Σκύλος, δεν φεύγει ποτέ από το πλευρό του αφεντικού του, ακόμα και όταν μεγαλώσει, ακόμα και όταν έρθει η ώρα για να “φύγει”. Οι σκύλοι είναι οι καλύτεροι φίλοι του ανθρώπου. Αγαπούν χωρίς να περιμένουν ανταπόδοση. Αγαπούν γιατί αυτό ξέρουν να κάνουν.
Λένε πως οι σκύλοι κάποια στιγμή πεθαίνουν. Κι όμως, αυτό είναι ψέμα. Μεγάλο ψέμα. Οι σκύλοι δεν πεθαίνουν ποτέ. Απλά κοιμούνται.
Μπορεί να μεγαλώνουν. Μπορεί τα κόκαλα τους να πονούν και να βαραίνει το κορμί τους. Μπορεί να μην ευχαριστιούνται όπως παλιά μια βόλτα με το αφεντικό τους και να λαχανιάζουν στα λίγα μέτρα.
Μπορεί να θέλουν να κοιμούνται ολοένα και περισσότερο. Μπορεί να μην έχουν όρεξη για παιχνίδια.
Ο κόσμος τους είναι τέλειος όταν περιλαμβάνει την αγάπη του ιδιοκτήτη, μερικές νόστιμες λιχουδιές και λίγες γάτες για κυνήγι. Και σε έναν τέλειο κόσμο, δε χωρά ο θάνατος. Μόνο λίγη ξεκούραση.
Για αυτό παροτρύνουν να μη λένε ότι ο σκύλος πέθανε. Να λένε πως κοιμάται στην καρδιά τους. Πως βρήκε ένα σίγουρο μέρος για να ξεκουραστεί κι όταν θελήσει, θα ξυπνήσει για να σας θυμίσει όλες τις στιγμές που περάσατε μαζί. Και που ποτέ δεν είναι λίγες.
Θα θυμηθούν την πρώτη φορά που πήδηξε ενθουσιασμένος πάνω τους και τους έκοψε την ανάσα.
Θα θυμηθούν όλες εκείνες τις φορές που τους τραβολόγησε με το λουρί του στη βόλτα.
Όλες εκείνες τις ζημιές που έκανε περιμένοντας και που τις παραδέχτηκε με εκείνο το ένοχο και παράλληλα ικετευτικό βλέμμα του.
Τα χάδια, τα γαυγίσματα, τα γλυψίματα όταν δεν ήταν ο ιδιοκτήτης του καλά.
Όχι, δεν πεθαίνει ο σκύλος. Μόνο κοιμάται.
Θα νιώσουν ένα κενό στο μέρος της καρδιάς. Και θα θέλουν να κλαίνε συνέχεια. Γιατί θα τους λείπει.
Θα βρίσκεται μέσα στην καρδιά τους. Είναι μόνο ένα ταξίδι του μυαλού μακριά τους. Για να τον ξεπεράσουν ας κλάψουν. Αλλά μην τον θεωρήσουν ποτέ νεκρό. Γιατί θα είναι ντροπή για όσα έζησαν μαζί. Και να θυμούνται πως μόνο ό,τι ξεχνιέται πεθαίνει. Κι αυτοί δεν πρόκειται να ξεχάσουν.
Πώς να ξεχάσουν τον καλύτερο τους φίλο που δεν είναι άλλος από τον σκύλο τους;