Η απιστία σ’ ένα παντρεμένο ζευγάρι δύσκολα ξεπερνιέται και τις περισσότερες φορές οδηγεί στον χωρισμό. Ωστόσο, υπάρχουν περιπτώσεις συντρόφων που επιλέγουν να μείνουν μαζί και να προχωρήσουν τη ζωή τους από κοινού, προσπαθώντας να κλείσουν τις πληγές.
Μία γυναίκα απάτησε τον άντρα της, εκείνος τη συγχώρεσε και, τελικά, παρέμειναν παντρεμένοι. Όπως εξομολογείται, για ‘κείνη, όμως, ο γάμος τους δεν ήταν ποτέ πια ο ίδιος μετά την απιστία και μας εξομολογείται το γιατί.
«Τρεις ώρες και 36 λεπτά! Τόσο κράτησε η κουβέντα που ακολούθησε τη στιγμή που ο άντρας μου έμαθε ότι τον έχω απατήσει. Τρεις ώρες που μου φάνηκαν αιώνας.
Ναι, απάτησα τον άντρα μου και, μάλιστα, χωρίς κανέναν σοβαρό λόγο – δεν βαριέμαι, δεν μου λείπει η αγάπη και η στοργή, δεν είμαι δυστυχισμένη.
Γι’ αυτό βρεθήκαμε να κουβεντιάζουμε με τις ώρες. Εκείνος έψαχνε κάποιον τρόπο να εκλογικεύσει αυτό που είχε συμβεί κι εγώ έναν τρόπο να απαλύνω τον πόνο του και… το σοκ που είχε υποστεί. Σχεδόν τέσσερις ώρες μετά, δεν είχαμε βρει καμία εξήγηση.
Κάπως έτσι, ο άντρας μου έφυγε απ’ το σπίτι για μία ολόκληρη εβδομάδα, ώστε να σκεφτούμε και οι δυο ανεπηρέαστοι τι θέλουμε να κάνουμε. Η εβδομάδα πέρασε και – ευτυχώς – συμφωνήσαμε ότι θέλουμε κι οι δυο να συνεχίσουμε, να προχωρήσουμε μπροστά και ν’ αφήσουμε πίσω αυτήν την κακιά στιγμή.
Σήμερα, ένα χρόνο μετά, μπορώ πλέον να κοιτάξω πίσω μου και να διακρίνω όλες τις αλλαγές που επέφερε στον γάμο μου εκείνη η απιστία, αλλά και τους λόγους για τους οποίους δεν θα το ξανάκανα ποτέ:
Στην αρχή, ο άντρας μου ήταν ασυνήθιστα απόμακρος, κάτι που δεν με παραξένεψε καθόλου. Είχα κάνει σχέση με κάποιον άλλον, απρόκλητα και χωρίς να φταίει σε κάτι εκείνος, αλλά για να τιμήσει την απόφασή μας έπρεπε να το διαχειριστεί και, τελικά, να το αποδεχτεί. Αυτό που με ταρακούνησε ήταν ότι, αφού ξαναβρήκαμε τον ρυθμό μας, κάπου κάπου εκείνος ξανάπεφτε σ’ αυτήν κατάσταση, έχανε το ενδιαφέρον
του για μένα κι ένιωθα ότι ξαναζεί εκείνες τις πρώτες μέρες στο κεφάλι του.
Το ότι ήμουν εγώ εκείνη που παραλίγο θα είχε διαλύσει το σπιτικό μας με έκανε να νιώθω σαν να μου είχε δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία που δεν άξιζα και έπρεπε να αποδεικνύω συνεχώς ότι καλώς μου δόθηκε. Ένιωθα πως, αν από εκεί κι έπειτα ήμουν η τέλεια σύζυγος, αυτό που έκανα θα περνούσε για τα καλά στο παρελθόν και θα το ξεχνούσαμε εντελώς. Φυσικά, το μόνο που κατάφερα είναι να βιώνω μια πίεση και ένα άγχος που δεν είχα ξαναζήσει και που, κάποιες στιγμές, ήταν αληθινά αβάσταχτο.
Από τη στιγμή που ο άντρας μου αποδέχτηκε το γεγονός και με συγχώρεσε χωρίς να έχει λάβει τις απαντήσεις που ζητούσε, άρχισα εγώ η ίδια να αμφιβάλλω για ‘κείνον, αλλά και για τον εαυτό μου. Αναρωτιόμουν για ποιο λόγο το έκανε και με τι μούτρα θα του ξαναθύμωνα για οτιδήποτε ή θα του έλεγα τι να κάνει. Η αυτοπεποίθησή μου βυθίστηκε, ένιωθα πως ο λόγος μου δεν είχε πια βάρος και προσκολλήθηκα επάνω στον σύζυγό μου, περιμένοντας να πάρει εκείνος όλες τις αποφάσεις, μεγάλες και μικρές.
Είναι πολύ δυσάρεστο, στην καθημερινότητά σου, να έρχονται στιγμές που αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατόν να αντέξει η σχέση σου στον χρόνο με μια τέτοια ρωγμή στα θεμέλιά της. Γιατί κάπως έτσι το βλέπεις πια, όσο καιρός και αν περάσει, σαν μια πληγή που δεν κλείνει ποτέ. Βέβαια, αν δεν το θέλει κανείς, δεν ανοίγει κιόλας, αλλά το σημάδι είναι εκεί και ο φόβος δεν είναι καλή παρέα για ένα ζευγάρι που προσπαθεί να προχωρήσει με τη ζωή του. Άσε που ο «άπιστος» νιώθει πάντα μόνος, όσο καλά και αν του φέρεται ο άλλος.
Ο χρόνος περνούσε αλλά εγώ ένιωθα ότι δεν άξιζα να με συγχωρέσει ένας άνθρωπος που, απ’ όσο γνώριζα, δεν με είχε απατήσει ποτέ του. Που και που, αμφέβαλλα ακόμη και αν με είχε συγχωρέσει πραγματικά. Ο γάμος μας είχε σπάσει σε δύο διακριτές περιόδους: πριν και μετά την απιστία. Και μου ήταν αδύνατον να σπάσω αυτό το όριο και να ξαναδω τη σχέση μας όπως πριν. Τελικά, χωρίσαμε. Οι λόγοι ήταν άλλοι, αλλά μέσα μου ξέρω ότι εκείνο το λάθος μου έπαιξε καταλυτικό ρόλο σ’ αυτήν τη δυσάρεστη (αν και λυτρωτική) εξέλιξη.