Μία τυχερή γυναίκα, που έχει έναν πρόθυμο σύζυγό να τη βοηθήσει με την οικογένεια και να τη στηρίζει με κάθε τρόπο, εκνευρίζεται όταν τη συγχαίρουν και εξηγεί γιατί δεν πιστεύει ότι είναι θέμα τύχης.
«Κάθε Παρασκευή ο σύζυγός μου πηγαίνει τα παιδιά στο σχολείο. Είναι παιδιά του και έτσι αυτό δεν θα έπρεπε να θεωρείται ως μεγάλο κατόρθωμα. Κι όμως! Την περασμένη εβδομάδα μία μαμά μου είπε – για άλλη μια φορά – πόσο τυχερή είναι που είχε έναν άντρα που την βοηθά.
Είναι ένα πολύ όμορφο κομπλιμέντο, το οποίο συνήθως μου κάνουν άλλες γυναίκες – μαμάδες, των οποίων οι σύζυγοι είναι, όπως λένε, αμέτοχοι.
Μου είπαν, ότι είμαι τυχερή επειδή ο άντρας μου με βοηθά με τα παιδιά, χωρίς να του το ζητήσω. Μου είπαν, ότι είμαι τυχερή, επειδή με υποστηρίζει στην δουλειά μου και επειδή αλλάζει το πρόγραμμά του για μένα, όταν χρειαστεί.
Βασικά, μου είπαν, ότι είμαι τυχερή επειδή έχω έναν σύζυγο που κάνει ακριβώς όσα ένας σύζυγος και μία σύζυγος πρέπει να κάνουν ο ένας για τον άλλο.
Μην με παρεξηγήσετε. Ξέρω και το πιστεύω, ότι ο άντρας μου είναι υπέροχος. Θέλει να συμμετέχει πάντα, κάθε φορά που έχει χρόνο και ενέργεια. Πιστεύει σε εμένα και στηρίζει τα όνειρά μου. Κάνει υποχωρήσεις όταν χρειάζεται και δεν θυμώνει όταν θέλω να βγαίνω με τις φίλες μου, ορισμένες φορές. Και πάντα κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί για να φτιάξει το πρόγραμμά του έτσι ώστε να είναι δίπλα στα παιδιά μας σε αγώνες και δραστηριότητες και να τα στηρίζει.
Αλλά όλα αυτά δεν συμβαίνουν εξ’ αιτίας της τύχης. Δεν κέρδισα το λαχείο. Δούλεψα σκληρά για μια καλή σχέση. Και όποιος έχει μία υγιή σχέση θα σας πει το ίδιο.
Όλα ξεκινούν με το ποιον διαλέγεις αρχικά, αλλά κυρίως με το ποιος διαλέγεις να είσαι. Εγώ, ήθελα να είμαι μόνη μέχρι να βρω τον κατάλληλο. Και όταν τον συνάντησα, δεν ήταν αυτός που είναι σήμερα. Ήταν ό,τι ήμουν και εγώ: ένα project σε εξέλιξη. Μάθαμε ο ένας από τον άλλο. Μάθαμε να αλληλοστηριζόμαστε, να μοιραζόμαστε τα γονεϊκά βάρη και να αφήνουμε χρόνο ο ένας στον άλλο για τα πράγματα που μας αρέσουν.
Και γίναμε καλύτεροι δουλεύοντας μαζί. Δουλεύοντας πάνω στη σχέση μας, κάτι το οποίο δεν ήταν πάντα εύκολο ή διασκεδαστικό.
Οπότε ναι είμαι ευγνώμων που τον έχω και, μάλιστα, πολύ! Τυχερή, όμως, όχι.
Κανείς δεν λέει σε έναν άντρα πόσο τυχερός είναι που έχει μια καλή σύζυγο και μητέρα για τα παιδιά του. Για κάποιον λόγο, όλοι υποθέτουν, ότι ο γάμος και η μητρότητα έρχονται φυσικά στην γυναίκα και οι άντρες μπορούν να αναμειχθούν μόνο αν και όποτε θέλουν, λες και ο γάμος και η πατρότητα είναι δραστηριότητες που κάποιος κάνει όταν δεν έχει δουλειά ή στα ρεπό του. Υποθέτουν, πως είναι τύχη ένας άντρας να είναι καλός πατέρας και σύζυγος, κάτι το οποίο είναι μεγάλη προσβολή τόσο για τον άντρα όσο και για τη σύζυγό του.
Δεν θέλω να υποτιμήσω τον άντρα μου ή την προσφορά του, αλλά κάθε φορά που πηγαίνει τα παιδιά στο πάρκο ξεχνά το νερό ή το κολατσιό τους. Και το ίδιο συμβαίνει τις περισσότερες φορές που τα πηγαίνει και στο σχολείο. Δεν σηκώνεται ποτέ πρωί για τα παιδιά και με αφήνει πάντα μόνη να τα βάζω για ύπνο. Όταν όμως μία μαμά ξεχάσει το κολατσιό του παιδιού της ή μπερδέψει τις ώρες που κάνουν τις δραστηριότητές τους, τότε είναι μια επιπόλαιη που δεν μπορεί να συγκεντρωθεί στα παιδιά της. Ένας μπαμπάς που παθαίνει το ίδιο κρίνεται ως καλός, που προσπαθεί όσο μπορεί. Και όλα αυτά, επειδή “είσαι τυχερή που τον έχεις”.
Κανένας άνθρωπος δεν είναι καλός, λόγω τύχης. Είναι καλός άνθρωπος, καλός πατέρας και σύζυγός, επειδή το θέλει και επειδή η σύντροφός του το απαιτεί από εκείνον. Το να μεγαλώνεις παιδιά δεν είναι μόνο γυναικεία δουλειά. Και δεν είναι βάρος ή εργασία. Είναι αυτό που είμαστε προορισμένοι να κάνουμε, μαζί, ως ζευγάρι.
Δεν μπλέκεται η τύχη σε αυτό!».