Η ιστορία της μικρής Στεφανίας είναι ενός κοριτσιού που ήρθε πρόωρα στη ζωή. Που ζύγιζε μόλις λίγα γραμμάρια, που έπρεπε να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση και έδωσε μια γενναία μάχη για να κρατηθεί στη ζωή.
Η μητέρα της Στεφανίας περιγράφει τις στιγμές που έζησε στο πλευρό του μωρού της. “Μια συνειδητή εγκυμοσύνη, μια εγκυμοσύνη που κυλούσε τέλεια, ένα παιδικό δωμάτιο σε χρώματα ροζ και γκρι και η ευτυχία που ήρθε 118 μέρες νωρίτερα ντυμένη με αγωνιστική ενδυμασία! Εικοσιτρείς εβδομάδες και 4 μέρες και απλά… γέννησα. Χωρίς νοσηλεία. Χωρίς μακροχρόνια παραμονή στο κρεβάτι. Από την πρώτη σύσπαση έως την ώρα που ήρθε στον κόσμο το μωρό μου, πέρασαν ακριβώς 2 ώρες και 5 λεπτά. Δεν την είδα, έφυγε κατευθείαν για τη ΜΕΝΝ, ήταν μόλις 630 γραμμάρια. Αλλά για μένα δεν είχε σημασία, αφού δεν είχα αποβάλλει όπως μου είπαν μπαίνοντας στο νοσοκομείο. Το μωρό ήταν στη θερμοκοιτίδα, ήταν όλα καλά – ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα.
Την επόμενη μέρα αεροβαφτίστηκε και πήρε το όνομα Στεφανία. Πέρασαν οι πρώτες 10 μέρες χωρίς σκαμπανεβάσματα στην υγεία της. Το πρωί της 17ης Οκτωβρίου χτύπησε το τηλέφωνο, το παιδί έπρεπε να μεταφερθεί. Και κάπως έτσι μπήκαν στη ζωή μας οι λέξεις Παίδων, διακομιδή, ΝΕΚ, παιδοχειρουργός, εγκεφαλική αιμορραγία, βοτάλειος πόρος και πολλές ακόμη που θα μάθαινα αργότερα.
Η Στεφανία διακομίστηκε στο Αγλαΐα Κυριακού και η πρώτη ενημέρωση ήρθε για να με ξυπνήσει από την πεποίθηση «μεγαλώνει στη θερμοκοιτίδα». Το παιδί μου ήταν κάτω από το όριο βιωσιμότητας, θα είχε ημιπληγία ή τετραπληγία ή νοητική υστέρηση, αν τελικά κατάφερνε να ξεγλιστρίσει από τις ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις”.
Και συνεχίζει η μητέρα “Εκείνη ήταν δυνατή, έπρεπε κι εγώ να σταθώ αντάξια μαμά μιας μαχήτριας. Έτσι, αποφάσισα ότι δεν έχω χρόνο για κλάματα, δεν έχω χρόνο για ηττοπάθεια, ο χρόνος και η ενέργειά μου έπρεπε να αξιοποιηθούν για να της κάνω πιο εύκολο τον αγώνα. Έκλεισα σε κουτάκια τους φόβους μου, τις ορμόνες της λοχείας μου, τις παθήσεις της και αγόρασα… παραμύθια. Είχαμε την τύχη να βρισκόμαστε σε ΜΕΝΝ με ανοιχτό επισκεπτήριο, έπρεπε να το εκμεταλλευτώ προς όφελος της κόρης μου. Από το πρωί ως το βράδυ λοιπόν ήμουν εκεί για να της διαβάζω παραμύθια, να της περιγράφω τι θα κάνουμε όταν φύγουμε από τη ΜΕΝΝ, έμαθα να τη φροντίζω εγώ, να την αλλάζω, να της δίνω τα φάρμακά της και να κάνω όσα μου είχαν δείξει οι νοσοκόμες, αφού είχα αποφασίσει να την αγγίζουν όσο λιγότερο γίνεται.
Μετά από 29 μέρες ζωής έπρεπε να μπει για το πρώτο χειρουργείο και ήταν μόλις 820 γραμμάρια. Πώς γίνεται να χειρουργηθεί ένας άνθρωπος ελαφρύτερος του 1 κιλού; Είχε 50% πιθανότητες να αντέξει τη νάρκωση. Αν και ακούγεται λίγο, είναι πάρα πολύ μπροστά στο 0% επιβίωσης που είχε αν δεν έκανε την επέμβαση”.
“Την παραμονή του χειρουργείου ζήτησα να την κρατήσω αγκαλιά. Έπρεπε να της πω ότι είναι υπέροχη, ότι είμαι τυχερή που τη γέννησα και ότι θα ήμουν εκεί απέξω να την περιμένω. Κι εκείνη βγήκε μετά από 4,5 ώρες χειρουργείου, με τον ίδιο τρόπο που θα έβγαινε και από τα 4 επόμενα χειρουργεία που έκανε για διαφορετικούς λόγους. Παράλληλα, ανοίγαμε κι ένα ένα κουτάκι για όσα ξεπερνάγαμε: το έντερο, τον βοτάλειο πόρο, τα μάτια, το αναπνευστικό, τη σίτιση… Και κάπου εκεί ήρθε και το κουτάκι με τις ιδιαιτερότητες. Ήταν το μόνο που μου ήταν δύσκολο να ανοίξω. Και ξημέρωσε το πρωινό που η ενημέρωση ήταν: «Να δούμε τι θα έχει, ΑΝ θα έχει». Πρώτη φορά που άκουγα το ΑΝ. Δύο γράμματα που μας άλλαξαν τον κόσμο…
Σήμερα που έχουν περάσει σχεδόν 2 χρόνια, έχουμε έναν κορίτσαρο 11 κιλά! Μιλάει, περπατάει, καταλαβαίνει τα πάντα κι έχει ένα μόνιμο χαμόγελο. Ίσως επειδή εκείνη ξέρει καλύτερα από οποιονδήποτε ότι μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι γιατί έχουμε τα «δεδομένα». Σε όλον αυτό τον δρόμο είχαμε δίπλα μας γιατρούς με συνείδηση, κατανόηση και υπομονή και φίλους που γνωρίσαμε στα σκαλάκια του νοσοκομείου, κάνοντας τσιγάρο και ανταλλάσσοντας τις πιο αληθινές αγκαλιές”.
Μια ιστορία που πραγματικά συγκινεί.