Στην κοινωνία μας, η διαδικασία της υιοθεσίας συνήθως προβάλλεται ως μια γενναιόδωρη και πλήρης πράξη αγάπης, που αποσκοπεί στη δημιουργία μιας ευτυχισμένης οικογένειας. Ωστόσο, πίσω από τις ευτυχισμένες εικόνες και τις εορταστικές ανακοινώσεις, συχνά κρύβονται πολύπλοκες συναισθηματικές και προσωπικές ιστορίες.
Μια τέτοια ιστορία έρχεται στο προσκήνιο μέσω της εξομολόγησης μιας γυναίκας, η οποία αποκαλύπτει ότι η απόφασή της να υιοθετήσει ένα παιδί με τον σύντροφό της δεν ήταν μόνο μια πράξη προσφοράς αλλά και μια προσπάθεια να σώσουν τον γάμο τους. Ωστόσο, μετά από τη διάλυση της σχέσης τους, τώρα η γυναίκα αγωνίζεται με την απόφαση να επιστρέψει το παιδί στο σύστημα υιοθεσίας. Αυτή η δραματική και συγκινητική ιστορία αναδεικνύει τις σύνθετες προκλήσεις που συνοδεύουν την υιοθεσία και τα προσωπικά και συναισθηματικά διλήμματα που μπορεί να προκύψουν, αποδεικνύοντας ότι πίσω από κάθε απόφαση υπάρχει μια ανθρωποκεντρική διάσταση που συχνά δεν είναι εύκολη ούτε απλή.
Τα όσα εξομολογήθηκε:
«Δεν ξέρω για ποιον ήταν πιο μεγάλο το πλήγμα. Για μένα ή για το παιδί που τον λάτρευε; Έκλαιγε το παιδί γιατί του έλειπε ο μπαμπάς του, έκλαιγα και εγώ που τον είχα και τον έχασα και κατηγορούσα τον εαυτό μου ότι έφταιγα. Ντρέπομαι που το λέω αλλά ήμουν και είμαι μία γυναίκα εξαρτημένη από εκείνον. Ζούσα γιατί ζούσε. Ανέπνεα γιατί ανέπνεε. Το παιδί ήταν για μένα πάντα σε δεύτερη μοίρα όχι ότι το παραμέλησα ή ότι δεν ενδιαφερόμουν για τις ανάγκες του απλώς ο άντρας μου ήταν για μένα ο Θεός μου.
Πάνε πέντε μήνες που έφυγε και δεν έχει πάρει ούτε ένα τηλέφωνο. Απέδειξε ότι ούτε εμένα αγαπούσε ούτε όμως και το παιδί για το οποίο υποτίθεται ότι κάποτε έλιωνε.
Τώρα τι κάνουμε; Με άφησε με ένα 6χρονο παιδί και εξαφανίστηκε. Το παιδί όμως αυτό εγώ δεν θέλω να το μεγαλώσω μόνη. Όσο ήμασταν μαζί έκανα υποχωρήσεις γιατί ξέρω ότι το ήθελε εκείνος, τώρα όμως;
Σκέφτομαι πολύ σοβαρά να απευθυνθώ στο Ίδρυμα από το οποίο το πήραμε και να τους ζητήσω να τη δεχτούν πίσω.
Κακό θα κάνω στο παιδί αν το κρατήσω κοντά μου. Δεν το θέλω και μεγαλώνοντας θα το καταλάβει. πιο καλά θα περάσει στο ίδρυμα με τα άλλα παιδάκια όπως ήταν πριν παρά μαζί μου και εγώ θα απαλλαγώ από κάτι που μου είμαι βάρος. Το υιοθέτησα για να κρατήσω τον άντρα μου κοντά μου τώρα όμως μου είναι περιττό. Κάποια στιγμή θα θελήσω να ξαναφτιάξω τη ζωή μου και το παιδί είμαι σίγουρη ότι θα σταθεί εμπόδιο. Εσείς τι πιστεύετε; Θα δεχτούν το παιδί πίσω;
Σόνια»
