Σύμφωνα με στατιστικές, το 90% των μητέρων έχουν συνεχώς αίσθηση ενοχής. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι αισθάνονται ότι δεν εκπληρώνουν επαρκώς τα καθήκοντά τους. Το πιο λυπηρό είναι ότι αισθάνονται φοβισμένες να μιλήσουν γι ‘αυτό. Ωστόσο, μια μητέρα 2 παιδιών , η blogger Celeste Yvonne, δεν έχει αυτούς τους φόβους. Έγραψε μια ειλικρινή επιστολή απευθυνόμενη στο σύζυγό της, όπου δηλώνει ότι πολλοί άνθρωποι δεν αισθάνονται αρκετά γενναίοι για να μιλήσουν ακόμη και στους καλύτερους τους φίλους.
Εμείς δημοσιεύουμε το κείμενο αυτής της επιστολής και θα προσφέρει στους αναγνώστες μια ευκαιρία να μάθουν γιατί δεν έμειναν αδιάφορες οι σύγχρονες γυναίκες και οι σύγχρονες οικογένειες από το περιεχόμενο της επιστολής.
Πόσο ισχύουν και για σας αυτά τα πράγματα;
“Αγαπητέ σύζυγε,
Χρειάζομαι περισσότερη βοήθεια.
Το χθεσινό βράδυ ήταν δύσκολο για σένα. Σου ζήτησα να προσέχεις το μωρό ώστε να μπορώ να πάω νωρίς για ύπνο. Το μωρό έκλαιγε. Σπάραζε, πραγματικά. Μπορούσα να το ακούσω από τον επάνω όροφο και το στομάχι μου να σφίχτηκε από το κλάμα, και αναρωτιόμουν αν θα έπρεπε να κατέβω και πάρω το μωρό αγκαλιά ή απλά να κλείσω την πόρτα για να κοιμηθώ λίγο που μου χρειάζεται απεγνωσμένα. Διάλεξα το δεύτερο.
Ήρθες στο δωμάτιο 20 λεπτά αργότερα, ενώ το μωρό εξακολουθούσε να κλαίει έντονα. Έβαλες το μωρό στη κούνια και απαλά το έσπρωξες μερικά εκατοστά πιο κοντά στην δική μου πλευρά του κρεβατιού, μια σαφή χειρονομία ότι τελείωσες το babysitting.
Ήθελα να σου φωνάξω. Ήθελα να ξεκινήσω ένα μεγάλο καυγά εκείνη τη στιγμή. Πρόσεχα το μωρό και το παιδί όλη την ημέρα. Θα έπρεπε να ξυπνήσω για να ταΐσω το μωρό όλη τη νύχτα. Το λιγότερο που μπορούσες να κάνεις είναι να το κρατήσεις για μερικές ώρες το βράδυ, για να μπορέσω να κοιμηθώ.
Λίγες ώρες πολύτιμου ύπνου. Είναι πάρα πολλά για να ζητήσω;
Ξέρω ότι και οι δύο είδαμε τους γονείς μας να εκπληρώνουν τους τυπικούς ρόλους μητέρας-πατέρα καθώς μεγαλώναμε. Και οι δύο μητέρες μας είχαν το βασικό ρόλο του μεγαλώματος παιδιών και οι πατέρες μας ήταν σχετικά χαλαροί. Ήταν εξαιρετικοί μπαμπάδες, αλλά δεν αναμενόταν να περνάνε σημαντικό χρονικό διάστημα αλλάζοντας τις πάνες, να ταίζουν ή να μας προσέχουν. Οι μητέρες μας ήταν οι σούπερ ηρωίδες που έκαναν τα πάντα στο σπίτι. Μαγειρική, καθαριότητα και ανατροφή παιδιών. Οποιαδήποτε βοήθεια από τον μπαμπά ήταν ευπρόσδεκτη, αλλά απρόσμενη.
Βλέπω να τους μοιάζουμε ολοένα και περισσότερο κάθε μέρα. Η ευθύνη μου είναι να ταΐζω την οικογένεια, να διατηρώ το σπίτι καθαρό και να φροντίζω τα παιδιά, υποτίθεται ακόμα και όταν επιστρέψω στη δουλειά. Κατηγορώ τον εαυτό μου για όσα γίνονται. Το έχω βάλει στόχο ότι μπορώ να το κάνω. Και στην πραγματικότητα, το θέλω.
Βλέπω επίσης τις φίλες μου και άλλες μητέρες να τα κάνουν όλα και να το κάνουν καλά. Ξέρω ότι το βλέπεις και εσύ. Αν μπορούν να το διαχειριστούν καλά και αν οι μητέρες μας το έκαναν τόσο καλά για εμάς, εγώ γιατί δεν μπορώ; Δεν ξέρω.
Ίσως οι φίλοι μας να υποκρίνονται δημόσια και να ζορίζονται στα κρυφά. Ίσως οι μητέρες μας να υπέφεραν στη σιωπή για χρόνια και τώρα, 30 χρόνια αργότερα, απλά δεν θυμούνται πόσο δύσκολα ήταν τα πράγματα. Ή ίσως, δεν έχω εξειδικευτεί για αυτή τη δουλειά όπως όλοι οι άλλοι. Και όσο και αν δε θέλω να το παραδεχτώ, θα το πω: χρειάζομαι περισσότερη βοήθεια.
Ένα μέρος μου αισθάνεται σαν να έχω αποτύχει που ακόμα και ζητάω βοήθεια. Και όντως βοηθάς. Είσαι ένας υπέροχος πατέρας και κάνεις καταπληκτική δουλειά με τα παιδιά. Και εκτός αυτού, αυτό θα έπρεπε να μου βγαίνει αβίαστα σωστά; Το μητρικό ένστικτο, έτσι δεν είναι; Αλλά είμαι άνθρωπος, και κοιμάμαι μόνο 5 ώρες και είμαι εξαιρετικά κουρασμένη. Σε χρειάζομαι.
Το πρωί, θέλω να ετοιμάσεις το μεγάλο παιδί για να φροντίσω το μωρό και να φτιάξω όλα τα γεύματα και να πιω ένα φλιτζάνι καφέ. Και όχι, η προετοιμασία του μικρού παιδιού δεν σημαίνει να το αφήσεις μπροστά στην τηλεόραση. Σημαίνει να βεβαιωθείς ότι πήγε τουαλέτα, να το ταΐσεις πρωινό, να δεις αν θέλει νερό και να ετοιμάσεις την τσάντα του για το σχολείο.
Το βράδυ, χρειάζομαι μια ώρα για να χαλαρώσω στο κρεβάτι γνωρίζοντας ότι το μεγάλο παιδί κοιμάται στο δωμάτιό του και ότι προσέχεις το μωρό. Ξέρω ότι είναι δύσκολο να ακούς το κλάμα του μωρού. Πιστέψτε με, ξέρω. Αλλά αν μπορώ να προσέχω και να κοιμίζω το μωρό για το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας, μπορείς να το κάνεις για μια ώρα ή δύο το βράδυ. Σε παρακαλώ. Σε χρειάζομαι.
Τα σαββατοκύριακα χρειάζομαι περισσότερα διαλείμματα. Στιγμές όπου μπορώ να βγω από το σπίτι μόνη μου και να αισθανθώ σαν ένα άτομο. Ακόμα κι αν είναι μόνο μια βόλτα γύρω από το τετράγωνο ή μια βόλτα στο μάρκετ. Και μερικές μέρες που έχω προγραμματίσει να πάω κολυμβητήριο, και φαίνεται ότι τα έχω όλα υπό έλεγχο, θα πρέπει να προσφερθείς να με βοηθήσεις. Ή να προτείνεις να πάω να χαλαρώσω όσο κοιμούνται τα παιδιά. Ή να ξεκινήσεις να πλένεις τα πιάτα χωρίς να το προτείνω. Σε χρειάζομαι.
Τέλος, πρέπει να ακούσω ότι νιώθεις ευγνωμοσύνη για όλα όσα κάνω. Θέλω να ξέρω ότι προσέχεις ότι τα ρούχα είναι πλυμμένα και ότι υπάρχει ένα καλό φαγητό στο σπίτι. Θέλω να ξέρω ότι εκτιμάς ότι θηλάζω όλες τις ώρες και αντλώ το γάλα όταν εργάζομαι, όταν θα ήταν ευκολότερο για μένα να φτιάξω έτοιμο γάλα. Ελπίζω να παρατηρείς ότι ποτέ δεν σου ζήτησα να μείνεις σπίτι όταν έχεις αθλητικές δραστηριότητες. Υποθέτεις ότι θα είμαι σπίτι όλη την ώρα και πάντα διαθέσιμη για να φροντίζω τα παιδιά, ενώ είσαι έξω.
Ξέρω ότι δεν είναι όπως το έκαναν οι γονείς μας και δε μου αρέσει να στο ζητάω. Εύχομαι να μπορούσα να τα καταφέρω όλα και να γίνονται αβίαστα. Και θα ήθελα να μην χρειαζόμουν επιβραβεύσεις για πράγματα που οι περισσότεροι αναμένουν από μια μαμά. Αλλά έχω σηκώσει τα χέρια ψηλά και παραδέχομαι ότι είμαι μόνο άνθρωπος. Σου λέω πόσο σε χρειάζομαι και αν συνεχίσω με τον ρυθμό που πάω, θα λυγίσω. Και αυτό θα σε βλάψει, τα παιδιά και την οικογένειά μας.
Διότι, ας το παραδεχτούμε: με χρειάζεστε και εμένα.”
Χιλιάδες χρήστες του Διαδικτύου μοιράστηκαν αυτήν την επιστολή στις σελίδες τους. Γράφτηκαν επίσης πολλά σχόλια. Κάποιες γυναίκες ευχαριστούσαν τους συζύγους τους επειδή δεν χρειάστηκε να ζητήσουν βοήθεια και λαμβάνουν πάντα την απαραίτητη υποστήριξη. Ωστόσο, υπήρξαν πολλές γυναίκες που ήταν ευγνώμονες στην συγγραφέα επειδή είπε δυνατά τις σκέψεις που πολλές μητέρες φοβόντουσαν να παραδεχτούν.
