Ακολουθεί αυτούσια η συγκινητική εξομολόγηση της Πηνελόπης, μιας γυναίκας της οποία ο άντρας της την παράτησε για μια άλλη, ενώ της έλεγε ψέματα για καιρό. Αλλά 2 χρόνια αργότερα ήρθε και η τιμωρία του από την μοίρα. Και με απόλυτη ειλικρίνεια η πληγωμένη γυναίκα ενώ πιστεύει πως θα έπρεπε να νοιώθει χαρά και το αίσθημα της μοίρας, αντιθέτως νοιώθει θλίψη και συμπόνια.
Με απάτησε. Μου είπε ψέματα. Με χρησιμοποίησε με το χειρότερο τρόπο. Με παράτησε για μία άλλη. Δύο χρόνια μετά, έχω κάνει μεγάλη πρόοδο και σε καμία περίπτωση τα συναισθήματά μου δεν είναι τόσο δυνατά, όσο ήταν κάποτε. Ένα μέρος μου εξακολουθεί να τον αγαπά και πάντα θα το κάνει, μιας και έχουμε δύο παιδιά μαζί. Έχω διατηρήσει πολύ καλές σχέσεις μαζί του. Κατάφερα το αδύνατο και βρήκα τον τρόπο να τον συγχωρέσω και να τον συμπονέσω.
Αλλά, ας ξεκινήσουμε από την αρχή. Όπως πολλές στην κατάστασή μου, όταν με εγκατέλειψε, δεν μπορούσα να βρω διέξοδο από την απόγνωση και την απελπισία, που είχα βυθιστεί. Ήμουν γεμάτη οργή και είχα την αίσθηση, ότι μου είχε κλέψει την ευτυχισμένη, σταθερή και ήρεμη ζωή, που δικαιούμουν.
Βγήκα με άλλους άντρες, αλλά δεν ήμουν έτοιμη για το επόμενο βήμα. Κάθε καινούργιος άνθρωπος, που ήθελε να μπει στη ζωή μου ήταν ένα ακόμη τσιρότο στις βαθιές πληγές μου. Δεν νιώθω περηφάνια, που άθελα μου πλήγωσα άλλους ανθρώπους, που δεν μου έφταιγαν σε τίποτα. Θυμάμαι ακόμα τη φρίκη, που ένιωσα, όταν ένας από εκείνους μου είπε «σ’ αγαπώ» και εγώ σηκώθηκα και άρχισα να τρέχω.
Τα ραντεβού με νέους άντρες έγιναν το «μαξιλαράκι» μου. Ήταν το μόνο, που μπορούσα να κάνω, για να μη χάσω τον εαυτό μου. Δεν είχα καμία όρεξη για σχέσεις, ήθελα μόνο να ξεφύγω από τη θλιβερή μου πραγματικότητα. Ο ένας και μοναδικός, που ήθελα, δεν με ήθελε, γι’ αυτό άφηνα τους άλλους, που δεν μου άρεσαν και τόσο, να με πηγαίνουν μέχρι το κρεβάτι και μετά τέλος. Δεν ήθελα πολλά πολλά.
Εν τω μεταξύ, η νέα σχέση του πρώην μου δεν πήγαινε καλά.
Η συμβίωση με την άλλη γυναίκα αποδείχθηκε δύσκολη και η συνειδητοποίηση του ότι σιγά σιγά η σχέση τους κατέρρεε τον έκανε μέρα με τη μέρα να «πέφτει» πιο πολύ.
Η άλλη γυναίκα τον παράτησε και έφυγε. Έχασε τη δουλειά του. Δεν μπορούσε οικονομικά να κρατήσει ένα σπίτι μόνος του, γι’ αυτό και μετακόμισε στη μητέρα του. Η μοίρα τον πλήρωνε με το ίδιο νόμισμα. Πίστευα, ότι θα ευχαριστιόμουν την κατρακύλα του, ότι θα χαιρόμουν και θα ένιωθα νικήτρια, αλλά αντίθετα, ένιωθα θλίψη για έναν άνθρωπο, που η ζωή του τα έφερε τόσο ανάποδα. Περίεργο, αλλά ένιωθα συμπόνια για εκείνον.
Εκείνη την εποχή, ζητούσε απεγνωσμένα να γυρίσει κοντά σε μένα και τα παιδιά. Δεν είχε σπίτι, δεν είχε κανέναν και μου έκανε τα γλυκά μάτια, για να τον συγχωρήσω και να τον αφήσω να γυρίσει. Ήταν, όμως, πολύ αργά. Είχα από καιρό αποφασίσει, ότι ποτέ δεν θα έβαζα ξανά τον εαυτό μου και τα παιδιά μου σ’ αυτή τη δοκιμασία. Τον αγαπούσα ακόμα, αλλά το ένστικτο της επιβίωσης ήταν πιο έντονο. Είχα ζήσει ολόκληρη τη ζωή μου πιστεύοντας, ότι «η αγάπη τα νικάει όλα», αλλά τώρα ήξερα, ότι αυτό δεν συμβαίνει πάντα.
Υπέμεινα πολλά εξαιτίας του: τη διάθεσή του, που ήταν μια έτσι, μια αλλιώς, τη στάση του απέναντί μου, που άλλαζε με το παραμικρό κι, όμως, δεν είπα ποτέ μπροστά στα παιδιά ούτε μια άσχημη κουβέντα για τον πατέρα τους. Πάντα ήμουν κοντά του, αλλά αρνήθηκα ευγενικά να μιλήσω για μας. Το διαζύγιό μας και ο διαχωρισμός των περιουσιακών μας στοιχείων προχωρούσαν γρήγορα και ανώδυνα. Κράτησα ένα επίπεδο και παρά τα όσα μου είχε κάνει, εξακολουθούσα να είμαι ευγενική απέναντί του. Αυτό με βοήθησε να είμαι ευγενική και με τον εαυτό μου. Το μίσος, δεν ήταν ένα συναίσθημα, που μου «πήγαινε» και, ειλικρινά, δεν ήμουν διατεθειμένη να το εντάξω στη ζωή μου.
Και το έκανα. Έψαξα βαθιά μέσα μου, βρήκα, τί δεν πήγαινε καλά και το διόρθωσα. Τακτοποίησα το παρελθόν μου και έπαψα να είμαι το θύμα. Τώρα πια, ήμουν εγώ η ηρωίδα. Άλλαξα τα πάντα. Ενεργούσα πλέον διαφορετικά. Διάβαζα φιλοσοφία, περί θρησκείας και πολλά ακόμη βιβλία, οτιδήποτε με βοηθούσε να καταλάβω το νόημα της ζωής.
Έκανα πολλά ταξίδια, ελεύθερη επιτέλους και χωρίς ενοχές. Άνοιξα το μυαλό και τους ορίζοντές μου σε νέες πραγματικότητες και βρήκα τρόπους να κοιτάζω τα πράγματα με άλλο μάτι και αισθάνθηκα φανταστικά γι’ αυτό.
Άρχισα να χαίρομαι τη δουλειά μου και το χρόνο μου με τα παιδιά. Και το σημαντικότερο; Σταμάτησα να βγαίνω με τον κάθε τυχάρπαστο και τους τελευταίους έξι μήνες είμαι με έναν καταπληκτικό άνθρωπο, που εκτιμώ αφάνταστα.
Ποτέ δεν πίστευα, ότι θα το πω, αλλά είμαι πιο ευτυχισμένη από ποτέ. Προσπαθώ να μην σκέφτομαι το μέλλον, αλλά να ζω το παρόν και να είμαι ικανοποιημένη απ’ όσα έχω.
Πηνελόπη