Διπολική διαταραχή: Μια γυναίκα τσακώθηκε με την αγαπημένη της φίλη, την «μη βιολογική δίδυμη αδελφή της». Ο καυγάς έφτασε στα άκρα και ίδια κατέληξε στα επείγοντα και αργότερα σε ψυχιατρική κλινική. Φοβήθηκε ότι θα στιγματιστεί ως τρελή. Η ιστορία αυτής της κοπέλας με διπολική διαταραχή, είναι ένα μήνυμα που έχει ως στόχο να ευαισθητοποιήσει την κοινωνία απέναντι στους ανθρώπους αυτούς, ώστε να τους δίνεται η απαραίτητη βοήθεια, προτού να είναι αργά.
Διπολική διαταραχή: Ο καυγάς την οδήγησε στο νοσοκομείο
«Κάθισα στα σκαλοπάτια έξω από το διαμέρισμά μου, παρακολουθώντας τη συγκάτοικό μου να λέει τη δική της εκδοχή της ιστορίας, ενώ ένας άλλος αστυνομικός μού έκανε ερωτήσεις. Η μητέρα της συγκατοίκου μου έφτασε και την πήρε μαζί της, ενώ ένα ασθενοφόρο ήρθε για μένα. Πήρα τηλέφωνο το αγόρι μου, μισο – πεπεισμένη ότι θα με χώριζε, αλλά δεν είχα κανέναν άλλον να καλέσω εκείνη τη στιγμή. Ένιωθα τόσο μόνη.
«Κάτι συνέβη. Είχαμε έναν καυγά και κάλεσε την αστυνομία. Πηγαίνω στο νοσοκομείο. Νομίζω», τού είπα κλαίγοντας με λυγμούς. Δεν ξέρω τι σκέφτηκε ότι συνέβη, μπήκε σε ένα ταξί και με συνάντησε εκεί
Στα επείγοντα, είπα ψέματα στον εαυτό μου και τους γιατρούς κατά τη διάρκεια της ψυχολογικής αξιολόγησης. Με κράτησαν εκεί όλη τη νύχτα και το πρωί με έστειλαν στο σπίτι μου. Εάν ήθελα να είμαι ειλικρινής, θα μπορούσα.
Δεν ήμουν καλά και έξι μήνες αργότερα, κατέληξα στο ίδιο τμήμα επειγόντων περιστατικών. Είχα αυτοκτονικές τάσεις και για να πω τα πράγματα με το όνομά τους, κάτι πήγαινε πολύ λάθος με εμένα και χρειαζόμουν βοήθεια.
Διπολική διαταραχή: Πως ξεκίνησαν όλα
Η ιστορία μου ξεκινά από τα τέσσερά μου χρόνια, όταν κατά λάθος είδα στην τηλεόραση τις επιθέσεις τις 11ης Σεπμτεμβρίου να διακόπτουν τα παιδικά που έβλεπα. Αυτό μου προκάλεσε κρίσεις πανικού κατά τη διάρκεια της νύχτας με τους ήχους των αεροπλάνων να μου τριβελίζουν το μυαλό. Από την προσχολική ηλικία, έδινα μάχη με την αϋπνία, γεμάτη άγχος μερικές από τις πρώτες μου αναμνήσεις ήταν στρες στρες στρες. Έντονα θυμάμαι να είμαι τεσσάρων ή πέντε ετών, να είμαι στο κρεβάτι και να φοβάμαι τόσο, ακούγοντας αεροπλάνα μέσα στο κεφάλι μου.
Φοβόμουν ότι θα έπεφταν πάνω στο σπίτι μου ή θα προσγειώνονταν στη στέγη και θα έμπαιναν μέσα κακοί άνθρωποι που θα έβλαπταν την οικογένειά μου. Τα επόμενα χρόνια, ανέπτυξα ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή και άγχος. Είχα κρίσεις πανικού στην κατασκήνωση, όπου αναγκαζόμουν να φοράω παπούτσια με μουσκεμένα και γεμάτα άμμο πόδια. Στο δημοτικό αγωνιζόμουν να κάνω φιλίες και να τις διατηρήσω, ενώ πάντα ένιωθα ότι οι συμμαθητές μου μιλούσαν σε μία γλώσσα που δεν καταλάβαινα.
Διπολική διαταραχή: «Δεχόμουν συχνά bullying»
Ένα απόγευμα στο μπαλέτο, ήμουν 9 ή 10 ετών, κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη με το καλσόν και το κορμάκι. Ξαφνικά είχα αποκτήσει γλουτούς και με τρόμαζε η πιο φαρδιά μέση μου. Έμοιαζα διαφορετική με τις συμμαθήτριές μου και ευχόμουν να ήμουν πολύ πιο αδύνατη. Πολλές φορές δεχόμουν bullying, επειδή ήμουν το χαϊδεμένο της δασκάλας και προσπαθούσα πολύ. Οι φιλίες που είχα στο δημοτικό έγιναν καπνός, επειδή έγινα αγχώδης και καταθλιπτική.
Έγινα σκληρή με τον εαυτό μου. Άρχισα να κόβω θερμίδες και να μην τρώω, σε σημείο που λιποθυμούσα στην τάξη του μπαλέτου. Παρακαλούσα ένα αγόρι να με αγαπήσει, να με σωσει από αυτήν την ψυχική ασθένεια αγαπώντας με, όταν εγώ δεν μπορούσα να αγαπήσω τον εαυτό μου.
Ήξερε καλύτερα, ότι δεν μπορούσε να το κάνει και σταματούσε να περνά χρόνο μαζί μου. ΄Ημουν πληγωμένη, πεινασμένη, έκανα κακό στον εαυτό μου και είχα αυτοκτονικές τάσεις.
Διπολική διαταραχή: «Με έσωσε την τελευταία στιγμή από τον θάνατο»
Η δασκάλα των αγγλικών μου ήρθε ως από μηχανής θεός τη σωστή ώρα και με έσωσε την τελευταία στιγμή από τον θάνατο. Πριν με χτυπήσει αυτοκίνητο στον κεντρικό δρόμο. Ήμουν άρρωστη. Με τη βοήθειά της πήγα σε έναν ψυχίατρο και με διέγνωσε με κατάθλιψη. Ξεκίνησα θεραπεία και έξι μήνες αργότερα, έτρωγα κανονικά, έπαιρνα τα φάρμακά μου, ενώ ξεκίνησα ξανά το μπαλέτο, την ιππασία και τη γυμναστική.
Θεώρησα ότι όλα είχαν πάρει το δρόμο τους. Αποφοίτησα από το λύκειο και ύψωσα το μεσαίο μου δάχτυλο σε όλους εκείνους που έλεγαν ότι δεν θα τα κατάφερνα. Ξεκίνησα το πανεπιστήμιο και όλα ήταν τέλεια. Έκανα νέους φίλους. Μία μέρα πήγα μία εκδρομή στο σπίτι μίας φίλης για σαββατοκύριακο. Εκνευρίστηκα όταν ανακάλυψα, ότι είχε καλέσει και έναν από τους φίλους της. Δεν είπα ποτέ, ότι δεν ήθελα να έρθει, αντ αυτού ήμουν εκνευρισμένη όλο το σαββατοκύριακο και κατέληξα να ουρλιάζω και να τσακώνομαι με την καλύτερή μου φίλη.
Τώρα που το σκέφτομαι δεν καταλαβαίνω γιατί ήμουν τόσο θυμωμένη. Ούρλιαζα και τσακωνόμουν, λες και η ζωή μου εξαρτιόταν από αυτό. Έκανα σαν μωρό. Τρομοκρατούμαι όταν το θυμάμαι ξανά. Όταν γυρίσαμε από εκείνη την εκδρομή, επισκέφθηκα τον ψυχίατρό μου. Μού έδωσε φάρμακα, αντικαταθλιπτικά, προκειμένου να εξισορροπώ τις εναλλαγές της διάθεσής μου.
Διπολική διαταραχή: «Ένιωθα θυμό όλη την ώρα»
Τον επόμενο ενάμιση χρόνο, είχα ακόμη περισσότερα επεισόδια. Ούρλιαζα στους φίλους μου, πέταγα πράγματα, νευρίαζα για το τίποτα. Ένιωθα θυμό όλη την ώρα. Η συγκάτοικός μου αρραβωνιάστηκε και αντί να χαρώ για εκείνη, της είπα ό,τι λόγο έβρισκα για τον αρραβωνιαστικό της ότι δεν ήταν ο κατάλληλος για αυτή.
Όταν δεν ήμουν σαν ζόμπι, ήμουν μέσα στα νεύρα. Τσακωνόμουν με τους καλύτερούς μου φίλους χωρίς λόγο.
Τον Νοέμβριο του 2019, μία μέρα πριν φτάσουν οι αστυνομικοί στο σπίτι μου, περπατούσα στο δρόμο μετά το μάθημα της γιόγκα με τη συγκάτοικό μου. Της έλεγα για ένα αστείο δώρο που μου έκανε το αγόρι μου και μου έκανε μία γκριμάτσα και είπε “ναι, όντως είναι περίεργο”. Εκεί “τα πήρα”. Με είπε περίεργη, όταν εγώ έκανα απλά αστείο. Ήταν σαν να με κρίνει. Τρελάθηκα. Πήρα τηλέφωνο το αγόρι μου και πέρασα τη νύχτα μαζί του, επειδή ήμουν τόσο εκνευρισμένη με τη συγκάτοικό μου και δεν ήθελα καν να βρίσκομαι στον ίδιο χώρο μαζί της.
Διπολική διαταραχή: Η μέρα του τσακωμού
Όταν την επόμενη μέρα γύρισα σπίτι, ήθελε να μιλήσουμε. Έχασα την επαφή με την πραγματικότητα, θύμωνα όλο και περισσότερο. Βγήκα εκτός ελέγχου και άρχισα να ουρλιάζω. Ήθελα να σταματήσω, αλλά δεν μπορούσα. Εκείνη φοβήθηκε από την ψυχική μου κατάσταση και τηλεφώνησε στην αστυνομία, κάτι που με φρίκαρε και της επιτέθηκα.
Αφού ήρθε το ασθενοφόρο και με πήραν στα επείγοντα, η συγκάτοικός μου δεν μου ξαναμίλησε από τότε. Δεν την κατηγορώ, φοβήθηκε πολύ. Κι εγώ με φοβήθηκα. Τον επόμενο Οκτώβριο τελικά παραδέχθηκα στον εαυτό μου ότι ήθελα βοήθεια. Δεν ήθελα να πεθάνω, όμως δεν με εμπιστευόμουν. Πέρασα μία εβδομάδα σε ψυχιατρική κλινική και διαγνώστηκα με διπολική διαταραχή.
Άρχισα θεραπεία με χάπια που σταθεροποιούσαν την κατάσταση μου κάθε μέρα. Η αγωγή μού έδωσε πίσω το μυαλό που έιχα χάσει πολύ καιρό πριν και ξαφνικά η ζωή μου έγινε δική μου ξανά. Αναγνώρισα το ψυχολογικό χάος, στο οποίο είχα βρεθεί, όταν ήμουν στη φάση της μανίας. Κοιμόμουν καλύτερα, σκεφτόμουν πιο καθαρά και πλέον σπάνια είχα κρίσης. Σήμερα είμαι πολύ πιο θγιής.
Όμως είχε ένα τίμημα. Έχασα την καλύτερή μου φίλη, που αποκαλούσαμε η μία την άλλη δίδυμες. Κάθε μέρα ζω με το φόβο ενός τέρατος μέσα μου. Δεν θέλω να πληγώσω ξανά ανθρώπους που αγαπώ. Αυτό το στίγμα της διπολικής διαταραχής που έχουν άνθρωποι σαν εμένα τούς κάνουν να ζητούν βοήθεια. Φοβόμουν τόσο ότι ήμουν τρελή και δεν μπορούσα να παραδεχθώ στον εαυτό μου και στους γιατρούς ότι χρειάζομαι βοήθεια.
Το πιο δύσκολο πράγμα της ζωής μου ήταν η στιγμή μου στο νοσοκομείο, επειδή ήμουν απελπισμένη ότι θα σταμπαριστώ ως τρελή.
Η ψυχική ασθένεια δεν θα πρέπει να θεωρείται προσβολή και δεν θα πρέπει να μεταχειρίζεται ως κάτι ντροπιαστικό, καθώς σε πολλούς ανθρώπους κοστίζει την ίδια τους τη ζωή. Είμαι ευγνώμων που σε όλο αυτό το σκοτάδι, κατάφερα να κρατήσω τον εαυτό μου ασφαλή. Όμως, αυτό που θα ήθελα είναι να ξανασκεφτεί όλος ο κόσμος γύρω από την ψυχική ασθένεια, να αντιμετωπιστεί το στίγμα και να προσφέρουν βοήθεια σε ανθρώπους σαν εμένα προτού να είναι αργά»
