Ερωτευόμαστε μόνο 3 ανθρώπους στη ζωή μας. Έτσι λένε για τον έρωτα, διότι μπορεί να είναι λιγότεροι, μπορεί όμως να είναι και περισσότεροι από τρεις. Καθώς άλλο αγάπη, άλλο έρωτας, άλλο ενθουσιασμός. Εμείς παίρνουμε ως δεδομένο τους τρεις ανθρώπους. Τον καθένα από τους τρεις τον ερωτευόμαστε για διαφορετικό λόγο.
Εξάλλου πρόκειται για τρεις διαφορετικούς, πως θα ήταν δυνατό να είναι ίδιος ο λόγος. Για κάποιους είναι εύκολο να ερωτευτούν, ενώ για άλλους σπάνιο και ακατόρθωτο. Αναζήτηση, φόβος, αποφυγή συμβαδίζουν μαζί με τον έρωτα. Παρά το γεγονός ότι αποτελεί την κινητήριο δύναμη για όλους τους ανθρώπους.
Κάποτε κάποιος είπε κάτι σοφό: «Η αγάπη είναι απλώς μια λέξη μέχρι να έρθει κάποιος και να της δώσει νόημα». Και αυτό είναι η βάση της θεωρίας που θέλει να ερωτευόμαστε τρεις φορές στη ζωή μας, με την καθεμία να εξυπηρετεί έναν πολύ διαφορετικό σκοπό, την οποία θα αναλύσουμε παρακάτω:
Συχνά ο πρώτος μας έρωτας είναι όταν είμαστε μικροί, στο σχολείο. Είναι ο ιδεατός έρωτας, όπως στα παραμύθια που διαβάζαμε όταν ήμασταν παιδιά. Τον εξιδανικεύουμε και πιστεύουμε ότι θα διαρκέσει για μια ζωή. Αυτή η αγάπη προσεγγίζει περισσότερο αυτό που θέλει η κοινωνία ή οι γονείς μας παρά τι θέλουμε εμείς.
Δεν έχει σημασία αν δεν αισθανόμαστε καλά μέσα στη σχέση ή αν βρίσκουμε τον εαυτό μας να «πνίγει» τα δικά μας θέλω για να την κάνουμε να δουλέψει, γιατί βαθιά μέσα μας πιστεύουμε πως έτσι υποτίθεται ότι πρέπει να είναι η αγάπη.
Ο τρόπος που φαίνεται η σχέση μας προς τα έξω είναι πιο σημαντικός από αυτό που πραγματικά νιώθουμε. Σε αυτόν τον τύπο αγάπης, το πώς μας βλέπουν οι άλλοι είναι πιο σημαντικό από το πώς αισθανόμαστε.
Η επόμενη αγάπη, η δεύτερη, είναι η σκληρή. Αυτή είναι η αγάπη που μας διδάσκει μαθήματα για τους εαυτούς μας. Αυτή η αγάπη φέρνει μαζί της μεγάλο πόνο. Τον πόνο της απώλειας, την εξαπάτηση και τα ψέματα.
Το δεύτερο είδος αγάπης είναι το πιο δύσκολο και πιο περίπλοκο στην ζωή μας. Θεωρούμε, ότι έχουμε αποκτήσει εμπειρίες και γνώσεις από την προηγούμενη αγάπη και επιλέγουμε έναν τελείως διαφορετικό τύπο συντρόφου.
Αρπάζουμε κάθε ευκαιρία να βελτιώσουμε την σχέση μας, αλλά κάθε προσπάθεια οδηγεί σε μεγαλύτερη αποτυχία. Είναι ένα πραγματικό δράμα με περιστασιακές στιγμές χαράς. Ένας φαύλος κύκλος. Για άλλη μια φορά, αδιαφορούμε για τα πραγματικά μας αισθήματα λόγω των ατελείωτων προσπαθειών να σώσουμε μια προβληματική σχέση.
Με αυτόν τον τύπο αγάπης, το να προσπαθούμε να την κάνουμε να δουλέψει είναι πιο σημαντικό από το να σκεφτούμε αν όντως πρέπει να προσπαθήσουμε.Ο αγώνας δηλαδή για να κάνουμε την κατάσταση καλύτερη γίνεται πιο σημαντικός από την ίδια την κατάσταση. Είναι η αγάπη που ευχόμαστε να ήταν σωστή.
Και η τρίτη είναι η αγάπη που ποτέ δεν βλέπεις να έρχεται. Εμφανίζεται συνήθως στην ζωή μας, όταν είμαστε έτοιμοι να τα παρατήσουμε. Έρχεται εκεί που δεν το περιμένουμε και δεν συνάδει με αυτό που έχουμε στο μυαλό μας ως ιδανική αγάπη. Δεν φαίνεται να είναι τέλεια.
Είναι η σχέση που μας ταρακουνά αρκετά, γιατί δεν την είχαμε σχεδιάσει ποτέ. Αυτή είναι η αγάπη στην οποία ερχόμαστε κοντά με κάποιον και απλά ταιριάζουμε. Δεν υπάρχουν ιδανικές προσδοκίες σχετικά με το πώς θα πρέπει να συμπεριφέρεται ο άλλος και δεν υπάρχει πίεση στο να γίνουμε κάποιοι άλλοι από αυτό που είμαστε.
Είναι η αγάπη που την νιώθουμε εντάξει. Είμαστε απλά αποδέκτες για αυτό που είμαστε πραγματικά. Αυτού του είδους η αγάπη μας διδάσκει να είμαστε αληθινοί και ότι μια σχέση δεν χρειάζεται να είναι τέλεια.