Μία διαζευγμένη γυναίκα, μετά το διαζύγιο που πήρε, βγαίνει ταυτόχρονα με τρεις παντρεμένους και δεν νιώθει καθόλου ενοχές.
Όπως εξομολογείται η διαζευγμένη γυναίκα: “Πρόσφατα, συνειδητοποίησα, ότι αρκετό χρόνο είχα περάσει μόνη μου, γι’ αυτό αποφάσισα να πάρω τη ζωή μου στα χέρια μου. Έκλεισα διακοπές σε νησί και πέρασα καταπληκτικά.
Την πρώτη μέρα γνώρισα κάποιον στην παραλία μπροστά από το ξενοδοχείο μας. Τα είπαμε και συναντηθήκαμε για φαγητό. Ήταν, επίσης, χωρισμένος και λίγο μεγαλύτερός μου.
Το τελευταίο βράδυ των διακοπών του, πήγαμε βόλτα στην παραλία χέρι-χέρι. Ήξερα, ότι θέλαμε και οι δύο το ίδιο. Το ένα έφερε το άλλο και καταλήξαμε στο δωμάτιό μου.
Το “κρεβάτι” με έκανε να αισθανθώ και πάλι νέα. Πέρασε όλη τη νύχτα μαζί μου, στο κρεβάτι μου. Δεν το είχα κάνει τόσο καιρό και αισθάνθηκα τέλεια. Την επόμενη μέρα ξύπνησα και είχε ήδη φύγει να προλάβει την πτήση του, χωρίς να μου αφήσει το τηλέφωνό του.
Πληγώθηκα, αλλά δεν ασχολήθηκα και πολύ μαζί του. Πιο πολύ κόλλησα στο ότι μου είχε λείψει το “κρεβάτι” τόσο καιρό. Αποφάσισα, ότι η ζωή μου έπρεπε να αλλάξει.
Υπάρχει κάποιος, που βλέπω συχνά στο πάρκο, όταν πάω βόλτα το σκυλάκι μου. Πολλές φορές σταματάει και μιλάμε, αλλά την τελευταία φορά, που τον είδα, τον κάλεσα σπίτι μου για ένα ποτάκι.
Είναι παντρεμένος, αλλά δεν φάνηκε να κωλύεται. Μόλις μπήκαμε σπίτι, άφησα το φόρεμά μου να πέσει δείχνοντάς του τί κρύβεται από κάτω.
Δεν το περίμενε, αλλά το θέαμα τον άναψε και τον έκανε να ξεχάσει τις αναστολές του. Με φίλησε και με έριξε στο κρεβάτι. Από τότε κάνουμε τουλάχιστον δύο φορές την εβδομάδα.
Δεν είναι, όμως, μόνο αυτός. Έχω προσθέσει στο πρόγραμμα δύο άντρες ακόμα – όλοι παντρεμένοι. Από κει, που δεν είχα κανέναν, τώρα έχω τρεις.
Η αδελφή μου έχει τρομοκρατηθεί. Αναρωτιέται, γιατί το κάνω. Δεν την αφορά, όμως. Θα κάνω ό, τι θέλω.
Μήπως πρέπει να αισθάνομαι ένοχη και δεν το ξέρω;”.
Μια διαζευγμένη γυναίκα, από τη στιγμή που χώρισε από τον πατέρα των τεσσάρων παιδιών της, είναι μόνη της και θέλει να κάνει τη ζωή της, θεωρώντας πως αυτό δεν είναι κάτι κακό.
Όπως εξομολογείται η διαζευγμένη γυναίκα: «Δεν βγαίνω. Δεν θέλω να γνωριστώ με κανέναν. Δεν θέλω να κάνω σχέση. Έχω χωρίσει εδώ και 10 χρόνια. Δεν έχω κοιτάξει άντρα. Επειδή, πολύ απλά δεν θέλω. Έγιναν κάποιες προσπάθειες. Όμως, τα τελευταία χρόνια είμαι μόνη μου. Έτσι, θα συνεχίσω να είμαι. Είμαι μία χαρά έτσι. Ενοχλώ κανέναν; Όποτε η κουβέντα πάει στο διαζύγιο, φαίνεται να επικρατεί η ΑΚΌΛΟΥΘΗ άποψη. Αν είσαι χωρισμένη, πρέπει οπωσδήποτε να ζευγαρώσεις. Μάλιστα, πρέπει να το κάνεις άμεσα. Ότι η ζωή σου είναι μισή αν δεν βρεις κάποιον που θα κοιμάσαι κάθε βράδυ. Κάποιον που θα ξυπνάς αγκαλιά το πρωί.
Μέχρι σήμερα πολλοί εξακολουθούν να μου λένε «δεν είναι καλό να είσαι μόνη» και το αγαπημένο μου «εσύ και τα παιδιά χρειάζεστε έναν άντρα στο σπίτι». Χρειάζομαι δουλειά. Χρειάζομαι βοήθεια, χρειάζομαι χρόνο για να τα προλάβω όλα, ναι. Άντρα όμως αγάπη μου, ευχαριστώ δεν χρειάζομαι. Αυτή την ελευθερία δεν σκοπεύω να τη θυσιάσω για κανέναν. Ήταν το μεγαλύτερο δώρο που μου χάρισε το διαζύγιο και μου πήρε πολύ χρόνο να ανακαλύψω πόσο σημαντικό ήταν και να το εκτιμήσω. Ακόμα πιο σημαντικό όμως ήταν ένα άλλο δώρο: Έμαθα πως είναι να είσαι ο εαυτός σου.
Μη με παρεξηγείτε όταν μιλάω για έννοιες, όπως ελευθερία και μοναξιά μετά από ένα διαζύγιο. Ελάχιστος χρόνος μου μένει να είμαι μόνη μου. Με τέσσερα παιδιά, ένα ζωηρό σκυλάκι και πολλούς και καταπληκτικούς φίλους, ελάχιστα χαίρομαι τη μοναξιά μου. Εξάλλου με τόσες παρέες που έχω, θα μπορούσα να είμαι έξω κάθε βράδυ και να το γλεντάω αν ήθελα, αλλά δεν θέλω. Προτιμώ να κάνω παρέα με τον εαυτό μου παρά με οποιονδήποτε άλλο.
Πριν το διαζύγιο δεν είχα ζήσει ποτέ μόνη μου. Ζούσα με τους γονείς μου, με συγκάτοικους όταν δούλευα στο εξωτερικό και έπειτα με ένα φίλο που έγινε σύζυγος μου. Από τεχνικής απόψεως ούτε τώρα ζω μόνη μου, λόγω των παιδιών, απλά τώρα για πρώτη φορά στην ενήλικη ζωή μου είμαι μόνη – ελεύθερη εννοώ – και δεν ψάχνομαι. Ίσως προσπαθώ να προστατεύσω τον εαυτό μου, αφού όταν ο πρώην μου μας παράτησε και έφυγε, έφερε τα πάνω κάτω στη ζωή μου και με έκανε να μη θέλω να σχετιστώ με κανέναν όσα χρόνια και αν περάσουν.
Η ζημιά που μου έκανε ήταν μεγάλη, αλλά όχι μόνιμη. Δεν είναι τόσο ότι δεν εμπιστεύομαι τους άντρες ή φοβάμαι επειδή είμαι ευάλωτη, απλά τη δεδομένη στιγμή νιώθω μεγάλη ανασφάλεια. Όταν αποτυγχάνεις μία φορά στο γάμο σου φοβάσαι να ξαναπροσπαθήσεις. Φοβάμαι μήπως επενδύσω άλλα 15 χρόνια από τη ζωή μου σε κάποιον, ο οποίος θα με πληγώσει ξανά. Έμαθα να απολαμβάνω την παρέα που κάνω με τον εαυτό μου και όσο το σκέφτομαι καλά κάνω, αφού έτσι θέτω κάποιες πολύ καλές βάσεις για οποιαδήποτε μελλοντική σχέση. Προσωπικά πιστεύω ότι χρειάζεται μεγάλο θάρρος για να αντιμετωπίσεις τη μοναξιά σου.
Κάποιες μέρες είμαι γενναία και μαθαίνω να ξεπερνώ τα εμπόδια της ζωής κάτι που νομίζω ότι όλες οι γυναίκες πρέπει να ξέρουν πώς να το κάνουν. Η επιλογή μου να απομακρυνθώ από οποιαδήποτε σχέση με το αντίθετο φύλο είναι συνειδητή και σε καμία περίπτωση δεν κατηγορώ τις γυναίκες εκείνες που βρήκαν μία καινούργια αγάπη πριν καλά-καλά βγει το διαζύγιό τους. Η επιλογή είναι προσωπική και ο καθένας έχει τους δικούς του μηχανισμούς άμυνας και τους δικούς του τρόπους να ανακάμπτει και να συνεχίσει να ζει».
Καμιά φορά δεν σας κρύβω ότι τις γυναίκες αυτές τις ζηλεύω. Τις βλέπω με τους νέους φίλους τους ή με τους συζύγους τους και θυμάμαι όλα εκείνα τα ωραία πράγματα που μπορείς να κάνεις όταν έχεις κάποιον στο πλευρό σου. Η συντροφικότητα, η αγάπη, η θαλπωρή, το χέρι εκείνο που σε αγκαλιάζει και σε ζεσταίνει όταν κάνει κρύο, η ασφάλεια που αισθάνεσαι όταν έχεις έναν αξιόπιστο άνθρωπο δίπλα σου κι ας ροχαλίζει τη νύχτα. Τότε όμως βλέπω και εκείνες που έκαναν μία σειρά αποτυχημένων σχέσεων και που εξακολουθούν να ψάχνουν να βρουν εκείνον τον ένα, το μοναδικό και που δεν το βάζουν κάτω μέχρι να τον βρουν.
Κάποιες από αυτές τις σχέσεις τις έχουν συστήσει στα παιδιά τους, τους έχουν φέρει σε πάρτι, σε εκδηλώσεις, σε συγκεντρώσεις και έπειτα μία μέρα εμφανίζονται μόνες ή με κάποιον καινούργιο. Έχει τύχει να παρηγορήσω πολλές φίλες μου όταν συνειδητοποίησαν ότι αυτός που είχαν δεν ήταν ο ιδανικός, αλλά ένας από τους πολλούς. Είναι αποφασισμένες να πετύχουν το στόχο τους και τις συγχαίρω γι’ αυτό, αναρωτιέμαι όμως: το κάνουν επειδή θέλουν πραγματικά να είναι με κάποιον ή επειδή αισθάνονται ότι έτσι πρέπει να κάνουν;
Ένα βράδυ μιλούσα με μία πολύ καλή μου φίλη που μπήκε και εκείνη στο club των ελεύθερων αλλά λόγω χηρείας. Της άνοιξα κουβέντα για το θέμα αυτό και μου είπε το εξής: «Οι γύρω μου άρχισαν να με ρωτούν αν θα κάνω νέα σχέση μία βδομάδα μετά το θάνατο του άντρα μου. Ο λόγος; Έβγαλα για λίγες μέρες τη βέρα, γιατί μετακομίζαμε και είχα να σηκώσω πολλά βαριά αντικείμενα και η βέρα με εμπόδιζε. Αμέσως παρατήρησα τα σηκωμένα φρύδια και τα σχόλια. Τα κουτσομπολιά πήγαιναν και έρχονταν».
Τότε σήκωσε το χέρι και μου έδειξε τα παιδιά της που ήταν στην κουζίνα με τα παιδιά μου και έπαιζαν. «Τους βλέπεις αυτούς τους ανθρώπους εκεί; Εκεί εστιάζω τώρα. Οι άντρες μπορούν να περιμένουν». Η φίλη μου αυτή και εγώ βρεθήκαμε στην ίδια θέση για διαφορετικούς λόγους, αλλά και οι δύο έχουμε την ίδια άποψη. Μία νέα αγάπη είναι κάτι που και οι δύο θέλουμε αλλά όχι ακόμα.
Όταν είσαι γονιός και είσαι μόνος θα υπάρξουν άνθρωποι στη ζωή σου που θα επιμείνουν ότι το χρωστάς στον εαυτό σου να είσαι με κάποιον ή το χρωστάς στα παιδιά σου για να τους δείξεις πώς είναι να έχουν μία υγιή σχέση. Το μόνο πράγμα που χρωστάς στον εαυτό σου και τα παιδιά σου είναι να γίνεις η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου είτε αυτό σημαίνει να έχεις κάποια σχέση ή να είσαι μόνη. Κάνε αυτό που νιώθεις καλύτερα για τον εαυτό σου.
Δεν υπάρχει κανένας κανόνας που να λέει ότι μία μόνη μαμά πρέπει να ψάχνεται ή να είναι σε σχέση για να έχει μία ενεργή σεξουαλική ζωή. Μπορεί να την έχει και χωρίς να είναι σε σχέση. Τον έρωτα της ζωής σου θα τον βρεις όταν δεν ψάχνεις και όταν τον βρεις θα σε ταρακουνήσει συθέμελα. Δεν έχω δώσει κανέναν όρκο ότι θα απέχω μία ζωή από άντρες, σχέσεις και γάμους απλά αυτή τη στιγμή δεν είναι προτεραιότητά μου. Μπορεί να τον συναντήσω έξω από το σούπερ μάρκετ ή στη λαϊκή ή σε κάποιες ιστοσελίδες γνωριμιών που κοιτάω που και που. Μπορεί και όχι. Όπως και να έχει είμαι καλά όπως είμαι τώρα και καλά θα πρέπει να είναι όποιος κάνει το ίδιο».