Όλοι σε μικρή ηλικία έχουμε παραπονεθεί, διότι θέλαμε να μας δώσουν μια αγκαλιά. Μεγαλώνοντας, ορισμένοι άνθρωποι γίνονται γονείς. Τι κάνουν τότε οι άνθρωποι ως γονείς; Πιστεύουν πως τα παιδιά τους κάποια στιγμή θα πάψουν να είναι μωρά. Δεν θα έχουν την ανάγκη τους. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα να μην αναζητούν και την αγκαλιά τους.
Κι όμως δεν είναι κάτι φανταστικό. Η συγκεκριμένη ημέρα για εμένα έφτασε, χθες. Ο γιος μου τελείωσε την Δ τάξη του δημοτικού σχολείου. Ο γιος μου βρίσκονταν στο σπίτι μας. Μαζί του βρισκόντουσαν και οι φίλοι του. Πέρασα κάποια στιγμή από δίπλα του και ήθελα να τον αγκαλιάσω. Ωστόσο, το αποτέλεσμα δεν ήταν το αναμενόμενο. Αντί να ανοίξει τα χέρια του, μου είπε «Όχι, τώρα μανούλα. Δεν θέλω να με παίρνεις αγκαλιά μπροστά στους φίλους μου».
Η συγκεκριμένη απόφαση του παιδιού μου ήταν σωστή. Το ίδιο και τα λόγια του. Η ζωή κάνει κύκλους και έφτασε η ώρα και γι’ αυτή τη φάση. Δηλαδή, να μη μπορώ να αγκαλιάσω τον γιο μου, την ώρα που επιθυμώ εγώ και όχι αυτή που επιθυμεί εκείνος.
Ωστόσο, αυτό που θέλω να κάνω, είναι να συμβουλεύσω και τους υπόλοιπους γονείς, σχετικά με το θέμα της αγκαλιάς. Να παίρνετε αγκαλιά τα παιδιά σας, όσο πιο συχνά μπορείτε. Να τα αγκαλιάζετε, διότι η άρνηση τους βρίσκεται μόλις δέκα χρόνια μακριά. Γι’ αυτό το λόγο θα πρέπει να τα παίρνετε αγκαλιά.
Να εκφράζετε, τα συναισθήματά σας, όσο είναι νωρίς. Όσο πιο νωρίς, το πράξετε, τόσο πιο καλά θα είναι για εσάς. Αυτό, διότι η αγκαλιά δεν κρατά για πάντα και επειδή δεν θα μπορούμε να την έχουμε για πάντα, τη στιγμή που τη ζητάμε.
