Ένας χήρος, που έχασε τη γυναίκα του από καρκίνο, μεγαλώνει το παιδί του εραστή της, γνωρίζοντας πως δεν είναι ο βιολογικός πατέρας του.
“Με λένε Δημήτρη, είμαι 45 ετών και είμαι χήρος. Έχασα τη γυναίκα μου πριν από περίπου 5 χρόνια και μεγαλώνω μόνος μου το παιδάκι μας που σήμερα είναι 8 ετών.
Δεν είμαι βιολογικός πατέρας του παιδιού, κάτι που γνωρίζω από την πρώτη στιγμή. Η γυναίκα μου πάνω σε μία στιγμή αδυναμίας όπως μου είπε έκανε μία σύντομη, εξωσυζυγική σχέση και από τη σχέση αυτή προέκυψε το παιδί αυτό.
Όταν παντρευτήκαμε, ξεκινήσαμε προσπάθειες για παιδί, αλλά για πολλά χρόνια δεν τα καταφέρναμε. Από ένα σημείο και μετά τα παρατήσαμε και είπαμε ότι αν είναι να έρθει, θα έρθει. Συνεχίσαμε παρά την αναποδιά αυτή να αγαπάμε πολύ ο ένας τον άλλον και να είμαστε μαζί στα καλά και στα άσχημα.
Όταν ήρθε το παιδί στη ζωή μας, ήξερα και ήξερε ότι δεν είναι δικό μου. Οι σeξουαλικές μας επαφές είχαν μειωθεί κατά πολύ. Μου τα είχε ήδη αποκαλύψει όλα για την εξωσυζυγική σχέση που είχε, αλλά δεν την άφησα να διαλύσει τον γάμο μας.
Από τη στιγμή που παιδί δικό μου ίσως και να μην κατάφερνα να αποκτήσω ποτέ, το αποδέχθηκα, το υιοθέτησα, το μεγάλωσα σαν δικό μου και το αγάπησα με όλο μου το είναι. Το παιδί αυτό απέδειξε αυτομάτως ότι το πρόβλημα τόσα χρόνια το είχα εγώ που δεν μπορούσαμε να κάνουμε παιδί ίσως γι’ αυτό το αγάπησα τόσο και το αποδέχθηκα.
Η γυναίκα μου με τη σχέση αυτή που είχε, χώρισε πριν μάθει ότι είναι έγκυος. Στην ουσία ο άντρας αυτός έχει ένα παιδί και δεν το γνωρίζει, αλλά αυτό είναι κάτι που στην παρούσα φάση δεν με απασχολεί. Σκοπεύω να ασχοληθώ όταν το παιδί μεγαλώσει, γιατί τώρα μας προέκυψαν άλλα προβλήματα.
Από την αρχή που έμαθα για τη σχέση της γυναίκας μου τη συγχώρεσα και δεν της κράτησα ποτέ κακία. Κατανοώ ότι δεν το έκανε για να με πληγώσει. Είχε και αυτή τα δικά της θέματα να λύσει, τα δικά της προβλήματα και τους δικούς της δαίμονες που την κυνηγούσαν. Εξάλλου η αγάπη που της είχα ήταν τόσο μεγάλη που δεν με άφηνε να της θυμώσω. Πλέον υπήρχε και ένα παιδί στη μέση που δεν έφταιγε πουθενά και έπρεπε να προστατεύσουμε.
Πριν από 5 περίπου χρόνια η γυναίκα μου έφυγε από τη ζωή. Σε κάποιες τυπικές εξετάσεις που πήγε να κάνει οι γιατροί διαπίστωσαν ότι πάσχει από καρκίνο και μάλιστα σε προχωρημένο στάδιο. Δεν είχε νόημα ούτε να εγχειριστεί, ούτε να κάνει χημειοθεραπείες. Ο καρκίνος ήταν καλπάζουσας μορφής και έφυγε από τη ζωή 3,5 μήνες μετά τη διάγνωσή της, αφήνοντάς με μόνo με ένα παιδάκι που τότε ήταν τριών χρονών.
Ο χήρος αφοσιώθηκε στο παιδί, όταν πέθανε η γυναίκα του
Αν δεν υπήρχε το παιδί αυτό, θα είχα σαλτάρει. Δίνει νόημα στη ζωή μου και στην ύπαρξή μου. Η γυναίκα μου μπορεί να με απάτησε, αλλά μου έκανε το μεγαλύτερο δώρο που μπορούσε να μου κάνει.
Σήμερα ο γιος μου είναι 8 χρονών και εκτός από μπαμπάς του είμαι και ο καλύτερός του φίλος. Μαζί κάνουμε τα πάντα, μαζί πηγαίνουμε παντού. Πηγαίνουμε κάθε εβδομάδα στον τάφο της μαμάς του, αφήνουμε το λουλουδάκι μας και της λέμε πώς ήταν η εβδομάδα μας να μας ακούει και εκείνη να χαίρεται εκεί που είναι. Του λείπει η μαμά του πάρα πολύ, αλλά όταν τη χάσαμε, ορκίστηκα να βάλω τα δυνατά μου να αναπληρώσω όσο γίνεται το κενό που μας άφησε.
Δεν θέλω να ξαναπαντρευτώ. Μία γυναίκα αγάπησα και την έχασα. Ξέρω ότι το παιδί χρειάζεται μία μητέρα, αλλά ο Θεός την πήρε από κοντά μας. Έχω αφοσιωθεί πλήρως στο παιδί και αυτό μου αρκεί. Ήμουν, είμαι και θα είμαι για πάντα εκεί. Εύχομαι η μανούλα του να μας βλέπει εκεί που είναι και να είναι ευτυχισμένη. Το μόνο που θέλω να ξέρει είναι ότι το παιδί αυτό όσο ζω, δεν πρόκειται να το εγκαταλείψω ποτέ στη ζωή μου. Πώς θα μπορούσα άλλωστε να εγκαταλείψω τον άνθρωπο που αγαπώ περισσότερο στον κόσμο και με κρατά στη ζωή;
Δημήτρης”
