Ακολουθεί η εξομολόγηση της Λένας, η οποία είναι πραγματικά συγκινητική. Παρότι εγκαταλείφθηκε από τον σύζυγό της με δύο μικρά παιδιά και βρέθηκε άνεργη και χωρίς εισόδημα, δεν πτοήθηκε και πολέμησε με όλες της τις δυνάμεις για αυτή και τα παιδιά της :
“Είμαι χωρισμένη με δύο παιδιά 15 και 17 ετών σήμερα. Ο πατέρας τους, μας άφησε όταν τα παιδιά ήταν πολύ μικρά, για μια άλλη γυναίκα και δεν εμφανίστηκε ποτέ. Το δικαστήριο του έβγαλε 300 ευρώ διατροφή, δεν είδαμε ποτέ ούτε ένα ευρώ, ούτε επικοινώνησε ποτέ με τα αγόρια.
Δεν είχα τη δύναμη και τα χρήματα να τον κυνηγήσω και απλά το πήρα απόφαση πως είμαι μόνο εγώ και τα παιδιά. Φτάσαμε σε απελπιστικό σημείο όταν με απέλυσαν απο τη δουλειά 6 μήνες μετά και είχα κυριολεκτικά μηδενικό εισόδημα.
Έπαιρνα τρόφιμα από το κοινωνικό παντοπωλείο και φαγητό από την εκκλησία αλλά δεν είχαν πάντα. Πολλά μεσημέρια έλεγα ψέματα στα παιδιά ότι πάω να δω μια γειτόνισσα και έψαχνα τους κάδους να βρω φαγητό ή παιχνίδια ώστε αν δεν έβρισκα φαγητό, να ξεγελάσω την πείνα τους.”
“Μετά από αρκετούς μήνες βρήκα δουλειά σε μια μεταφορική εταιρία που μου έδωσε ψωμί και αγκάλιασε τα παιδιά μου. Να είναι καλά ο άνθρωπος αυτός που με βοήθησε, πάντα ανάβω ένα κερί για εκείνον, Ο Θεός να τον έχει καλά.
Ξεκίνησα σαν υπάλληλος καταχώρησης και κατέληξα το δεξί του χέρι. Δούλευα ατελείωτες ώρες ακόμα και αγκαλιά με τα παιδιά αλλά δεν με ένοιαζε. Είδε φαί το σπίτι μας, χαλιά το σαλόνι μας να μην κρυώνουμε, παπούτσια τα πόδια των παιδιών μου.
Με ένα καλό κουμάντο και σκληρή δουλειά, άνοιξα μια μικρή δική μου μεταφορική και πήρα την πρώτη μου υπάλληλο. Σιγά σιγά απέκτησα πολλά άτομα προσωπικό και πάντα μα πάντα συνεργαζόμουν με το πρώτο μου αφεντικό τον οποίο ευγνωμονούσα και θα ευγνωμονώ όλη μου τη ζωή.”
“7 χρόνια μετά τον είδα στην πόρτα. Αδυνατισμένο σχεδόν κουρελή. Ήταν ο πρώην άντρας μου.
Ναι αυτός που μας άφησε στο έλεος και τρώγαμε από τους κάδους. Ζήτησε να δει το αφεντικό. Χλώμιασε όταν με είδε μπροστά του. Έπεσε στα γόνατα και με ικέτεψε κλαίγοντας για δουλειά. Είχε δύο μήνες να φάει.
Άλλη στη θέση μου θα τον πετούσε έξω με τις κλωτσιές. Αλλά εγώ δεν ήμουν σαν αυτόν που εγκατέλειψε νηστικά και αβοήθητα τα ίδια τα παιδιά του.Τον έβαλα οδηγό σε ένα μικρό φορτηγάκι για αρχή. Σιγά σιγά μπήκε και σε μεγάλο.Κάθε μέρα μου ζητάει συγγνώμη για το κακό που μας έκανε.
Τολμώ να πω ότι παραδόξως είναι ο πιο πιστός μου υπάλληλος και ο πιο έντιμος. Τα παιδιά μας αρνούνται ακόμα να τον δουν σχεδόν με μάλωσαν που τον προσέλαβα. Μακάρι μια μέρα να το συγχωρέσουν για να ησυχάσουν μέσα τους. Εγώ τον συγχώρεσα και πήγα παρακάτω.”