Ακόμα και πριν γεννηθούν τα παιδιά μας, ανησυχούμε γι ‘αυτά. Είμαστε ανακουφισμένοι όταν μετράμε 10 δάχτυλα στα χέρια και τα πόδια στο νοσοκομείο, αλλά εξακολουθούμε να ανησυχούμε. Είμαστε ανακουφισμένοι όταν τα πάνε καλά στα τεστ στο σχολείο αλλά εξακολουθούμε να ανησυχούμε.
Ανησυχούμε για την ασφάλεια, για τους βαθμούς τους, για το τι θα κάνουν για καριέρα, ποιον θα παντρευτούν μια μέρα ή αν θα παντρευτούν καθόλου. Η λίστα των πραγμάτων που πρέπει να ανησυχείτε φαίνεται ατελείωτη.
Ελπίζουμε ότι οι ανησυχίες μας θα μειωθούν καθώς τα παιδιά μας μεγαλώνουν, αλλά αποδεικνύεται ότι δεν συμβαίνει αυτό.
Μια πρόσφατη μελέτη που διεξήγαγε η Amber J. Seidel από το Πανεπιστήμιο της Πενσυλβανίας επιβεβαιώνει ότι πολλοί γονείς ήδη το γνωρίζουν – ποτέ δεν σταματάμε να ανησυχούμε για τα παιδιά μας. Η μελέτη της συνέχισε να δείχνει ότι οι γονείς χάνουν πραγματικά τον ύπνο τους ανησυχώντας για τα ενήλικα παιδιά τους.
Οι γονείς μοιάζει να ανησυχούν για τα πάντα. Εάν είστε παιδιά που είναι ήδη ενήλικες, ίσως ήδη γνωρίζετε ότι είναι αλήθεια.
Στη μελέτη της Seidel, ερευνήθηκαν 186 ετεροφυλόφιλα ζευγάρια με ενήλικα παιδιά. Σε κλίμακα από το 1 έως το 8, τους τους ρώτησαν πόση βοήθεια προσφέρουν στα παιδιά τους. Η βοήθεια μπορεί να είναι οικονομική, συναισθηματική ή ακόμα και συνομιλία στο τηλέφωνο. Η επιλογή 1 σήμαινε καθημερινή βοήθεια και αλληλεπίδραση και το 8 ήταν μόνο μία φορά το χρόνο.
Οι γονείς κλήθηκαν επίσης να επιλέξουν από το 1 έως το 5 σχετικά με το άγχος. Στην περίπτωση αυτή, η επιλογή 1 δεν σήμαινε χωρίς άγχος και 5 σήμαινε τη μέγιστη ένταση στρες.
Το τρίτο πράγμα που παρακολούθησαν ήταν πόσο ύπνο λάμβαναν αυτοί οι γονείς τη νύχτα. Οι μητέρες λάμβαναν κατά μέσο όρο 6,66 ώρες και οι μπαμπάδες λίγο περισσότερο με μέσο όρο 6,69 ώρες.
Το κρίσιμο μέρος εδώ είναι ότι όλα αυτά τα αποτελέσματα συνεκτιμήθηκαν και συγκρίθηκαν για να δούμε αν υπήρχε ένα μοτίβο με άγχος και έλλειψη ύπνου σε σχέση με την παροχή βοήθειας σε ενήλικα παιδιά. Το μάντεψατε, υπήρχε σίγουρα ένα μοτίβο.
Τα αποτελέσματα δεν ήταν τα ίδια για τις μητέρες και τους πατέρες. Για τις μητέρες, δεν είχε σημασία αν ήταν αυτές που προσέφεραν βοήθεια ή αν οι σύζυγοι τους ήταν εκείνοι που προσφέρουν βοήθεια. Οι μητέρες ήταν αγχωμένες και κοιμόντουσαν λιγότερο από κάθε άποψη.
Οι μπαμπάδες είχαν έλλειψη ύπνου και περισσότερο άγχος μόνο όταν ήταν αυτοί προσέφεραν βοήθεια στα ενήλικα παιδιά τους. Αν η σύζυγός τους πρόσφερε βοήθεια, δεν τους επηρέαζε. Αυτό σημαίνει είτε ότι οι μπαμπάδες δεν επηρεάζονται με τον ίδιο τρόπο όπως οι μητέρες ή ότι οι γυναίκες δεν λένε στους συζύγους τους σχετικά με τη βοήθεια προκαλώντας στους μπαμπάδες να έχουν άγχος εξαιτίας της έλλειψης γνώσης για την κατάσταση.
Σήμερα, με τα κινητά τηλέφωνα και τα κοινωνικά μέσα ενημέρωσης, οι γονείς και τα παιδιά έχουν την ευκαιρία να συνδεθούν και να ανησυχούν σχεδόν συνεχώς.
Ακόμα κι αν ένα ενήλικο παιδί δεν ζητά από έναν γονιό βοήθεια, ο γονιός θα μπορούσε να δει μια ανάρτηση στα κοινωνικά μέσα ενημέρωσης που να του προκαλέσει ανησυχία και να προσφέρει βοήθεια.
Μια συμβουλή είναι να κάνετε ένα βήμα πίσω και να μην προσφέρετε βοήθεια εκτός αν το παιδί ζητήσει βοήθεια. Είναι επίσης μια καλή ιδέα για τους γονείς να ασκούν τεχνικές ανακούφισης του στρες, συμπεριλαμβανομένης της άσκησης, έχοντας μια υγιεινή διατροφή και αποφεύγοντας την καφεΐνη και το αλκοόλ που μπορεί να χειροτερέψουν το άγχος.
