Μία κακοποιημένη γυναίκα από τον σύντροφο και πατέρα του γιου της, πήρε το παιδί της και έφυγε από το σπίτι, με μία βαλίτσα και 20 ευρώ.
Όπως εξομολογείται η κακοποιημένη γυναίκα: “Έχοντας βιώσει ξύλο και λεκτική βία από έναν άνθρωπο που δεν ήμουν παντρεμένη, αλλά απέκτησα αρχικά τον γιο μου (τώρα 17,5) …με φόβο για την ζωή μου και την ζωή του παιδιού μου, έφυγα βράδυ. Πήρα το αυτοκίνητο μου και μια βαλίτσα, 20€ και γύρισα στους γονείς μου.
Ήρθε με παρακάλεσε πολλές φορές ότι θα άλλαζε. Γύρισα για χάρη του παιδιού μου, αλλά εκεί έγινε το (λάθος,) έμεινα έγκυος. Το κράτησα! Έλεγα θα αλλάξει…γεννήθηκε η κόρη μου, αλλά όταν έγινε 5 μηνών έπρεπε να κάνει μια επέμβαση, που δεν πήγε καλά και από λάθος γιατρού την έχασα. Εκεί ξεκίνησε για μένα ένας μεγαλύτερος Γολγοθάς, έπρεπε να αντιμετωπίσω τους πάντες…
Χάθηκα για καιρό δεν ήξερα τι μου γίνεται. Κατάθλιψη, πόνος…
Αλλά μόνη, κοιτώντας στα μάτια τον γιο μου, έπρεπε να σφύξω τα δόντια και να ξαναβγώ στην ζωή, τότε ο γιος μου ήταν 5 ετών..μου λέει μαμά δεν θέλω να κλαις εγώ ζω…εκεί έμεινα να τον κοιτάζω. Με ταρακούνησε ένα παιδί…όσο κι αν πονούσα, άρχισα να μην το δείχνω. Κάναμε τα πάντα σαν να μην έγινε ποτέ τπτ…παίζαμε, τραγουδουσαμε, κάναμε γενέθλια, ταξίδια. Είχα την μαμά μου βοηθώ σε όλα αυτά, βέβαια δεν δούλευα.
Μου έδινε 1000€ τον μήνα να τα βγάζω πέρα…αλλά κι εγώ δεν έκατσα έτσι, έκανα τα χαρτιά μου να μπω στον Δήμο, παράλληλα με την βοήθεια της μαμάς, σε 3 μήνες βρήκα μια γκαρσονιέρα κοντά σε σχολείο. Και σιγά σιγά η ζωή μας γινόταν καλύτερη. Ο πόνος μου βουβος…όταν ήμουν μόνη, έκλαψα όσο δεν φαντάζεσαι. Μέχρι που αρρώστησα. Διαγνώστηκα με ΡΑ…πονούσα φρικτά. Πλέον και σωματικά, αλλά και ψυχικά, πονουσα…τα χρόνια πέρασαν. Μοναξιά, μοναξιά, μοναξιά όλα αυτά τα χρόνια άκουγα λόγια παρηγοριάς από φίλους συγγενείς φίδια…αλλά εγώ κοίταζα το σπίτι μου, το παιδί μου και την δουλειά μου.
Το παιδί μεγάλωνε, κάπου στα 15 μου λέει μια μέρα καθώς με είδε να κάθομαι μόνη στον καναπέ, μαμά μου! Έχω βαρεθεί να σε βλέπω μόνη μια ζωή μόνη, βρες κάποιον μαμά μου, εγώ αύριο μεθαύριο θα φύγω, δεν μπορώ να σε αφήσω μόνη..
Τον κοίταξα πάλι με αυτό το βλέμμα που τον κοίταξα και τότε Κυριακή…και πάλι είχε δίκιο το παιδί μου..που σιγά σιγά ήταν αντράκι πλέον…και τώρα η ζωή μας είναι πολύ καλύτερη, έχω τον άνθρωπο μου. Το σπίτι μας, την δουλειά μας, ο γιος μου άνοιξε τα φτερά του, ζει στο σπίτι του, πάει τρίτη λυκείου. Εργάζεται και είναι μόλις 17,5…
Είμαι πολύ περήφανη…
Ο πόνος παραμένει μέσα μου για τον χαμό της κόρης μου…
Αλλά η ποιότητα της ζωής μας έχει αλλάξει..
Η υγεία μου δεν είναι και πολύ καλή, αλλά δεν αφήνω τον εαυτό μου.
Χαμογελάω ξανά..
Ζω την κάθε στιγμή μας…
Και μπορώ να πω πως τα κατάφερα, αν όχι 100%, αλλά 95% σίγουρα…
Γιαυτό να μην στεκόμαστε σε άσχημες καταστάσεις βίας,💪 μπορούμε να τα καταφέρουμε..
Η φύση μας έχει δώσει αυτό το χάρισμα…μια μάνα όλα τα μπορεί”.