Η αληθινή ιστορία ενός ανύπαντρου πατέρα που έχασε την κοπέλα του και έμεινε μόνος μ’ ένα παιδί σε ηλικία 23 χρονών, αποδεικνύει ότι εάν υπάρχει θέληση, όλα μπορούν να γίνουν, ακόμη και αν φαίνονται ακατόρθωτα.
“Ήμουν στο τελευταίο έτος της σχολής μου όταν έγινα πατέρας. Η εγκυμοσύνη αυτή δεν ήταν κάτι το προγραμματισμένο αφού με την τότε κοπέλα μου ήμασταν μαζί μόλις ένα χρόνο. Παρόλα αυτά είπαμε να το παλέψουμε, αφού η σχέση πήγαινε καλά και είχε καλές προδιαγραφές και έτσι έφερε στον κόσμο το παιδί μας, ένα πανέμορφο κοριτσάκι που έμελλε να μου αλλάξει τη ζωή και να με κάνει καλύτερο άνθρωπο.
Δεν σας κρύβω ότι στην αρχή τα πράγματα ήταν δύσκολα. Ήμασταν στην αρχή της κρίσης και οι δουλειές είχαν λιγοστέψει. Ποιος θα έπαιρνε ένα 23χρονο, άπειρο παιδί που μόλις είχε τελειώσει το πανεπιστήμιο και ήταν και πατέρας;
Μετά από πολύ ψάξιμο τα κατάφερα και μπορώ να πω ότι ήμουν από τους πολύ τυχερούς της υπόθεσης. Είμαι πολύ ευχαριστημένος από τη δουλειά μου, γιατί οι εργοδότες μου εκτός από σωστοί στις υποχρεώσεις τους είναι και εξαιρετικοί σαν άνθρωποι (υπάρχουν και αυτοί!). Χωρίς τη βοήθειά τους δεν ξέρω αν θα τα είχα βγάλει πέρα μετά το κακό που με βρήκε.
Ένα χρόνο μετά τη γέννηση της κόρης μας, πάνω που κανονίζαμε να κάνουμε θρησκευτικό γάμο και τη βάπτιση μαζί, η κοπέλα μου σκοτώθηκε σε τροχαίο, αφήνοντάς με μόνο με ένα παιδί που δεν είχα ιδέα πώς έπρεπε να μεγαλώσω. Είναι από αυτά τα άσχημα παιχνίδια της μοίρας που σε αφήνουν βουβό, άδειο. Δεν ήξερα από πού να το πιάσω και πού να το αφήσω. Έπρεπε να ακυρώσω γάμους, βαφτίσια και να κανονίσω κηδεία. Από τη μία πονούσα για την απώλεια της γυναίκας που λάτρευα και που με είχε κάνει πατέρα και από την άλλη έπρεπε να σταθώ στα πόδια μου, για χάρη του παιδιού. Ήμασταν νέοι, ζωντανοί, ευτυχισμένοι με όρεξη για δουλειά και τώρα ξαφνικά είχα βρεθεί μόνος με ένα παιδί που συνεχώς ζητούσε τη μαμά του. Καλός εγώ, καλές οι γιαγιάδες και οι παππούδες, αλλά η μαμά του; Τι να πεις.
Στην αρχή τα πράγματα ήταν απίστευτα δύσκολα. Δεν ήξερα τι να κάνω. Έπρεπε να τα κάνω όλα μόνος μου, παιδίατροι, εμβόλια, να θυμηθώ αυτό, το άλλο, να δουλεύω, να είμαι κοντά στο παιδί, να το ταΐζω, να το κάνω μπάνιο, να κάνω τις δουλειές του σπιτιού και να είμαι σωστός στις υποχρεώσεις μου. Στα 24 μου δεν είχα ούτε την εμπειρία ούτε το ψυχικό σθένος να τα κάνω όλα αυτά. Δεν ήξερα αν ήθελα να το περάσω όλο αυτό μόνος μου.
Συχνά κατηγορούσα τη μαμά του μωρού ότι έφυγε και με άφησε μόνο να τα βγάλω πέρα. Δεν σας κρύβω ότι πολλές φορές σκέφτηκα να δώσω το παιδί για λίγο σε κάποιο ίδρυμα μέχρι να μπορέσω να βάλω το μυαλό μου σε τάξη και να ορθοποδήσω, αλλά δεν μπορούσα να το κάνω. Όχι γιατί δεν με άφηναν οι γονείς και τα πεθερικά μου, αλλά γιατί αγαπούσα το παιδί μου και δεν άντεχα στη σκέψη να γυρίσω μία μέρα σπίτι και να μην το βρω εκεί. Μπορεί να ήμουν νέος με τα μυαλά ακόμα πάνω από το κεφάλι, άσχετος με την ανατροφή ενός παιδιού, αλλά η αγάπη μου ήταν μεγαλύτερη από τις δυσκολίες που βίωνα.
Όταν αρρώσταινε εγώ το έτρεχα στα νοσοκομεία. Ευτυχώς στη δουλειά μου υπήρχε μεγάλη κατανόηση και ποτέ δεν με πίεσαν ή με απείλησαν με απόλυση επειδή δεν μπορούσα να είμαι πάντα συνεπής στο ωράριο και στις εργασιακές μου υποχρεώσεις. Αρκετούς μήνες μετά κάναμε μόνοι μας τα βαφτίσια, μόνο εγώ το παιδί και λίγοι συγγενείς μας. Την ονόμασα Ελπίδα σαν τη μαμά της. Ελπίζω από εκεί ψηλά να μας βλέπει και να μας καμαρώνει.
Με τον καιρό άρχισα να αλλάζω και να ωριμάζω. Δεν λέω ότι δεν ζήλευα τους συνομηλίκους μου που έβγαιναν στα κλαμπ και στα μπαράκια ή πήγαιναν διακοπές το καλοκαίρι σε κοσμοπολίτικα νησιά, η αγάπη μου όμως και η εξάρτησή μου από το παιδί μου ήταν πολύ πιο δυνατά συναισθήματα από την ανάγκη μου για βόλτες, φλερτ και τα λοιπά. Κάποιες φορές κράταγαν οι γονείς ή τα πεθερικά μου το παιδί κι έβγαινα για λίγο καμιά βόλτα αλλά λίγο μετά τους παρατούσα όλους και όλα και γύρναγα στο παιδί μου. Η χαρά του όταν με έβλεπε ήταν απερίγραπτη. Χαμογελούσε και άνοιγε τα χεράκια του για να με καλωσορίσει. Το «μπαμπά» το είχαμε ψωμοτύρι. Κόντευε πλέον δύο ετών και ήταν φανερό ότι η σχέση μας ήταν μοναδική. Της ήμουν πλήρως αφοσιωμένος.
Για νέα σχέση ούτε λόγος. Δεν ήθελα. Δεν με ενδιέφερε. Ακόμα τους ρυθμούς μας δεν τους είχαμε βρει πλήρως, γιατί λοιπόν να κάνω απόπειρα για νέα σχέση τη στιγμή που το μέλλον της ήταν προδιαγεγραμμένο; Έπρεπε το παιδί να μεγαλώσει πρώτα λίγο ακόμα, να γίνει λίγο πιο ανεξάρτητο πριν κάνω το επόμενο βήμα.
Το έκανα όταν η κόρη μου ήταν 6 ετών, αλλά δεν πήγε καλά. Στο ενδιάμεσο το σεξ δεν μου έλειπε, αλλά ήθελα κάτι πιο σταθερό, πιο σίγουρο, μια γυναίκα που θα μπορούσε να σταθεί σαν μάνα στο πλευρό της κόρης μου. Ειρωνικό αν το σκεφτείς ότι ήμουν μόλις 29 ετών. Κατανοώ ότι κάποιες γυναίκες μπορεί στη θεωρία να υποστηρίζουν ότι αγαπούν τα παιδιά, στην πράξη όμως τα βλέπουν σαν εμπόδιο και στο τέλος αποχωρούν αφού έχουν κάνει τη ζωή μπαμπά και παιδιού άνω κάτω.
Έτσι έγινε και με τη συγκεκριμένη κοπέλα. Ήμασταν μαζί κάποιους μήνες πριν τη γνωρίσω στην κόρη μου. Η μικρή την αποδέχτηκε αμέσως και χάρηκε που επιτέλους μία γυναίκα θα έμπαινε στη ζωή μας αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να πω και το ίδιο γιατί την τότε σύντροφό μου. Με τις κινήσεις και τη συμπεριφορά της έδειχνε ότι ήθελε να με αποκόψει από την κόρη μου για να με έχει όλο δικό της. Αυτό δεν γινόταν και το είχα ξεκαθαρίσει από την αρχή. Το παιδί μου είχε μόνο εμένα στον κόσμο και δεν επρόκειτο να το προδώσω. Αν η γυναίκα αυτή ήθελε να είναι μαζί μου έπρεπε να αγαπήσει πρώτα την κόρη μου και μετά εμένα. Δεν το θέλησε γι’ αυτό και η σχέση αυτή διαλύθηκε με συνοπτικές διαδικασίες. Ακόμα και σήμερα μετανιώνω που τη γνώρισα στην κόρη μου. Δεν είναι σωστό να ανακατεύουμε έτσι τη ζωή ενός παιδιού αν δεν είμαστε σίγουροι για την επιλογή μας.
Σήμερα η κόρη μου είναι 10 ετών. Μπορώ να σας πω ότι μεγαλώσαμε μαζί και ότι μου έμαθε πολλά περισσότερα απ’ ότι εγώ σε εκείνη. Είναι ένα παιδί ώριμο, πανέξυπνο, κοινωνικό και άριστη μαθήτρια. Με κάνει υπερήφανο κάθε μέρα. Μπορεί να μπήκα από νωρίς στα βάσανα που λένε και να τα βρήκα «μπαστούνια» πολλές φορές, την αγάπη όμως του παιδιού μου και τα μαθήματα που μου έχει δώσει δεν θα τα άλλαζα με τίποτα στον κόσμο.
Άλλη σχέση δεν έκανα από τότε ούτε σκοπεύω να κάνω άμεσα. Θέλω να χαρώ τα παιδικά της χρόνια και όταν μεγαλώσει λίγο ακόμα και φύγει από κοντά μου τότε ίσως σκεφτώ και εγώ να αποκατασταθώ. Μέχρι τότε όμως θα είμαστε μόνο εγώ και εκείνη. Δεν νιώθω πια μόνος. Έχουμε πολλά ακόμα να μάθουμε ο ένας τον άλλον…”.
Χρήστος
Πηγή: Singleparent.gr