Η Αθηνά περιγράφει στο SingleParent την περιπέτειά της από το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι όταν η πεθερά της ζήτησε λεφτά για το γεύμα.
«Είναι από αυτά που διαβάζεις και λες αποκλείεται δεν γίνονται. Μέχρι που συνέβη σε εμάς…
Είμαι παντρεμένη και ευτυχισμένη αλλά διαβάζω τη σελίδα σας ανελλιπώς. Έχουμε με τον άντρα μου δυο κοριτσάκια και ζούμε αξιοπρεπώς, με τις δουλειές μας δόξα Το Θεό, με το σπίτι μας. Όλα καλά.
Θυμήθηκα μια ιστορία που συνέβη πριν 5 χρόνια και ήθελα να τη μοιραστώ μαζί σας γιατί λόγω των ημερών, τη θυμηθήκαμε και φέτος.
Που λέτε είχα την μικρή μου κόρη μωρό ακόμα στο πορτ μπεμπέ και επειδή ήταν απαιτητική η όλη περίοδος με θηλασμούς, συχνές αλλαγές πάνας κλπ. λέω θα κάτσουμε σπίτι να κάνουμε γιορτές φέτος εγώ ο άντρας μου και τα μικρά, δεν πειράζει.
Το λέει ο άντρας μου στη μάνα του, του λέει δεν είναι σωστό βρε παιδί μου να κάνετε μόνοι σας γιορτές σαν τον κούκο. Ελάτε και θα σας κάνω εγώ το τραπέζι, θα καλέσουμε και τα αδέρφια σου.
Στην αρχή παρεξενευτήκαμε γιατί ξέρουμε τί τσιγκούνα είναι και ότι ποτέ δεν έχει ανοίξει το σπίτι της ούτε για νερό αλλά εντάξει δεν πήγε ο νους μας. Είπαμε ότι ίσως επιτέλους μια φορά την έπιασε το ψυχοπονιάρικο και είπε να ανταποδώσει. Ναι καλά…
Στολίζομαι που λέτε η λεχώνα παραμονή Χριστουγέννων, παίρνω σύζυγο και παιδιά και ένα καλό δώρο για την πεθερά (πεθερός δεν υπάρχει έχει πεθάνει, Άγιος άνθρωπος, τον τρέλανε με τη μιζέρια της) και αριβάρουμε σπίτι της.
Ανοίγει, συναντάμε τα αδέρφια του άντρα μου, συγγενείς φίλους, ένα σπίτι με 25 άτομα περίπου, προ κόβιντ φυσικά, τότε που μαζευόμασταν ολόκληρο γήπεδο σε μια γκαρσονιέρα και φέρναμε κι άλλους.
Τρώμε, γελάμε, βάζει και μουσική η πεθερά, έρχεται στο τσακίρ κέφι αρχίζει να σπάει πιάτα και ποτήρια, ρίχνω κι εγώ τις βόλτες μου, με το ένα χέρι θήλαζα με το άλλο βάραγα παλαμάκια στη ζειμπεκιά της πεθεράς, αξέχαστα Χριστούγεννα σου λέω!
Μέχρι που έρχεται πια το βράδυ, ευχαριστημένοι εμείς, τη βοηθάμε να μαζέψει το σπίτι που το είχαμε κάνει λαμπόγυαλο.
Την ώρα που κάνουμε να φύγουμε και καθώς βάζω το παλτό μου, ακούω την πεθερά μου να λέει στον άντρα μου “Να ξέρεις είναι 50 ευρώ το άτομο, μη με παρεξηγείς, τόσο φαγητό έφτιαξα, τόσο ρεύμα έκαψα, βάλαμε και μουσική, ένας άνθρωπος μόνος είμαι, που να καλύψω τόσα έξοδα μόνη μου;”.
Με τον άντρα μου μείναμε κάγκελο, δεν πιστεύαμε αυτό που ακούγαμε.
Σε ταβέρνα με μουσική να είχαμε πάει, λιγότερα θα μας έπαιρναν, άσε που θα ήμασταν οι δυο μας και δεν θα χαλιόμασταν.
Κάνει ο άντρας μου έτσι στην τσέπη του, βγάζει 100 ευρώ της τα δίνει και από τη χαρά της, βγήκε στην πόρτα και μας φώναζε “Να ξανάρθετε!”. Μου θύμισε κράχτη στα Βλάχικα που καθώς φεύγεις απ’ την ταβέρνα, σου φωνάζει “Να μας ξανάρθετε!”.
Στον δρόμο γελάγαμε και ταυτόχρονα είχαμε νευριάσει απίστευτα. Πήραμε τηλέφωνο τα αδέρφια του άντρα μου και σε κάποιους δεν είχε πάρει λεφτά. Κοινώς και πληρώσαμε και βάλαμε και το μερίδιο των άλλων. Υπέροχο;
Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες το θυμόμαστε με τον άντρα μου και γελάμε. Εννοείται ότι από τότε πάμε στην πεθερά μου μόνο για καφέ τον οποίο φέρνουμε απ’ το σπίτι μας γιατί την έχουμε ικανή να μας τον χρεώνει.
Καλές γιορτές σε όλους βρε!»
Αθηνά