Το μήνυμα μια μαμάς: Μια γυναίκα που πρόσφατα έγινε μητέρα, έγραψε ένα κείμενο, το οποίο απευθύνεται προς όλες τις εργαζόμενες μητέρες του κόσμου.
Αν δεν ζήσεις ο ίδιος μια κατάσταση, δεν μπορείς να κατανοήσεις ποτέ πλήρως, τα συναισθήματα και τις αντιδράσεις του άλλου.
Πολλοί, έχουν μετανιώσει επειδή έκριναν ή σχολίασαν αρνητικά κάποιον, χωρίς να ξέρουν το τι του συμβαίνει πραγματικά.
Αυτό συνέβη και με την Dada Nichols, η οποία συνήθιζε να ειρωνεύεται τις εργαζόμενες μαμάδες και να κατακρίνει τον τρόπο ζωής τους, ο οποίος περιστρεφόταν γύρω από την οικογένειά τους. Μέχρι που και η ίδια έγινε μαμά και εργαζόμενη και… κατάλαβε.
«Κάποτε ήμουν η πιο νέα εργαζόμενη σε κάθε μου δουλειά. Ένα μικρό κορίτσι που ήθελε να κατακτήσει τον κόσμο. Δούλευα με όρεξη και συνεργαζόμουν με πολλές γυναίκες. Οι περισσότερες από αυτές ήταν μαμάδες και μάλιστα πολύ εργατικές και δυναμικές.
Έβλεπα εργαζόμενες μαμάδες να μπαίνουν στο γραφείο αλαφιασμένες και αγχωμένες και δεν καταλάβαινα τις μάχες που είχαν δώσει λίγα λεπτά νωρίτερα για να ντύσουν τα παιδιά, να τα ταΐσουν και να τα ετοιμάσουν για το σχολείο.
Έβλεπα εργαζόμενες μαμάδες να δείχνουν με καμάρι σε όλους τις ζωγραφιές των παιδιών τους και δεν καταλάβαινα ότι αυτό το απλό, μουτζουρωμένο χαρτί ήταν γι’ αυτές το πιο όμορφο έργο τέχνης που είχαν κρατήσει ποτέ στα χέρια τους.
Έβλεπα εργαζόμενες μαμάδες να κάνουν meetings για θέματα που – ίσως – θα μπορούσαν να λυθούν με ένα απλό e-mail, αλλά δεν δυσανασχετούσαν, να καταπιάνονται και να φέρνουν σε πέρας projects γρήγορα, τη στιγμή που άλλοι εργαζόμενοι έκαναν διπλάσιο χρόνο για την ίδια δουλειά.
Έβλεπα εργαζόμενες μαμάδες να ανταποκρίνονται σε σκληρές κριτικές και υποδείξεις με απίστευτη ψυχραιμία και υπομονή. Ήξεραν κάτι που εγώ δεν ήξερα: τίποτα από όσα συμβαίνουν στη δουλειά δεν είναι το ίδιο σημαντικό με όσα συμβαίνουν στο σπίτι.
Έβλεπα εργαζόμενες μαμάδες να περιμένουν πώς και πώς να έρθει το απόγευμα για να φύγουν γρήγορα και να συνεχίσουν να εργάζονται στη δεύτερη «δουλειά» τους. Δεν ήξερα ότι ανησυχούσαν για το αν θα προλάβουν να πάρουν το παιδί από το σχολείο. Δεν ήξερα ότι ανησυχούσαν για την κίνηση. Δεν ήξερα ότι υπολόγιζαν με κάθε λεπτομέρεια τι θα έκαναν με τα παιδιά τους. Τι θα έπρεπε να μαγειρέψουν, τι εργασίες να κάνουν, πότε να κάνουν μπάνιο το παιδί τους, πότε να το κοιμίσουν.
Έβλεπα εργαζόμενες μαμάδες να ανυπομονούν να οδηγήσουν από τη δουλειά στο σπίτι και δεν ήξερα ότι αυτός ίσως ήταν ο μόνος χρόνος με τον εαυτό τους. Η ευκαιρία τους να σκεφτούν ήρεμα χωρίς φωνές από τη δουλειά ή γκρίνια από τα παιδιά.
Δεν ήξερα ότι ένιωθαν ενοχές επειδή ήθελαν ή δεν ήθελαν να δουλεύουν μετά τα παιδιά. Ένιωθαν ενοχές επειδή κυνηγούσαν τα όνειρά τους ή αφιέρωναν πολύ χρόνο στα παιδιά τους και όχι στη δουλειά τους και αντίστροφα.
Έβλεπα εργαζόμενες μαμάδες να μου χαμογελούν ευγενικά, ενώ εγώ αδιαφορούσα για τις ιστορίες τους. Δεν ήξερα ότι αυτές οι ιστορίες ήταν οι πιο σημαντικές στιγμές τους.
Έβλεπα εργαζόμενες μαμάδες να λείπουν από τη δουλειά επειδή το παιδί τους αρρώστησε και δυσανασχετούσα. Δεν ήξερα πόσες τύψεις ένιωθαν απέναντι στους συναδέλφους τους, πόσο κουρασμένες ήταν μετά από μια εξαντλητική νύχτα μάχης με τον πυρετό του παιδιού.
Δεν καταλάβαινα γιατί ένα τηλεφώνημα από το σχολείο του παιδιού μπορεί να προκαλούσε τόσο άγχος.
Δεν ήξερα ότι κάποιες φορές η δουλειά ήταν ένα διάλειμμα από μια εξοντωτική καθημερινότητα, από μια εξουθενωτική νύχτα με το παιδί. Δεν ήξερα ότι ορισμένες άλλες φορές έχαναν τις καλύτερες στιγμές στο σπίτι για να είναι στη δουλειά.
Δεν ήξερα ότι αυτές οι εργαζόμενες μαμάδες δεν είχαν ιδέα για τα όσα κατάφερναν. Ότι τις περισσότερες ημέρες τα πήγαιναν άψογα στη δουλειά και ήταν και οι καλύτερες μαμάδες. Ότι καθημερινά έβγαιναν νικήτριες σε έναν άνισο αγώνα και ότι αντί να λαμβάνουν εύσημα για αυτό εκείνες κάθε βράδυ σκέφτονταν πώς θα μπορούσαν να γίνουν τα πράγματα καλύτερα την επόμενη μέρα.
Τώρα ξέρω. Τώρα καταλαβαίνω…»