Γιαγιά από την Αιτωλοκαρνανία έφτασε τα 108 χωρίς να δει ποτέ της γιατρό και χωρίς να πάρει φάρμακα. Η 108χρονη Σταυρούλα Κατσαρού έζησε σε ένα γραφικό σπιτάκι στην Άνω Μυρτιά Αιτωλοακαρνανίας.
Η γιαγιά άνοιγε το σπίτι της και κερνούσε σε όσους την επισκέπτονταν πικροδάφνη. Το πρόσωπό της μπορεί να ήταν γερασμένο μα το μυαλό της ήταν «ξυράφι». Είχε ένα μικρό πρόβλημα στην ακοή και πάντα στη “μετάφραση” τη βοηθούσε ο γιος της Νίκος. Ο φύλακας άγγελός της. Είναι ο άνθρωπος που τη βοηθούσε να εξιστορήσει μνήμες από τη φρίκη των πολέμων. Το παιδί που έχασε και έθαψε με τα χέρια της στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τη μάχη της Μυρτιάς (10 Ιουλίου 1943) που έζησε βλέποντας τα γερμανικά αεροπλάνα να βομβαρδίζουν τον τόπο της.
Στην ερώτηση πως τα κατάφερε μέχρι τα 108 να μην πάει σε γιατρό και να μην πάρει φάρμακα έλεγε “«Εδώ η ζωή είναι απλή. Όλα είναι απλά. Ο αέρας είναι καθαρός. Αυτά που τρώμε είναι αγνά. Το άγχος δεν έχει θέση εδώ και τα λεφτά έχουν μικρότερη αξία στον τόπο τούτο».
Η 108χρονη γιαγιά έχει δίπλα της από τη δεκαετία του 50’ ένα βιβλίο με τίτλο «Οι συνταγές του καλόγερου», που γράφτηκε από το Πατέρα Γυμνάσιο. Όταν πάθαινε κάτι το συμβουλευόταν. Και με τις συνταγές της φύσης γιατρευόταν. Μάλιστα όταν έπεσε και χτύπησε το χέρι της μόνης της έκατσε και το έδεσε σφιχτά πάνω και κάτω με δύο ξυλαράκια μέχρι που έγιανε.
Τα μυστικά της μακροζωίας της σε σχέση με το φαγητό είναι τα παρακάτω: Κάθε μέρα έτρωγε ένα αυγό που, όπως λέει, βοηθάει στη μνήμη. Κάθε μέρα, επίσης, έπινε δύο ποτήρια κρασί (μαυροδάφνη). Πότε πότε έπινε και λίγο τσίπουρο από τα χέρια του γιου της. Πίσω από το κρεβάτι της είχε πάντα ένα καραφάκι από αυτό, καθώς της ήταν δύσκολο να μετακινείται. Στη ζωή της περπατούσε πολύ, έτρωγε πολλά φρούτα και μελιτζάνες. Αυτό που ξεχωρίζει είναι το κολοκύθι.
«Να τρώτε κολοκύθι. Δεν σας αρέσει σκέτο; Να φτιάχνετε κολοκυθόπιτες. Το κολοκύθι βοηθάει σε όλα», συνεχίζει. Αγαπημένη της διατροφική συνήθεια είναι το σιταρένιο ψωμί, όπως και τα άγρια χόρτα. Στη ζωή της δεν έβαλε ποτέ στο στόμα της τηγανητά φαγητά και γλυκά. Μόνο τα τελευταία χρόνια ξεκίνησε κάποιες «ατασθαλίες» τρώγοντας καθημερινά –σε πολύ μικρές ποσότητες- γαριδάκια και πάστα σοκολάτας.
«Δεν είναι όμως μόνο η τροφή. Το ίδιο σημαντικό είναι και να δουλεύεις το μυαλό σου. Σε μεγάλη ηλικία άρχισα να διαβάζω ένα βιβλίο αγγλικών και έκατσα να μάθω λίγα αλβανικά από τους εργάτες που έχουμε στο χωριό. Αν το αφήσεις το μυαλό θα σε αφήσει και εκείνο», έλεγε.
Ίσως η εξάσκηση του μυαλού είναι ο λόγος που ακόμα και τα τελευταία χρόνια της ζωής της θυμόταν με λεπτομέρειες τα όσα έζησε πολλές δεκαετίες πίσω. «Μη ζήσετε ποτέ πόλεμο αγόρι μου. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα για έναν άνθρωπο. Εγώ έζησα τρεις, ενώ δεν είχα τον πατέρα μου για ένα διάστημα γιατί πολεμούσε στους βαλκανικούς πολέμους.
Οι Γερμανοί ήρθαν στο χωριό μου το 40’ και σκότωσαν μπροστά στα μάτια μου το παιδάκι μου γιατί έκλαιγε. Είχε φοβηθεί το καημένο βλέποντας τα όπλα. Ένα άκακο μικρό παιδάκι λίγων ετών ήταν τότε. Με τα χέρια μου το πήρα και το έθαψα. Στον πόλεμο βοηθούσα τους αντάρτες. Κουβάλαγα νάρκες. Θυμάμαι την ιστορική μάχη της Μυρτιάς. Τότε που οι αντάρτες του ΕΛΑΣ πολέμησαν τους Γερμανούς που εισέβαλλαν στον τόπο μας. Μετά τη μάχη ήρθαν στο χωριό γερμανικά αεροπλάνα και άρχισαν να ρίχνουν από πάνω μας βόμβες. Η Μυρτιά καταστράφηκε. Όταν οι Γερμανοί τα χάλασαν με τους Ιταλούς ήρθε ένας Ιταλός και μου ζήτησε να τον κρύψω στο πατάρι για να μην τον σκοτώσουν. Άνθρωπος ήταν και αυτός. Τον έκρυψα. Μεγάλη αρρώστια ο πόλεμος παιδί μου».
Η αξιαγάπητη γιαγιά έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 108 ετών. Ήταν η μακροβιότερη γιαγιά της Μυρτιάς Αιτωλοακαρνανίας. Η κηδεία της Σταυρούλας Κατσαρού έγινε στον Ιερό Ναό Αγίου Ιωάννη Θεολόγου στην Άνω Μυρτιά.