Το παιδί που δεν μπορούσε να της δώσει ο άντρας της, το έδωσε ο κουμπάρος της, εξομολογείται η παρακάτω γυναίκα.
«Ό,τι και να πείτε θα έχετε δίκιο και θα το φέρω βάρος σε όλη μου τη ζωή αλλά δεν γινόταν να χαλάσουμε δυο σπίτια και να πληγώσουμε τους ανθρώπους μας.
Ήμασταν παντρεμένοι με τον άντρα μου 12 χρόνια και δεν μπορούσαμε να κάνουμε παιδί. Είχαμε κάνει ένα σωρό εξετάσεις, 3 εξωσωματικές εγώ, αδύναμο το σπέρμα του μας έλεγαν, δεν πιάναμε. Στην αρχή μαλώναμε συχνά, τα φάρμακα των εξωσωματικών μου χαλούσαν τη διάθεση, σκέφτηκα θα χαλάσω τον γάμο μου και την ευτυχία μου με τον άνθρωπό μου για ένα παιδί; Μην έρθει ποτέ, δεν πειράζει!
Τα χρόνια όμως περνούσαν και εμείς το θέλαμε πολύ. Ένα βράδυ, καλοκαίρι στο εξοχικό μας, ήρθε ο κουμπάρος μας ο Άρης με τη γυναίκα του και όπως καθόμασταν στη βεράντα πιάσαμε την κουβέντα για το παιδί, γιατί δεν προχωρήσαμε, πώς είναι η δική τους ζωή με το παιδάκι τους, τέτοια. “Πώς και δεν ψάξατε για παρένθετη;”, με ρωτάει η γυναίκα του. “Με τι σπέρμα;”, απαντάει ο άντρας μου.
“Να σας δώσω το δικό μου σπέρμα ρε παιδιά, δεν σας πήρα και τίποτα στον γάμο σας!”, απαντά ο Άρης γελώντας και τρώω φλας.
Εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκα, το σκεφτόμουν συνέχεια. Δυο μέρες το σκεφτόμουν ώσπου σήκωσα το τηλέφωνο. Το πολύ πολύ να μην μου ξαναμιλούσε είπα από μέσα μου, αλλά ίσως να ήταν μια λύση.
Του είπα πως θέλω να τον δω και να μην πει τίποτα σε κανέναν.
Το ραντεβού κλείστηκε σε μια καφετέρια της Εθνικής Οδού που από πάνω έχει ξενοδοχείο.
“Το εννοούσες ότι θα ήθελες να μας δώσεις το σπέρμα σου;”, τον ρώτησα. Σε μία ώρα κάναμε έρωτα σε ένα από τα δωμάτια.
Δεν σταματήσαμε εκεί…
Το κακό είναι ότι αυτό συνεχίστηκε. Ταιριάζαμε πολύ ερωτικά και δεν το κάναμε μόνο για να πιάσω παιδί, το απολαμβάναμε.
Έμεινα έγκυος σχετικά γρήγορα και διακόψαμε. Ο άντρας μου πετούσε στα σύννεφα, το απέδωσε σε θαύμα. Με τον Άρη χαθήκαμε, ερχόταν πού και πού μόνος, χωρίς τη γυναίκα του.
Όποτε συναντιόντουσαν τα βλέμματά μας, υπήρχε μια αμηχανία στην ατμόσφαιρα, ένα παράπονο που δεν μπορούσε να είναι και κανονικός πατέρας αυτού του παιδιού, που δεν μπορούσε να χαϊδέψει την κοιλιά μου ενώ με έβλεπε έγκυο. Εγώ από τη μεριά μου, ενώ θα έπρεπε να πετάω στα σύννεφα, ένιωθα μια λύπη. Ίσως και να τον ερωτεύτηκα…
Γέννησα, ήμασταν τυχεροί γιατί το παιδί έμοιαζε και συνεχίζει να μοιάζει σ’ εμένα και μετά από 8 μήνες έγινε και η βάπτιση, όπου φυσικά το γλέντι κράτησε 3 μέρες. Ο άντρας μου καμάρωνε δίπλα στο παιδί και ο νονός του και πραγματικός του πατέρας, ήταν ένας κούκλος.
Ένα μήνα μετά σκοτώθηκε με τη μηχανή, αφήνοντας πίσω τη γυναίκα του και το παιδί τους, μονογονεϊκή οικογένεια πια, τους βοηθήσαμε και τους βοηθάμε ακόμα όσο μπορούμε όμως…
Σήμερα το παιδί μας είναι 6 χρονών. Δεν ξέρει ότι ο πραγματικός του πατέρας έχει πεθάνει. Δεν ξέρει ότι έχει αδερφό και ο αδερφός του δεν γνωρίζει την ύπαρξή του.
Νιώθω αφόρητες τύψεις και θέλω να μιλήσω, αλλά φοβάμαι ότι αν ανοίξω το στόμα μου θα καταστρέψω τις ζωές όλων μας.
Πεθαίνω κάθε μέρα μέσα μου… και μου λείπει αυτός που με έκανε μητέρα, αλλά ταυτόχρονα, με έκανε να νιώσω και πιο γυναίκα από ποτέ….».