Ακολουθεί η αληθινή ιστορία της Δήμητρας όπως τη μοιράστηκε η ίδια. Η Δήμητρα είναι σε μακροχρόνια σχέση με τον σύντροφό της αλλά αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα με το γεγονός ότι δεν έχουν παντρευτεί ακόμη και ζητά τη βοήθειά σας.
Η αληθινή ιστορία της Δήμητρας: «Τα έχουμε 20 χρόνια και με έχει αστεφάνωτη»
Γνωριστήκαμε με τον Αναστάση πριν δυο δεκαετίες σε μια παρέα και από τότε γίναμε αχώριστοι. Εγώ στα 16 και αυτός στα 17. Παιδιά ήμασταν ακόμη.
Πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο. Μετά το σχολείο και μετά τα μαθήματα πηγαίναμε μαζί βόλτες με το μηχανάκι του και σχεδόν κάθε βράδυ συναντιόμασταν με τους άλλους φίλους συμμαθητές μας. Οι γονείς μας το ήξεραν ότι κάναμε πολύ παρέα, αλλά δεν έφεραν αντίρρηση, εφόσον ήμασταν εντάξει με τις σχολικές υποχρεώσεις μας.
Τα χρόνια πέρασαν, τελειώσαμε και οι δυο το πανεπιστήμιο και σαν φοιτητές συγκατοικήσαμε. Ήμασταν πλέον ζευγάρι και η σχέση μας είχε ωριμάσει. Βασικά εμείς μεγαλώσαμε μαζί και ωριμάσαμε μαζί. Βρήκαμε καλές δουλειές και όλα έδειχναν πως κάποια στιγμή θα παντρευτούμε. Όμως από τότε πέρασαν πολλά χρόνια. Άλλαξαν και τα πιστεύω μας. Εγώ έγινα πιο συντηρητική και αυτός πιο ελεύθερος στις ιδέες του. Εγώ ήθελα γάμο και αυτός ήταν κατά του γάμου και αυτού του παλιομοδίτικου, όπως έλεγε, θεσμού. ‘Ποιος λογικός άνθρωπος παντρεύεται σήμερα;’ μου έλεγε.
Η συνέχεια της ιστορίας της Δήμητρας
Εγώ τώρα έγινα 36 και αυτός 37. Όμως κάθε φορά που αναφέρομαι στον γάμο, αλλάζει κουβέντα. Όταν κάποια στιγμή τον κάθισα κάτω και του είπα ότι άρχισε να χτυπάει το βιολογικό μου ρολόι και ότι θέλω να γίνω μητέρα μου είπε κάτι που δεν το είχα φανταστεί. Μου είπε ότι αυτό δεν ήταν απαραίτητο να γίνει μετά από έναν γάμο και ότι τώρα οι καιροί άλλαξαν. Αν και δεν ξέρει αν θα είναι καλός πατέρας, θα μπορούσαμε, είπε, να κάνουμε ένα παιδί και να υπογράψουμε ένα σύμφωνο συμβίωσης!
Συχνά μου αράδιαζε έναν σωρό άλλες δικαιολογίες όπως, ότι, τώρα πια η ζωή είναι πολύ ακριβή και ότι δύσκολα μεγαλώνεις ένα παιδί. Εξ’ άλλου δεν θα ήθελε να μην μπορεί να του δώσει όλα τα απαραίτητα εφόδια και σπουδές στο εξωτερικό. Έφτασε στο σημείο να μου πει ότι σε τέτοιους καιρούς που ζούμε, που να φέρουμε παιδί στον κόσμο. Θα υπάρχει κόσμος; ‘Δεν βλέπεις γύρω μας τι γίνεται;’
Εγώ όμως θέλω να ελπίζω στο καλύτερο για το μέλλον. Θέλω να παντρευτώ παραδοσιακά, όπως έκαναν και οι παππούδες μου και οι γονείς μου. Να βάλω το λευκό μου νυφικό και να ανέβω τα σκαλιά της εκκλησίας. Θέλω να κάνω πολλά παιδιά και να τα μεγαλώσουμε με αξίες, μαζί σαν καλοί γονείς.
Τώρα όμως μετά από τόσα χρόνια τι να ελπίζω;
Δήμητρα
