Η κατάθλιψη αποτελεί μια ασθένεια. Μία ασθένεια όπως όλες οι άλλες. Για παράδειγμα, θα μπορούσε να είναι μια σοβαρή γρίπη. Ωστόσο, ένας καταθλιπτικός ασθενής είναι ένας ασθενής, ο οποίος δεν γιατρεύεται εύκολα. Μπορεί να γιατρευτεί από τον ίδιο του, τον εαυτό.
Ο καταθλιπτικός ασθενής είναι ένας απομονωμένος ασθενής. Συνήθως, προτιμά να κλείνεται στον εαυτό του και να βυθίζεται στις σκέψεις του. Κάποιες φορές μπορεί να αποτελούν σκέψεις, οι οποίες των βασανίζουν. Άλλοτε, μπορεί να αποτελούν σκέψεις – στόχους που θέλει να πετύχει στη ζωή του, αλλά πρέπει να ξεφύγει από αυτά που τον βαραίνουν.
Δηλαδή, γεγονότα ή άτομα τα οποία έχουν στιγματίσει τη ζωή του. Θα πρέπει να δώσει μία λύση σε αυτό το πρόβλημα που τον ταλαιπωρεί. Για να το κάνει αυτό, θα πρέπει να ξεδιαλύνει τις σκέψεις του, τις εμμονές του και τους ανθρώπους, οι οποίοι δεν τον βοηθούν να προχωρήσει τη ζωή του.
Για να το πετύχει, θα πρέπει να συνομιλήσει μαζί τους. Όλα μπορούν να λυθούν με το διάλογο. Αρκεί, να το επιθυμεί κάποιος. Σε περίπτωση που κάποιος δεν θέλει να βοηθήσει ή να καταλάβει έναν τέτοιο ασθενή, δεν μπορεί να αποτελέσει κάτι παραπάνω από ένα προσωπικό βαρίδια αυτού, του ασθενούς.
Τι θα μπορούσε λοιπόν να κάνει ένας ασθενής για να ξεφύγει από την κατάθλιψη, που τον ταλαιπωρεί; Να απελευθερωθεί από όσα των βασανίζουν και να μετατραπεί σε έναν ελεύθερο άνθρωπο. Έναν άνθρωπο που μπορεί να γίνει ξανά το αφεντικό του εαυτού του. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Μα, φυσικά με σωστή σκέψη, σωστές πράξεις και φυσικά χωρίς βίαιες ή βιαστικές κινήσεις.
Ακολουθούν σκίτσα του Κόλιν Μπάτερς (σ.σ. στην αγγλική γλώσσα, Colleen Butters) μέσα από μία σειρά σκίτσων για την κατάθλιψη:
