40χρονη χήρα έχασε τον 47χρονο άντρα της από ανακοπή καρδιάς, ανήμερα των γενεθλίων του και κάθε χρόνο, τα τελευταία 30 χρόνια, εξακολουθεί την ημέρα αυτή να σβήνει μία τούρτα.
“Είμαι χήρα για πάνω από 20 χρόνια. Ο σύζυγός μου πέθανε στα 47 του από ανακοπή σαν σήμερα, ανήμερα των γενεθλίων του.
Είμαι δασκάλα και όπως κάθε πρωί σηκώθηκα να πάω στο σχολείο. Όταν σχόλασα πέρασα από το ανθοπωλείο να πάρω λουλούδια να στολίσω το σπίτι, πήρα την τούρτα που του είχα παραγγείλει, αγόρασα γλυκά για τους καλεσμένους μας και πήγα και σούπερ μάρκετ και κρεοπώλη για να προμηθευτώ όλα όσα χρειαζόμουν για να οργανώσω την τέλεια βραδιά που είχα στο μυαλό μου.
Όταν έφτασα στο σπίτι ομολογώ ότι τα πράγματα ήταν πολύ πιο ήσυχα απ’ ότι περίμενα κάτι που μου κίνησε την περιέργεια. Ο άντρας μου ήταν ένας πολύ κοινωνικός άνθρωπος και ανήμερα των γενεθλίων του το τηλέφωνο χτυπούσε κυριολεκτικά όλη μέρα. Δεν προλαβαίναμε να το κλείσουμε και ξαναχτυπούσε. Είχαμε φτάσει σε σημείο να μας καλούν και μία και δυο μέρες μετά για να ευχηθούν επειδή όπως έλεγαν, έπαιρναν ανήμερα και δεν μπορούσαν να πιάσουν γραμμή.
Η εικόνα που αντίκρισα όταν γύρισα στο σπίτι δεν είχε καμία σχέση με την εικόνα που αντίκριζα τις προηγούμενες χρονιές. Η ησυχία αυτή με τάραξε. Τον φώναξα για να δω αν ήταν σπίτι αλλά απάντηση δεν πήρα. Να έλειπε αποκλείεται. Ψάχνοντας ένα-ένα τα δωμάτια τον βρήκα στο υπνοδωμάτιο να κοιμάται. Είχε αφήσει το παράθυρο ανοιχτό και φυσούσε ένα πολύ γλυκό αεράκι. Προς στιγμήν εκνευρίστηκα με την αναισθησία του (αν περίμενε να τα ετοιμάσω όλα αυτά μόνη μου ήταν γελασμένος) και του έβαλα τις φωνές μπας και ξυπνήσει. Δεν κουνήθηκε. Του ξαναφώναξα και πάλι δεν ξύπνησε. Τον άγγιξα στον ώμο για να τον σκουντήσω και παρατήρησα ότι ήταν παγωμένος. Πώς πιάνεις ένα κούτσουρο, έτσι ήταν η αίσθηση. Τινάχτηκα στον αέρα και έκανα τρία βήματα πίσω. Άρχισα να ουρλιάζω αλλά και πάλι δεν ξύπνησε. Έπεσα πάνω του και άρχισα να τον τραβολογάω πανικόβλητη. Δεν μπορεί. Έπρεπε να ξυπνήσει. Πίεσα το στήθος του και από το στόμα του πετάχτηκε με δύναμη αίμα. Ούρλιαζα «βοήθεια». Αυτό χρειαζόμουν εκείνη τη στιγμή. Κάποιον να με βοηθήσει. Κάποιον να τον συνεφέρει. Ήταν τα γενέθλιά του. Δεν μπορεί να ήταν νεκρός.
Όταν η βοήθεια αυτή που είχα τόση ανάγκη ήρθε προσπάθησαν να με απομακρύνουν από κοντά του αλλά δεν τα κατάφεραν. Ήθελα να μείνω εκεί, στην αγκαλιά του. Ήταν τα γενέθλιά του. Είχαμε γιορτή και έπρεπε να είμαστε χαρούμενοι και όχι λυπημένοι. Έμεινα στην αγκαλιά του μέχρι που ήρθε το ασθενοφόρο. Όλοι όσοι είχαν ακούσει τα ουρλιαχτά μου και είχαν έρθει έκλαιγαν αλλά εγώ όχι. Είχαμε γιορτή όχι κηδεία.
Εκείνη τη στιγμή δεν συνειδητοποίησα ότι μόλις είχα χηρέψει. Ήμουν μόλις 40 χρονών, δεν μπορεί να ήμουν χήρα. Στα παιδιά; Τι θα έλεγα στα παιδιά που είχαν πάει στο σπίτι μιας φίλης τους και περίμεναν από εμένα να τελειώσω τις ετοιμασίες για να γιορτάσουμε το βράδυ όλοι μαζί με αγαπημένους φίλους και συγγενείς; Ότι ο μπαμπάς τους έφυγε για το τελευταίο του ταξίδι την ημέρα που γεννήθηκε;
Από τότε έχουν περάσει 30 χρόνια και δεν ξαναπαντρεύτηκα. Μετά το τραγικό συμβάν κατέρρευσα και έκανα πολλά χρόνια να συνέλθω. Επισκέφτηκα και επισκέπτομαι ψυχολόγο και ομολογώ πως με έχει βοηθήσει αρκετά, αλλά ο πόνος αυτός δεν έφυγε ποτέ οριστικά από μέσα μου… Κάθε χρόνο στα γενέθλιά του εξακολουθώ και του πηγαίνω μία τούρτα μόνο που τη σβήνω μόνη μου, είμαι ευτυχισμένη όμως γιατί κάθε μα κάθε χρόνο τον νιώθω να κάθεται δίπλα μου και να τραγουδάμε μαζί το Happy Birthday To You….
Αναστασία”
Πηγή: Singleparent.gr