Η Πόπη έζησε μια συγκλονιστική και πρωτόγνωρη στιγμή όταν είδε τον πρώην σύζυγό της να ζητιανεύει στα φανάρια μετά το διαζύγιό τους. Δεν μπορούσε να πιστέψει τα μάτια της, αλλά πιστεύουμε πως είναι καλύτερο να διαβάσετε την πραγματικά συγκινητική εξομολόγησή της.
Η εξομολόγηση της
“Υπήρξα παντρεμένη για 15 χρόνια και με τον άντρα μου αποκτήσαμε 4 παιδιά. Από τα πρώτα χρόνια του γάμου μας γνώριζα ότι με απατούσε αλλά δεν είμαι από τις γυναίκες που τα παρατούν στην πρώτη δυσκολία. Όταν το ανακάλυψα είχαμε ήδη δύο παιδιά. Θέλησα να το παλέψω να μη διαλύσουμε το γάμο μας και την όμορφη οικογένεια που είχαμε φτιάξει.
Πέρα από την απιστία του ήταν ένας εξαιρετικός πατέρας και ένας αρκετά καλός σύζυγος και βλακωδώς πίστευα ότι το μόνο κουσούρι που έπρεπε να διορθώσω ήταν η αθεράπευτη ανάγκη του να ψάχνει την επιβεβαίωση στην αγκαλιά άλλων γυναικών. Με τον καιρό ήρθε το τρίτο παιδί και ένα ακόμη τέταρτο.
Με τα χρόνια και βλέποντας ότι ο κόμπος κάπου φτάνει στο χτένι αποφάσισα να του ζητήσω διαζύγιο. Του στάθηκα όσο μπορούσα, τον φρόντισα, τον βοήθησα, τον στήριξα αλλά το κέρατο πήγαινε σύννεφο.
Δεν ήθελε να χωρίσουμε
Δεν ήθελε να χωρίσουμε, εγώ επέμενα και τελικά το έκανα. Στα δικαστήρια δεν φτάσαμε, δεν χρειαζόταν εξάλλου. Ήρεμα και πολιτισμένα κανονίσαμε μόνοι μας τα της διατροφής και της επικοινωνίας του με τα παιδιά και πήρε ο καθένας το δρόμο του.”
“Δύο χρόνια μετά έχασα τα ίχνη του. Όσο και αν τον έψαχνα, όπου κι αν ρωτούσα δεν ήξερε κανείς τίποτα. Λες και άνοιξε η γη και τον κατάπιε. Ρωτούσα παντού, τους γονείς του, τους φίλους του, στη δουλειά του, στο καινούργιο σπίτι που είχε νοικιάσει, δεν ήταν πουθενά. Δεν μπορούσα να καταλάβω. Τι είχε συμβεί κάτι; Μέχρι και στα νοσοκομεία έψαξα και στα νεκροτομεία. Μόνο αν είχε πεθάνει θα άφηνε τα παιδιά του αλλά όλα έδειχναν ότι ζούσε ακόμα αλλά για τους δικούς του λόγους επέλεξε να χαθεί από προσώπου γης. Κρυβόταν για κάποιο λόγο; Ντρεπόταν για κάτι; Στα παιδιά; Τι να πω στα παιδιά που τον ζητούσαν; Ποια η απάντησή μου στην ερώτηση που είναι ο πατέρας τους και γιατί τα ξέχασε;
Ξόδεψα 5 χρόνια από τη ζωή μου ψάχνοντας τον παντού μέχρι που τελικά τον βρήκα εντελώς τυχαία χάρη στην παρατηρητικότητά μου. Ένα μεσημέρι γυρνώντας από τη δουλειά είδα έναν άντρα να ζητιανεύει στα φανάρια. Τώρα θα με ρωτήσετε, παρατηρείς κάθε άνθρωπο που ζητιανεύει σε κάθε φανάρι, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε πεζοδρόμιο; Όχι, δεν παρατηρώ όσο και αν με λυπεί το φαινόμενο αυτό να βλέπω ανθρώπους να ζητιανεύουν αλλά τον συγκεκριμένο τον παρατήρησα για δύο διαφορετικούς λόγους: Πρώτον γιατί κάτι μου θύμιζε όπως τον είδα να περπάτα και δεύτερον γιατί είχα πολύ καιρό να δω άνθρωπο να ζητιανεύει στα φανάρια και πιο πολύ στο συγκεκριμένο φανάρι.”
Τον πλησίασα και του μίλησα
“Ο άντρας αυτός ήταν ο πρώην άντρας μου. Εκεί είχε καταντήσει. Να ζητιανεύει στα φανάρια. Τον πλησίασα και του μίλησα και εκείνος το μόνο που έκανε ήταν να σκύψει το κεφάλι και να ψελλίσει ένα συγγνώμη.
Θύμωσα, έβαλα τις φωνές, τον ρώτησα γιατί να καταντήσει έτσι και γιατί, αν του συνέβαινε κάτι δεν ήρθε να βρει εμένα ή τους γονείς του, αλλά το μόνο που έκανε ήταν να παραμείνει σκυφτός και σιωπηλός.
Πραγματικά τον λυπήθηκα. Ντρεπόταν, ήταν φανερό. Μου ράγισε την καρδιά αυτή η εικόνα. 15 χρόνια περάσαμε μαζί, ό, τι κι αν συνέβη δεν ήθελα να τον δω σε αυτή την κατάσταση. Αν τύχαινε να περάσει κάποιο από τα παιδιά μας από εκεί; Τι θα γινόταν; Θα έβλεπαν τον πατέρα τους ρακένδυτο να ζητιανεύει λίγα ευρώ από τους οδηγούς και τους περαστικούς στα φανάρια;
Πραγματικά λυπήθηκα, αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι. Αυτός ο άνθρωπος δεν είχε μυαλό και ίσως αυτός ήταν ένας από τους λόγους που κατάντησε έτσι. Από μεριάς μου τι μπορώ να κάνω; Του έδωσα το καινούριο μου τηλέφωνο, τη διεύθυνσή μας την ήξερε και του είπα ότι τον περιμένω όποτε θελήσει να έρθει να δούμε τι θα κάνουμε. Δεν ξέρω τίποτα απ’ ότι συνέβη αυτά τα πέντε χρόνια. Ξαναπέρασα από το σημείο και προσπάθησα να τον προσεγγίσω, αλλά δεν με αφήνει. Δεν το έχω πει σε κανέναν, ούτε στους γονείς του και φυσικά ούτε στα παιδιά…”
«Πάρε ό,τι θέλεις θα πληρώσω εγώ» μου είπε η ταμίας του μάρκετ όταν χώρισα και έγινα ζητιάνα για να επιβιώσω
Η συγκινητική ιστορία μίας χωρισμένης και άνεργης μητέρας, που αναγκάστηκε να ζητιανεύει για τα ταΐσει την κόρη της και βρήκε βοήθεια από μία ταμία σούπερ μάρκετ, αποδεικνύει ότι στις δύσκολες στιγμές, θα βρεθούν στο πλευρό μας άνθρωποι που δεν το περιμένουμε.
“Οκτώβρης του 2014. Μόλις είχα χωρίσει και είχα μετακομίσει με την 5χρονη κόρη μου σε ένα υπόγειο. Σα να μην μου έφταναν όλα, με απέλυσαν γιατί ερχόταν ο άνδρας μου στη δουλειά μου και έκανε φασαρίες και το αφεντικό μου είπε ότι ήθελε την ησυχία του. Δεν είχε και άδικο. Έτσι βρέθηκα σε απόγνωση.
Το παιδί μου το τάιζα με φαΐ της εκκλησίας. Πολλές φορές δεν έβγαιναν δύο μερίδες, αλλά μία και αυτή την έδινα στο παιδί. Έπλενα σκάλες, αυτοκίνητα, έκανα θελήματα, έκανα ό,τι μπορούσα για να μην πεινάσουμε, αλλά δεν έφταναν. Σύντομα μας έκοψαν το ρεύμα, άφησα ένα νοίκι απλήρωτο, δεν υπήρχε κανείς να με βοηθήσει. Είχα απογοητευτεί.
Χριστούγεννα πήγα μία μέρα στην εκκλησία δεν είχε ούτε μία μερίδα, είχαν τελειώσει. Το παιδί μου πείναγε, κάτι έπρεπε να κάνω. Τα ντουλάπια και το ψυγείο μας άδεια. Έκατσα έξω από το σούπερ μάρκετ. Άπλωσα το χέρι. Ντράπηκα για μένα εκείνη την ώρα, ζητιάνευα και έκλαιγα. Πέρασαν έτσι 4 μέρες, άρχισα να συνηθίζω. Μάζευα κάποια λίγα λεφτά και μετά έμπαινα στο σούπερ μάρκετ και αγόραζα τα βασικά για το παιδί.
Ένα βράδυ που ζητιάνευα, προ-παραμονές Χριστουγέννων, έτυχε να έχω μαζέψει μόνο τρία ευρώ. Μπαίνω απογοητευμένη στο σούπερ μάρκετ και βλέπω ότι το γάλα που ήθελα να πάρω στη μικρή μαζί με τα δημητριακά έκαναν 3,10 και δεν είχα.
Αίσιο τέλος είχε η συγκινητική ιστορία της μητέρας
Πάω στο ταμείο μόνο με το γάλα. “Μόνο γάλα σήμερα;” με ρωτάει η ταμίας ένα καλόκαρδο κορίτσι, ένας άγγελος. Ναι της λέω. Βλέπει τα λεφτά, καταλαβαίνει ότι δεν έφταναν και για δημητριακά.
“Πάρτε ό,τι θέλετε και θα τα πληρώσω εγώ”, μου είπε. Το κορίτσι που έπαιρνε το πολύ 500 ευρώ το μήνα, προθυμοποιήθηκε να μου πληρώσει τα ψώνια για να μας βοηθήσει…
Πήρα μόνο τα δημητριακά και έφυγα.
Η ιστορία μου είναι τεράστια και χρειάζομαι μέρες για να σας τη γράψω.
Θα σας πω μόνο ότι σήμερα η ζωή τα έφερε έτσι που είμαι μεγαλοστέλεχος στη συγκεκριμένη αλυσίδα σούπερ μάρκετ και φυσικά, ζήτησα αυτό το κορίτσι να μπει στα γραφεία.
Σήμερα η ταμίας αυτή είναι το δεξί μου χέρι.
Γιατί;
Γιατί είναι πάνω απ’ όλα άνθρωπος. Γιατί εκεί που συγγενείς και πλούσιοι δεν είπαν να πάρουν στο παιδί μου ένα κιλό ψωμί, μία άγνωστη και φτωχή κοπέλα, θέλησε να μας κάνει το χριστουγεννιάτικο τραπέζι.
Την λένε Αγγελική. Είναι ο άγγελός μου.
Κατερίνα”
