντά.
Καθώς ένα άτομο πλησιάζει στο τέλος της ζωής του, συνήθως βιώνει ορισμένες συγκεκριμένες σωματικές και ψυχικές αλλαγές, όπως:
Advertisement
Αυξημένη κόπωση ή υπνηλία
Άρνηση να φάει ή να πιει
Αλλαγές του εντέρου και της ουροδόχου κύστης, όπως δυσκοιλιότητα και/ή ακράτεια ούρων
Διανοητική σύγχυση, μειωμένη εγρήγορση ή παραισθήσεις
Αλλαγές στα ζωτικά σημεία, όπως κυμαινόμενη ή ακανόνιστη αρτηριακή πίεση και καρδιακός ρυθμός
Αναταραχή και ανησυχία
Δύσπνοια ή επιβράδυνση ή μη φυσιολογική αναπνοή
Χέρια, χέρια, πόδια και πόδια που είναι δροσερά στην αφή
Αυξημένος πόνος
Στο τέλος, τα μάτια μπορεί να φαίνονται γυάλινα και το άτομο μπορεί να αναπνέει θορυβώδη, δημιουργώντας έναν ήχο γουργουρητό γνωστό ως “κουδουνίστρα θανάτου”.
Τι θα συμβεί μια εβδομάδα πριν έρθει ο θάνατος
Κατά τη διάρκεια της τελευταίας εβδομάδας της ζωής ενός ατόμου, μπορεί να είναι μπερδεμένο, να έχει αλλοιωμένες αισθήσεις και να βιώσει αυταπάτες.
Μπορεί να κοιμάται το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας μακριά και να έχει παραισθήσεις όταν είναι ξύπνιο.
Θα είναι ανήσυχο και θα διαπιστώσει ότι είναι άσκοπο στις κινήσεις του.
Θα μπορούσε να βιώσει ένα κύμα ενέργειας όπου σκέφτεται, φαίνεται και αισθάνεται υπέροχα.
Όταν τελειώσει αυτό, θα νιώσει χειρότερα από ποτέ και θα γίνει αδιάφορο, πριν τελικά φύγει από τη ζωή.
Οι μέρες και οι ώρες πριν από το θάνατο είναι προφανείς, με πολλούς ανθρώπους να πιστεύουν ότι υπάρχει ένα συγκεκριμένο βλέμμα που έρχεται σε ένα άτομο που πεθαίνει.
Όμως, δεν είναι ξεκάθαρο για πόσο καιρό ένα άτομο που πεθαίνει, διατηρεί την επίγνωση του τι συμβαίνει γύρω του, αλλά η έρευνα δείχνει ότι κάποιος βαθμός επίγνωσης μπορεί να παραμείνει ακόμη και αφού το άτομο ξεφύγει από τις αισθήσεις του.
Μια μελέτη που έγινε το 2014, εξέτασε 2.060 ασθενείς από 15 νοσοκομεία στο Ηνωμένο Βασίλειο, τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Αυστρία, στους οποίους είχε χορηγηθεί καρδιοπνευμονική αναπνοή μετά από καρδιακή ανακοπή (η καρδιά σταματά εντελώς).
Από αυτούς που επέζησαν, οι 140 ερωτήθηκαν σχετικά με τις παραλίγο θανατηφόρες εμπειρίες τους. Το 39% ανέφεραν ότι ένιωθαν κάποιου είδους επίγνωση πριν από την επανεκκίνηση της καρδιάς τους, αλλά δεν είχαν ρητή ανάκληση γεγονότων.
Συχνά, οι άνθρωποι πέφτουν σε κώμα πριν πεθάνουν – μια βαθιά κατάσταση απώλειας των αισθήσεων και μη ανταπόκρισης και μπορεί να εξακολουθούν να ακούν τους ανθρώπους να μιλάνε, ακόμα και όταν δεν μπορούν πλέον να ανταποκριθούν.
Εξαιτίας αυτού, το Ίδρυμα Hospice της Αμερικής προτείνει ότι οι φροντιστές, η οικογένεια και οι γιατροί πρέπει να συμπεριφέρονται σαν ο ετοιμοθάνατος να γνωρίζει τι συμβαίνει και να είναι σε θέση να ακούει και να κατανοεί φωνές.
Σύνδρομο ξαφνικού θανάτου: Γιατί «χτυπά» τους νέους – Τα 2 κορυφαία σημάδια που δεν πpέπει να αγνοήσετε
Άτομα ηλικίας κάτω των 40 ετών καλούνται να προβούν σε καρδιολογικό έλεγχο, καθώς ενδέχεται να διατρέχουν κίνδυνο για το «σύνδρομο αιφνίδιου θανάτου ενηλίκων».
Το εν λόγω σύνδρομο, γνωστό ως SADS (Sudden Arrhythmic Death Syndrome), είναι θανατηφόρο για όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από το αν διατηρούν καλή φυσική κατάσταση και υγιεινό τρόπο ζωής.
«Πρόκειται για έναν όρο που χρησιμοποιείται για να περιγράψει τους απροσδόκητους θανάτους σε νέους, που εμφανίζεται συχνότερα σε άτομα ηλικίας κάτω των 40 ετών», δήλωσε το Βασιλικό Αυστραλιανό Κολλέγιο Γενικών Ιατρών.
Επίσης, ο όρος χρησιμοποιείται όταν η νεκροψία δεν μπορεί να βρει μια προφανή αιτία θανάτου.
Τα σημάδια που χτυπούν «καμπανάκι»
Το Ίδρυμα SADS που εδρεύει στις ΗΠΑ, έχει γνωστοποιήσει ότι περισσότεροι από τους μισούς από τους 4.000 ετήσιους θανάτους παιδιών, εφήβων ή νεαρών ενηλίκων από SADS έχουν ένα από τα δύο κορυφαία προειδοποιητικά σημάδια.
Αυτά τα περιλαμβάνουν οικογενειακό ιστορικό διάγνωσης SADS ή ξαφνικό ανεξήγητο θάνατο ενός μέλους της οικογένειας και λιποθυμία ή επιληπτικές κρίσεις κατά τη διάρκεια της άσκησης ή όταν είστε ενθουσιασμένοι ή ξαφνιασμένοι.
Πέρυσι, μια 31χρονη γυναίκα, η Catherine Keane, πέθανε στον ύπνο της ενώ ζούσε με δύο φίλους της στο Δουβλίνο. Η μητέρα της, είπε μιλώντας στην Irish Mirror: «Όλοι δούλευαν από το σπίτι, οπότε κανείς δεν έδωσε σημασία όταν η Catherine δεν κατέβηκε για πρωινό».
Της έστειλαν μήνυμα στις 11.20 και όταν δεν απάντησε, έλεγξαν το δωμάτιό της, όταν κατάλαβαν ότι είχε φύγει από τη ζωή. Η δυναίκα δήλωσε ότι η κόρη της «πήγαινε στο γυμναστήριο και περπατούσε 10.000 βήματα κάθε μέρα».
«Το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι “έφυγε” στον ύπνο της και δεν είχε πόνο. Πάντα ανησυχούσα για τα παιδιά μου όταν οδηγούσαν με το αυτοκίνητο στον δρόμο. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα έχανα ένα από τα παιδιά μου».
Το «Baker Heart and Diabetes Institute» της Μελβούρνης αναπτύσσει το πρώτο μητρώο SADS της χώρας.
«Υπάρχουν περίπου 750 περιπτώσεις ετησίως, ατόμων ηλικίας κάτω των 50 ετών στη Βικτώρια που παθαίνουν ξαφνικά καρδιακή ανακοπή», είπε ένας εκπρόσωπος.
«Από αυτούς, για περίπου 100 δεν θα βρεθεί η αιτία του θανάτου, ακόμη και μετά από εκτεταμένες έρευνες, όπως η πλήρης αυτοψία (φαινόμενο SADS)».
SADS: Το σύνδρομο του ξαφνικού θανάτου που «χτυπά» τους νέους
Η καρδιολόγος και ερευνήτρια Dr Elizabeth Paratz δήλωσε: «Το μητρώο του Baker ήταν το πρώτο στη χώρα και ένα από τα λίγα στον κόσμο που συνδύαζε πληροφορίες ασθενοφόρου, νοσοκομείου και ιατροδικαστικής».
«Υπάρχουν καταγραφές από ανθρώπους που υπέστησαν καρδιακή ανακοπή και δεν βρέθηκε καμία αιτία που την προκάλεσε», συνέχισε η ίδια.
Η γιατρός πιστεύει ότι η πιθανή έλλειψη ευαισθητοποίησης μπορεί να οφείλεται στο γεγονός ότι «πολλά γίνονται εκτός των παραδοσιακών ιατρικών πλαισίων».
«Η πλειονότητα αυτών των συμβάντων με SADS, στο 90%, συμβαίνουν έξω από το νοσοκομείο. Το άτομο δεν τα καταφέρνει, επομένως είναι στην πραγματικότητα το προσωπικό του ασθενοφόρου και οι ιατροδικαστές που φροντίζουν στο μεγαλύτερο μέρος αυτούς τους ασθενείς», εξήγησε.