Η εξομολόγηση μίας διαζευγμένης σαραντάρας για το πόσο άσχημα βίωσε τον χωρισμό της, χωρίς, ωστόσο, να καταθέσει τα όπλα, με αποτέλεσμα να σταθεί ξανά στα πόδια της, δίνει κουράγιο σε ανθρώπους με παρόμοιες ιστορίες.
“Μπορώ να το πω με αυτοπεποίθηση, γιατί δεν είχα ξαναγνωρίσει ποτέ τέτοιο πόνο, προδοσία και φόβο πριν από εκείνη την ημέρα. Δεν είχα ποτέ αισθανθεί τόσο χαμένη ή μόνη ή ανήμπορη από εκείνη την ημέρα.
Και πραγματικά δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ την ζωή μου ευτυχισμένη. Πριν μερικά χρόνια σκέφτηκα ότι η ζωή μου είχε τελειώσει. Ήταν μια θλιβερή βροχερή μέρα, νομίζω τόσο δάκρυ που είχα ρίξει ήταν περισσότερο από τις σταγόνες τις βροχής.
Ήμουν τόσο ντροπιασμένη δεν ήθελα να το εμπεδώσω, να το ομολογήσω ότι ο άνθρωπός μου, ο σύζυγός μου, τα πάντα μου, μου είχε πει ότι δεν ήθελε να είναι πλέον μαζί μου. Δεν ήθελε καν να προσπαθήσει.
Ποτέ δεν το είδα να έρχεται.
Είναι ακόμα μια πρόκληση για μένα να το γράψω αυτό και να το ξαναζήσω, αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ πώς ένιωσα, γιατί υποσχέθηκα ότι ποτέ δεν θα ένιωθα ξανά έτσι.
Ξέρω ότι η ευπάθεια μου βοηθά τους άλλους. Ξέρω ότι δεν είμαι η μόνη που το έχει βιώσει. Όχι, δεν ξαναπαντρεύτηκα. Δεν έχω ακόμα παιδιά. Δεν έχω πλέον σπίτι. Και το τελευταίο έτος έχει πράγματι ένα από τα δυσκολότερα χρόνια της ζωής μου.
Και όμως είμαι πιο ευτυχισμένη από πότε, σίγουρα έχω δύσκολες μέρες, κακούς μήνες αλλά αισθάνομαι ότι μπορώ να τα ξεπεράσω όλα και προχωράω. Η ζωή δεν τελειώνει εδώ. Δεν έχω ιδέα τι φυλάσσει το μέλλον για μένα, αλλά έχω τον έλεγχο και αυτό είναι το καλύτερο.
Και όχι εγώ τότε ποιος; Κανείς δεν πρόκειται να με σώσει και ούτε θέλω κάποιον να το κάνει. Μπορώ να το κάνω μόνη μου.
Το μόνο που γνωρίζω είναι ότι θέλω να συνεχίσω να μοιράζομαι αυτό το ταξίδι με την ελπίδα να εμπνεύσω τους άλλους.
Η αληθινή επούλωση άρχισε όταν άρχισα να το μοιράζομαι με άλλους, να είμαι ευάλωτη και να πιστέψω ότι είμαι αρκετά δυνατή για να συνεχίσω.
Η μέρα μπορεί να φανεί μεγάλη κατά περιόδους. Η ζωή όμως είναι σύντομη. Γι ‘αυτό, παραμένω απροσδόκητα στο δρόμο μου, βάζοντας το κεφάλι μου κάτω, ακολουθώντας την καρδιά μου και ακούγοντας το ένστικτό μου.
Γιατί μόλις περάσετε τη χειρότερη μέρα της ζωής σας, φαίνεται ανόητο να αφήσετε οτιδήποτε ή κάποιον να σας κρατήσει πίσω”.