Το ξεχωριστό μάθημα μίας δασκάλας ήθελε να δώσει στα παιδιά να καταλάβουν ότι τα χρώματα δεν χωρίζονται σε κοριτσίστικα και αγορίστικα, μετά από την κοροϊδία που δέχθηκε ένας μαθητής της επειδή τα παπούτσια του είχαν ροζ χρώμα.
Αφορμή για το συγκεκριμένο μάθημα στάθηκε ένα περιστατικό πριν 2 μήνες περίπου, όταν ένα αγοράκι πήγε κλαίγοντας για να της πει πως τον είπαν «γυναίκα» επειδή στα αθλητικά του παπούτσια υπήρχαν μερικά ροζ σημεία.
Κάποια άλλη μέρα κι ενώ ζωγράφιζε στον πίνακα καρότα, καρδούλες και μπαλόνια για την πράξη της πρόσθεσης, κάποια αγοράκια γέλασαν και είπαν ότι η άσκηση με τις καρδούλες είναι μόνο για τα κορίτσια. «Τι εννοείτε, τα αγόρια δεν έχετε καρδούλα;;;» ρώτησε και έμειναν να την κοιτάνε σαν να τους είχε μόλις εξηγήσει το Πυθαγόρειο Θεώρημα.
Ξεκίνησαν, λοιπόν, μοιράζοντάς τους κόλλες με το παρακάτω ερώτημα και τα δύο αυτά παιχνίδια, χωρίς να αναφέρει τις λέξεις κούκλα και σπαθί.
Όπως ήταν αναμενόμενο, όλα τα αγοράκια διάλεξαν το σπαθί και τα κοριτσάκια την κούκλα.
Στη συνέχεια μοίρασε το ίδιο ερώτημα με τα ίδια αντικείμενα, με τη διαφορά όμως ότι τώρα ήταν χρωματισμένα. (Σε έγχρωμη εκτύπωση για προφανείς λόγους).
Κατάλαβαν ότι κάπου υπάρχει παγίδα και άρχισαν να γελούν αμήχανα αλλά σύντομα διάλεξαν και πάλι παιχνίδι. Το 1/3 των παιδιών άλλαξαν τώρα την επιλογή τους και διάλεξαν το παιχνίδι του οποίου τα χρώματα «ταιριάζουν» στο φύλο τους. Στη συζήτηση που ακολούθησε ακούστηκαν διάφορες γνώμες: «Σπαθί ήθελα πριν, σπαθί ήθελα και μετά», «Τώρα η κούκλα έγινε αγορίστικη» κ.α. ενώ τα παιδάκια που άλλαξαν επιλογή παραδέχτηκαν πως κοίταξαν μόνο το χρώμα και όχι το ίδιο το παιχνίδι.
Έπειτα ακολούθησαν κάποιες εικόνες με τις οποίες προσπάθησε να τους δώσει να καταλάβουν πως τα χρώματα δεν απειλούν την ταυτότητά μας, ούτε τα αντικείμενα που χρησιμοποιούμε, ούτε τα ρούχα ή τα παιχνίδια μας. Είναι κορίτσια, είναι αγόρια και αυτό δεν μπορεί να αλλάξει. Θέλω να είναι ελεύθερα να παίζουν με ό,τι τους αρέσει, να ντύνονται όπως τους αρέσει, να τρώνε, να τραγουδούν και γενικά να ζουν απαλλαγμένα από απαγορεύσεις στερεοτυπικών αντιλήψεων.
Το δεύτερο μέρος του μαθήματος είχε να κάνει με τα επαγγέλματα. Τους μοίρασε κόλλες με τις παρακάτω εικόνες ζητώντας να αντιστοιχίσουν τα αντικείμενα που αντιπροσωπεύουν διάφορα επαγγέλματα με το πρόσωπο που τα εξασκεί. (άντρας ή γυναίκα). Πριν προλάβει να το διευκρινίσει, ένα αγοράκι την ρώτησε «Κι αν κάποιο το κάνουν και οι δύο;» «Θα το αντιστοιχίσετε και με τους δύο». Όσο εξηγούσε τη δραστηριότητα δεν κατονόμασε τα επαγγέλματα για να μη δώσει «φύλο» στις λέξεις και τα προϊδεάσει. (π.χ. Αυτά τα αντικείμενα έχουν να κάνουν με τη μαγειρική, αυτά με το χτίσιμο κτλ). Για τον ίδιο λόγο επέλεξε μόνο αντικείμενα και όχι ανθρώπινες φιγούρες. (εκτός από το μπαλέτο που όσα αντικείμενα βρήκα παρέπεμπαν σε γυναίκα.)
Σχεδόν όλα τα παιδιά αντιστοίχισαν στη γυναίκα τη μαγειρική, το μπαλέτο και το κομμωτήριο, ενώ στον άντρα το χτίσιμο, τον διαιτητή και τον πιλότο. Πολλά παιδιά ωστόσο έβαλαν και στον άντρα το κομμωτήριο και τη μαγειρική κι επίσης τον διαιτητή στη γυναίκα, εξηγώντας πως τα έχουν δει όλα αυτά. Έτσι, προχωρήσαμε στις επόμενες φωτογραφίες με ανθρώπους που εξασκούν επαγγέλματα ασυνήθιστα για το φύλο τους.
Συμφωνήσαν πως άντρες και γυναίκες μπορούν να κάνουν σχεδόν όλα τα επαγγέλματα. Βέβαια, αυτό έχει να κάνει με τις ικανότητες που απαιτεί το κάθε επάγγελμα, όπως η σωματική δύναμη, η δεξιοτεχνία κ.α. και το ποιοι άνθρωποι τις διαθέτουν.
Ξεκινάει το πρώτο: «Ποδοσφαιριστής ή τραγουδιστής», το δεύτερο: «τραγουδίστρια»…
Σχεδόν όλα παραδέχτηκαν ότι το είχαν πει αυτό «όταν ήταν μικρά»! Κι έτσι μιλήσαμε για σύγχρονους σούπερ-ήρωες και πριγκίπισσες.
Όταν χρειάζεται να τους μοιράσει χρωματιστά χαρτιά για κάποια δραστηριότητα, δε διαλέγει τα χρώματα αλλά δίνει στην τύχη, κάτι που το έχουν συνηθίσει πλέον και λένε και από μόνα τους «Δεν έχει να διαλέγουμε!».
Κάτι άλλο που τη διευκολύνει πολύ είναι να μην ψάχνει κάθε φορά «αγορίστικα» και «κοριτσίστικα» αυτοκόλλητα και σφραγίδες αλλά να χρησιμοποιεί παρόμοιες φιγούρες για όλους, ζωάκια, μπάλες, σχολικά είδη, ανθρωπάκια κτλ.
Πλέον κανείς δεν ξεχωρίζει τα αυτοκόλλητα και μάλιστα ένα αγοράκι που του έτυχε στο τετράδιο αυτοκόλλητο με ένα κορίτσι που τα μαλλιά της ανέμιζαν και είπε: «Χαχα! Εμένα μου έβαλε μια τρελή!».
Κι αυτά γιατί δεν ονειρεύεται για τα αγόρια να γίνουν οι ήρωες των κινουμένων σχεδίων, ατρόμητοι, καταπιεσμένοι, χωρίς ίχνος συναισθημάτων και αδυναμιών, ούτε για τα κορίτσια να γίνουν άβουλες πριγκίπισσες που πάντα θα περιμένουν κάποιον να τους σώσει. Θέλει να σώζονται μόνες τους και αργότερα να σώζουν κι άλλους.