Οικογένεια: Μπορεί η τεχνολογία να προχωρά. Όμως, τα στερεότυπα μένουν. Οι ρόλοι δεν αλλάζουν, όπως θα έπρεπε. Οι μητέρες για παράδειγμα, φορτώνονται όλες τις δουλειές από το σπίτι. Ωστόσο, και τα παιδιά λαμβάνουν λάθος μήνυμα.
Όταν τελειώνουμε το πρωινό μας, όλοι φεύγουν. Προσπαθώ να μαζέψω το τραπέζι, αλλά και να συνεχίσω να μαγειρεύω το φαγητό στην κουζίνα. Στη συνέχεια κάνω και τις υπόλοιπες δουλειές. Πλένω, σκουπίζω, σφουγγαρίζω και φυσικά καθαρίζω.
Τότε, σβήνει το χαμόγελο από το πρόσωπό μου. Δεν θα ήταν καλύτερο να καθαρίζαμε όλοι μαζί. Έτσι, παίρνω την απόφαση και τους λέω «Έι, οικογένεια! Μήπως να καθαρίσουμε ολοι μαζί κα μετά να κάτσουμε να παίξουμε ένα παιχνίδι παρέα;».
Κανένας δεν μιλά. Σιωπή, παντού. Ο άνδρας μου σηκώνετε ξαφνικά και φωνάζει «Ελάτε παιδιά! Ας βοηθήσουμε τη μαμά να καθαρίσει».
Ωστόσο, τότε αρχίζω να νευριάζω. Αυτό, γιατί το κάνουν για να με βοηθήσουν. Δεν αισθάνονται πως είναι και δική τους υποχρέωση. Οι ρόλοι μοιράζονται σε κάθε οικογένεια. Σε εμάς τίποτα. Όμως, εγώ είμαι αναγκασμένη να καθαρίζω όλη μέρα.
Οι δουλειές του σπιτιού δεν είναι μόνο δική μου υποχρέωση. Δεν γκρινιάζω από πείσμα. Δεν είμαι απογοητευμένη. Θέλω απλά να αλλάξει κάτι που θεωρείται αυτονόητο. Πρέπει τα παιδιά μου να περάσουν και στις οικογένειές τους πως οι δουλειές του σπιτιού είναι υποχρέωση όλων.
Κανένα παιδί που μαζεύει τα παιχνίδια του δεν κάνει χάρη στη μητέρα του. Το ίδιο και ο άντρας που σκουπίζει ή μαζεύει τα ρούχα του. Δεν κάνει χάρη στη γυναίκα του. Πρέπει να τα κάνουμε μαζί. Αυτό θα πει πως συνεργαζόμαστε και λειτουργούμε σωστά. Επειδή, έτσι κάνουν οι σωστές και αληθινές οικογένειες.