Μια συγκινητική και εν βαθέων ανάρτηση έκανε σήμερα, για τη Γιορτή του Πατέρα η δημοσιογράφος Μαρία Χούκλη, συγκεντρώνοντας πλήθος μηνυμάτων.
Η γνωστή δημοσιογράφος Μαρία Χούκλη στη σελίδα της στο Facebook ανήρτησε ένα κείμενο αφιερωμένο στη Γιορτή του Πατέρα. Μέσα από το κείμενό της προτρέπει όλους να μιλήσουν με τους γονείς τους όσο είναι καιρός.
Κι αυτό γιατί όπως αναφέρει ο δικός της πατέρας έχει διαγνωστεί με άνοια.
Η ανάρτηση για τη Γιορτή του Πατέρα
Δεν την αναγνωρίζει πια, όπως ούτε και τον γιο του, «θυμάται μόνο τη μητέρα, τη φτώχεια των παιδικών του χρόνων, την οδό του σπιτιού μας,όχι τον αριθμό, ονόματα φυτών και δένδρων και να είναι ευγενής με όλους».
«Τον κοιτάζω διαπεραστικά μήπως τον φέρω πίσω από την άγνωστη χώρα. Είναι μεγάλη η απόσταση και πια δεν γίνεται να γυρίσει. Μου λείπει ο λησμονημένος εαυτός του. Μιλήστε με τους δικούς σας όσο είναι καιρός. Μπορεί να σας τους κλέψει αυτή η καταραμένη ομίχλη του μυαλού», κλείνει το από καρδιάς κείμενό της.
Ολόκληρη η ανάρτηση:
«Ο πατέρας έχει άνοια.
Θυμάται μόνο τη μητέρα, τη φτώχεια των παιδικών του χρόνων, την οδό του σπιτιού μας,όχι τον αριθμό, ονόματα φυτών και δένδρων και να είναι ευγενής με όλους.
Ξέρει ότι με γνωρίζει, αλλά πια δεν με αναγνωρίζει.
Εκπλήσσεται με τον άνδρα που του συστήνεται ως γιος του. Μας κοιτάζει με ένα ντροπαλό χαμόγελο, σαν να ζητάει συγγνώμη που ξέχασε. Δεν παραπονιέται ποτέ. Απλώς κάπου κάπου τα βάζει με φανταστικούς εχθρους
Η βιωμένη ζωή του εμφανίζεται ξαφνικά , όμως , κρατάει λίγο.
Μετά πάλι σκηνοθετεί -κάθε φορά αλλιώς-τα σπαράγματα της μνήμης. Συναινώ με τις μεταβαλλόμενες βεβαιότητες του, τι νόημα έχει να τον διορθώνω;
Του αρέσει πάντα ο ήλιος και το κρύο νερό. Προτιμάει τα γνώριμα φορεμένα ρούχα του, τα καινούργια τα αντιμετωπίζει όμοια με αφιλόξενο τοπίο.
Απορεί με τα κλειστά διαμερίσματα. “Πού πήγαν όλοι, γιατί τα αγόρασαν αφού θα έφευγαν;” αναρωτιέται αναστατωμένος.”H κρίση , πατέρα”. Μερικά χρόνια πριν κουβεντιάζαμε γι αυτήν, τώρα μοιάζει να μην καταλαβαίνει.
Φωτίζεται το πρόσωπό του όταν βλέπει παιδιά . Και εκείνα -γνωστά, άγνωστα- τον αγκαλιάζουν ανεπιφύλακτα .
Τον κοιτάζω διαπεραστικά μήπως τον φέρω πίσω από την άγνωστη χώρα. Είναι μεγάλη η απόσταση και πια δεν γίνεται να γυρίσει.
Μου λείπει ο λησμονημένος εαυτός του.
Μιλήστε με τους δικούς σας όσο είναι καιρός. Μπορεί να σας τους κλέψει αυτή η καταραμένη ομίχλη του μυαλού».
Μετά από αυτά τα λόγια, καλό θα ήταν να συνειδητοποιήσετε πως πρέπει να μιλάτε με τους γονείς σας. Να βρίσκεστε κοντά τους. Γιατί η ζωή είναι μικρή και πολλές φορές με δυσκολίες.
Ας ξεκινήσετε σήμερα, στη Γιορτή του Πατέρα!
