Τρία αγόρια βάφουν τα νύχια τους με τη σύμφωνη γνώμη της μητέρας τους, η οποία εξηγεί τους λόγους που έχει δώσει τη συγκατάθεσή της.
“Έχω τρία αγοράκια ηλικίας 6, 4 και 2 ετών και κάθε φορά που μυρίζονται ότι πάω να βάψω τα νύχια μου, έρχονται τρέχοντας και φωνάζουν «βάψε και τα δικά μου νύχια» ή «βγάλε μου το παλιό μανό για να τα βάψουμε με το καινούργιο» και εγώ τους απαντώ υπομονετικά «όταν τελειώσω με με τα δικά μου, θα κάνω και τα δικά σας». Κάθονται δίπλα μου και παρατηρούν με ευλάβεια όλο το τελετουργικό σαν μαγεμένα και όταν τελειώνω, ξεκινάω από το μεγάλο μου γιο, τα δαχτυλάκια του οποίου είναι πιο μικρά και από του μικρού μου γιου.
Διαλέγει πάντα το ίδιο χρώμα: το χρυσό για να είναι λέει τα νύχια του σαν αυτά του δράκου. Κάθεται στην τουαλέτα και εγώ στην άκρη της μπανιέρας και με το ασετόν καθαρίζω το παλιό βερνίκι από τα δάχτυλά του και ξεκινάω με το καινούργιο.
Ο μικρός θέλει ό,τι και ο μεγαλύτερος αδερφός του αλλά ο μεσαίος μου γιος προτιμάει το μαύρο ή το ιριδίζον μπλε. Θεωρεί το βάψιμο των νυχιών του ως ανταμοιβή όταν κάνει κάτι καλό. Είναι πολύ προσεκτικός και αφήνει τα νύχια του να στεγνώσουν καλά πριν αγγίξει το οτιδήποτε και αν τύχει και χαλάσει κάποιο νύχι πριν στεγνώσει, έρχεται ικετεύοντας να του το φτιάξω.
Τα παιδιά μου δεν είναι ομοφυλόφιλα και κυρίως δεν βλέπουν το βάψιμο των νυχιών τους ως κάτι κακό ή ως κάτι που κάνουν μόνο τα κορίτσια. Απλά τους αρέσει να ζωγραφίζω πάνω στα νύχια τους, όπως τους αρέσει να ζωγραφίζουν πάνω σε ένα χαρτί ή πάνω στους τοίχους του σπιτιού. Τα παιδιά δεν το βλέπουν πονηρά ή καχύποπτα όπως εμείς. Όπως κάθε παιδί ενθουσιάζεται με τους καινούργιους μαρκαδόρους που πήρε ή με τις καινούργιες μπογιές που έχουν μέσα χρυσόσκονη, έτσι ενθουσιάζονται και με τα γυαλιστερά βερνίκια νυχιών. Τίποτα παραπάνω, τίποτα παρακάτω.
Αν αναρωτιέστε γιατί αφήνω τους γιους μου να βάφουν τα νύχια τους:
Τα παιδιά μου δεν αφήνουν την κοινωνία να τους υπαγορεύσει τι πρέπει να κάνουν και πώς πρέπει να είναι. Από τη στιγμή που τους αρέσει να βάφουν τα νύχια τους και δεν βλάπτουν ούτε τον εαυτό τους ούτε κανέναν άλλον με αυτή τους την επιθυμία, έχουν κάθε δικαίωμα να το κάνουν. Είναι αθώα παιδιά με τη δική τους ταυτότητα και τα δικά τους θέλω, τα οποία πρέπει να γίνουν σεβαστά.
Τους αρέσουν τα χρώματα όπου και αν είναι αυτά. Τους αρέσει η χρυσόσκονη, τους αρέσει η ανάμειξη των χρωμάτων και τους αρέσουν πολύ και τα σχέδια που κάνει το ένα βερνίκι μέσα στο άλλο. Κάθε φορά που βάφω τα νύχια τους με ένα νέο βερνίκι νιώθουν ευτυχισμένα όχι γιατί έγιναν ξαφνικά οι πριγκίπισσες του παραμυθιού. Ουδέποτε έχουν αναφέρει κάτι τέτοιο. Ούτε κοριτσίστικα ρούχα φοράνε, ούτε με κούκλες παίζουν, ούτε παιδικά με τη Barbie βλέπουν. Πολύ απλά και αθώα, τους αρέσει ο,τι έχει σχέση με τα χρώματα.
Έχουν κάθε δικαίωμα να αποφασίζουν εντός λογικού πλαισίου τι θα κάνουν με το σώμα τους. Ακόμα και αν θέλουν να βαφτούν ή να βάψουν το κάθε τους νύχι με διαφορετικό χρώμα είναι μία δική τους απόφαση που έχει σχέση καθαρά με τον έλεγχο του σώματός τους.
Όσο περίεργο και αν σας ακούγεται, αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό μάθημα για τα μικρά παιδιά. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να κάνει το οτιδήποτε χωρίς τη συγκατάθεσή τους. Αυτό είναι ένα δομικό στοιχείο για την πρόληψη του βιασμού και της σεξουαλικής κακοποίησης. Σεβόμενοι τις αποφάσεις τους τα βοηθά να αναπτύξουν μία αίσθηση σωματικής αυτονομίας.
Τα βερνίκια νυχιών δεν προορίζονται μόνο για τα κορίτσια και τα αγόρια μου με τα λαμπερά τους νυχάκια αμφισβητούν τέτοιου είδους κανόνες και γκρεμίζουν το τείχος της διχογνωμίας.
Το βάψιμο των νυχιών τους είναι ένα βήμα προς την αμφισβήτηση κάθε είδους στερεότυπου. Το βάψιμο των νυχιών είναι ένας τρόπος να αμφισβητήσουμε ξεπερασμένους κανόνες σχετικά με το φύλο ανεξάρτητα από το τι σκέφτεται η κοινωνία.
Τα μέλη της ευρύτερης οικογένειας έχουν εκφράσει τη δυσαρέσκειά τους αλλά αυτό δεν με αφορά. Τα παιδιά μου γνωρίζουν ότι μπορούν να φορέσουν και να κάνουν ό, τι θέλουν και ότι οι ενήλικες δεν είμαστε οι πανίσχυροι θεοί που προσποιούμαστε ότι είμαστε.
Ο καθένας μπορεί να διαφωνήσει αλλά εμείς θα συνεχίσουμε να είμαστε όπως είμαστε και ελπίζω τα παιδιά μου μεγαλώνοντας να θυμούνται ότι κανείς δεν είναι αλάνθαστος.
Αυτό όχι μόνο προάγει τη σωματική αυτονομία αλλά προάγει και τη σωματική αποδοχή.
Ο πατέρας τους και εγώ σεβόμαστε το δικαίωμά τους να αποφασίζουν σχετικά με το σώμα τους. Αποδεχόμαστε ποια είναι και τι θέλουν. Ελπίζω την αποδοχή αυτή να τη θυμούνται καθώς περνά ο καιρός και να καταλαβαίνουν πόσο σημαντικό ρόλο παίζει στη σχέση μας.
Η μοναδική φορά που σκέφτηκα να μαλώσω το γιο μου ήταν όταν μου είπε ότι το βερνίκι νυχιών είναι μόνο για κορίτσια. Κάτι του είπαν στο σχολείο και γύρισε σπίτι φανερά αναστατωμένος. Συζητήσαμε για τα άλλα παιδιά, για το ποσό άδικα και πιεστικά γίνονται κάποιες φορές, ότι μερικοί άνθρωποι δεν συμφωνούν με τις ιδέες που έχουμε και ότι δεν χρειάζεται (και δεν μπορούμε) να τους ευχαριστούμε όλους.
Τον ρώτησα αν του άρεσε το χρώμα στα νύχια του και μου απάντησε θετικά. Του εξήγησα ότι αυτό έχει σημασία και δεν ξαναπαραπονέθηκε ποτέ.
Κατανοώ ότι δεν επιτρέπουν όλοι οι γονείς στους γιους τους να βάφουν τα νύχια τους αλλά στη δική μας περίπτωση είναι ένα θετικό κομμάτι στις ζωές τους. Έχουν λάβει πολλά οφέλη, είναι χαρούμενα και ευτυχισμένα και τα βοηθά να γίνουν καλύτερα άτομα”.
Πηγή: Singleparent.gr