Το 18ο καλοκαίρι: Τα παιδιά, όταν φτάνουν τα 18, είναι καιρός να ανοίξουν τα φτερά τους και να ανεξαρτητοποιηθούν. Δεν είναι εύκολο για όλους τους γονείς. Είναι όμως ένα βήμα, απαραίτητο στην εξέλιξη των παιδιών.
Από τη στιγμή που γεννήθηκαν τα παιδιά σας, όλοι σας προειδοποιούσαν διαρκώς για το πόσο γρήγορα θα μεγαλώσουν. Η αλήθεια είναι, ότι παρόλο που στα μάτια μας τα παιδιά μας θα είναι για πάντα μικρά, δεν θα βρίσκονται για πάντα στο πλευρό μας. Θα έρθει η στιγμή που θα ανοίξουν τα φτερά τους και θα πετάξουν μακριά μας.
Η μαμά-blogger Heather Duckworth, του Love, Faith, & Chaos, η οποία ζει φέτος το 18ο καλοκαίρι της με τα παιδιά της, έγραψε τα εξής παρακάτω και… πιστεύουμε θα συγκινηθείτε και εσείς, όσο εμείς!
«Γύρισα σπίτι, τις προάλλες, έπειτα από ένα ατελείωτο απόγευμα γεμάτο εξωτερικά θελήματα και δείτε πώς βρήκα τη βεράντα μου. Αυτά τα παπούτσια δείχνουν, ότι έχω ένα σπίτι γεμάτο παιδιά. .. Κυρίως εφήβους. Αυτά τα παπούτσια αποτελούν ξεκάθαρη απόδειξη ότι είναι Καλοκαίρι και το σχολείο έχει τελειώσει. Αυτά τα παπούτσια δείχνουν, ότι δεν έχει μείνει καθόλου φαγητό στο σπίτι. Αυτά τα παπούτσια ισοδυναμούν με θόρυβο και χάος, γέλιο και μουσική. Με προειδοποιούν, ότι κατά πάσα πιθανότητα παιδιά «αράζουν» στον καναπέ μου, επιπλέουν στην πισίνα μου, παίζουν χόκεϊ ή βλέπουν ταινία κάπου στο σπίτι. Αυτά τα παπούτσια δείχνουν, ότι σήμερα «αράζουμε» στο σπίτι.
Σταμάτησα έξω από την πόρτα και ένιωσα ένα κύμα λύπης να με πλημμυρίζει καθώς κοιτούσα αυτά τα παπούτσια… Παπούτσια από μια παρέα παιδιών που συχνάζουν στο σπίτι μου εδώ και τέσσερα χρόνια. Κάποια από αυτά έχουν αγωνιστεί στις ίδιες ομάδες, κάποια έχουν πάει στο ίδιο σχολείο από το δημοτικό, κάποια έχουν βγει ραντεβού και κάποια τα έχουν χαλάσει. Αλλά όλοι παρέμειναν καλοί φίλοι όλα αυτά τα χρόνια. Και αγαπώ όλα αυτά τα παιδιά που αφήνουν τα παπούτσια τους κατά μήκος της βεράντας μου. Οι περισσότεροι από αυτούς μόλις αποφοίτησαν από το λύκειο, που σημαίνει ότι αυτά τα παπούτσια θα πάνε σε διαφορετικές κατευθύνσεις από το φθινόπωρο, όταν θα ξεκινήσουν το Πανεπιστήμιο.
Λένε, ότι έχεις μόνο 18 καλοκαίρια με τα παιδιά σου. Είμαι στο 18ο με το δικό μου παιδί. Αυτή η συνειδητοποίηση σφίγγει την καρδιά μου και με κάνει να αναρωτιέμαι πώς πέρασαν 18 καλοκαίρια τόσο γρήγορα. Μεγάλες αλλαγές συμβαίνουν αυτή τη στιγμή τόσο για μένα όσο και για όλα αυτά τα παιδιά που βρίσκονται τώρα στο σπίτι μου. Η καρδιά μου το ξέρει και το νιώθει και γι ‘αυτό η θέα αυτών των παπουτσιών με κάνει να συγκινούμαι. Ξέρω, ότι έπειτα από αυτό το καλοκαίρι, τα πράγματα δεν θα είναι ποτέ ξανά τα ίδια. Αυτό είναι ένα γλυκόπικρο κομμάτι του να είσαι γονιός… Αυτή η μετάβαση από το να έχουμε τα παιδιά στο σπίτι και έπειτα να τα βλέπουμε να φεύγουν. Το μυαλό μου ξέρει, ότι αυτό είναι το φυσιολογικό, αλλά η καρδιά μου… πονάει.
Μ ‘αρέσει να έχω όλα αυτά τα παπούτσια κατά μήκος της βεράντας μου, γιατί σημαίνει ότι τα παιδιά μου είναι σπίτι. Σημαίνει, ότι ξέρω πού είναι και με ποιους και ότι είναι όλοι ασφαλείς. Γνωρίζω πολύ καλά, ότι αυτά τα παπούτσια δεν θα είναι εδώ για πολύ ακόμα. Πολύ σύντομα θα είναι διασκορπισμένα σε διαφορετικές πανεπιστημιακές σχολές και θα κάνουν τα πρώτα τους βήματα ανεξαρτησίας. Και ξέρω, ότι όλα αυτά τα παπούτσια μπορεί να μην βρουν το δρόμο τους πίσω στο σπίτι το επόμενο καλοκαίρι, καθώς η ζωή θα τα οδηγήσει σε νέες περιπέτειες.
Αυτές οι σκέψεις κρέμονται πάνω από το κεφάλι μου, σαν ένα σκοτεινό σύννεφο… Προσπαθώ να «ρουφήξω» τη χαρά από τις παρούσες στιγμές. Προσπαθώ να διώξω όλα τα μελαγχολικά συναισθήματα. Δεν θέλω τη θλίψη να επισκιάσει την ευτυχία που ζω σήμερα. Αλλά βλέπω, ότι πρέπει να το υπενθυμίζω αυτό συχνά στον εαυτό μου, κατά τη διάρκεια αυτού του 18ου καλοκαιριού, γιατί κάθε στιγμή φαίνεται γλυκόπικρη.
Προς το παρόν, θα δεχτώ με χαρά αυτά τα παπούτσια και θα είμαι ευγνώμων για τα παιδιά στο σπίτι μου. Θα τους αγοράσω σνακ. Θα καλοδεχτώ τα παιδιά στο σπίτι μου και θα τους επιτρέψω να ξαπλώνουν στους καναπέδες μου. Θα χαίρομαι με τους ήχους του γέλιου τους και θα τους βάζω να καθαρίζουν εκεί που λερώνουν. Θα προσεύχομαι να επιστρέψουν όλα τους σπίτι με ασφάλεια και θα απολαμβάνω το γεμάτο μου σπίτι. Αλλά πάνω απ ‘όλα, θα κάνω ό,τι μπορώ για να «χορτάσω» την ευτυχία και τη χαρά αυτής της στιγμής και να μην αφήσω το σκοτεινό σύννεφο της θλίψης να με καταπιεί. Γιατί αυτή η στιγμή που έχω με το παιδί μου και τους φίλους του… είναι κάτι μοναδικό!
Γι ‘ αυτό θα φυλάξω αυτό το 18ο καλοκαίρι με τα παπούτσια… Γιατί ξέρω, ότι πολύ σύντομα αυτά τα παπούτσια θα τρέχουν να εξερευνήσουν τον κόσμο… Και η βεράντα μου τότε θα είναι άδεια.»