Μαμά : ένας ρόλος δύσκολος και απαιτητικός. Με πολλές ευθύνες και απέραντη αγάπη. H μητρότητα όμως έχει και κάποιες «σκοτεινές« στιγμές.
Είναι στιγμές που νιώθεις ότι δεν είσαι επαρκής για το παιδί σου και αμφισβητείς συνεχώς τον εαυτό σου. Όλοι γύρω σου μιλάνε για το τι κάνει μια καλή μαμά. Πώς πρέπει να μεγαλώνει τα παιδιά της. Άλλες φορές με τη μορφή συμβουλών και άλλες με κακεντρεχείς υποδείξεις.
Αυτή η μαμά υπενθυμίζει το πιο σημαντικό: δεν έχει σημασία τι πιστεύουν οι άλλοι, όταν το ίδιο το παιδί την αγαπάει και τη θεωρεί «τέλεια».
«Είμαι μαμά και έχω ένα 11χρονο αγοράκι, το οποίο είναι όλη μου η ζωή. Η μητρότητα είναι ό,τι πιο σημαντικό μου συνέβη ωστόσο έχω να κάνω μια παρατήρηση που πιστεύω θα καταλάβουν πολλές γυναίκες.
Ήδη από τα πρώτα χρόνια που έκανα τον γιο μου είχα να αντιμετωπίσω δυσάρεστες συμπεριφορές των γύρω μου. Με δεικτικό τρόπο μου υποδείκνυαν πώς να μεγαλώσω το παιδί μου. Από το πώς τον κοίμιζα και τάιζα, μέχρι την διαπαιδαγώγησή του.
Πάντα θα βρισκόταν μια «φίλη» να με διορθώσει. Στην αρχή θεωρούσα τον εαυτό μου άχρηστο και τα έβαζα με την ανικανότητά μου. Με τον καιρό, όμως, συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι εγώ το πρόβλημα, αλλά οι υπόλοιποι. Ναι! Όλοι αυτοί που θεωρούν ότι μπορούν να κρίνουν μια μητέρα.
Όταν γεννήθηκε ο γιος μου, δεν δέθηκα από την αρχή μαζί του. Θυμάμαι ακόμη να κατηγορώ τον εαυτό μου και να φωνάζω κλαίγοντας ‘’γιατί δεν νιώθω ευτυχισμένη;’’. Ντρεπόμουν πολύ.
Όλες οι μαμάδες μιλούσαν για αυτήν την ολοκλήρωση που αισθάνθηκαν αφού γέννησαν, όλες, εκτός από μένα. Στο μαιευτήριο, μοιραζόμουν το δωμάτιο με μια άλλη μαμά. Θυμάμαι να της εκμυστηρεύομαι τα όσα ένιωθα και εκείνη να με κοιτάει με οίκτο, λέγοντάς μου ‘’αυτό δεν είναι φυσιολογικό’’. Η καρδιά μου είχε βουλιάξει.
Καθώς περνούσαν οι μήνες- δέθηκα με τον γιο μου. Λίγες εβδομάδες μετά την γέννησή του έβλεπα πόσο εύκολα μπορούν να κριτικάρουν οι γύρω μου.
Αν δεν θηλάσεις είσαι τεμπέλα, αν δεν κοιμάσαι με το μωρό δεν θα σε αγαπήσει ποτέ. Αν δεν το ταΐσεις το τάδε φαγητό δεν θα ψηλώσει. Αν. Αν. Αν.
Ό,τι κι αν κάνεις στα μάτια τους είναι λίγο και ανυπομονούν να τους δείξεις μια «αδυναμία» σου ή να κάνεις κάτι διαφορετικό από αυτούς, για να αρχίσουν τις πικρόχολες υποδείξεις τους. Είχα φτάσει στο σημείο να δικαιολογούμαι στους πάντες: στους περαστικούς στο πάρκο, στον γείτονα που έδινε ζαχαρωτά στον γιο μου, ακόμη και σε μαμάδες στο προαύλιο του σχολείου.
Τα χρόνια περνούσαν και ένιωθα ‘’κακή’’ μητέρα. Μια ημέρα, όταν ο γιος μου ήταν 6 χρονών, ήρθε και με αγκάλιασε τόσο σφιχτά και μου είπε ‘’Μαμά είσαι τέλεια.’’.
Έτσι επειδή το αισθάνθηκε. Φέτος έκλεισε τα 11 χρόνια και ακόμη με θεωρεί ‘’τέλεια’’. Τόσο καιρό αυτομαστιγωνόμουν για το τίποτα. Εννοείται γνωρίζω ότι δεν υπάρχει η τέλεια μαμά. Εννοείται ότι κάνω λάθη. Το παιδί μου όμως με αγαπάει και στα μάτια του είμαι καλύτερη και αυτό μου φτάνει.
Πλέον δεν με νοιάζει πώς θα με χαρακτηρίσουν οι γύρω μου και αν θα με πουν κακή μαμά, επειδή δεν διαβάζω τον γιο μου, ή επειδή τον αφήνω να έρχεται μόνος του από το σχολείο. Σταμάτησε να με νοιάζει, όταν συνειδητοποίησα ότι δεν χρειάζεται η οικογένειά μου να μοιάζει με εξώφυλλο περιοδικών για να είμαστε ευτυχισμένοι.
Και εγώ και ο σύζυγός μου είμαστε άνθρωποι και όχι ρομπότ. Έχουμε καλές, αλλά και άσχημες ημέρες. Μπορεί να φωνάξουμε, αλλά θα ζητήσουμε ‘’συγγνώμη’’, μπορεί να θέλουμε την μοναξιά μας για να ηρεμήσουμε, αλλά μετά θα αναπληρώσουμε με παιχνίδια και γέλια. Και αυτό το βλέπει το παιδί μας. Είμαστε άνθρωποι.
‘’Μαμά είσαι τέλεια!’’ τα λόγια του με γέμισαν και μου έδωσαν τη δύναμη να κάνω αυτό που έπρεπε να είχα κάνει από καιρό: να μην με αγγίζει η γνώμη των άλλων.»