Ανθρώπινες σχέσεις: Η σχέση ανάμεσα σε μία μάνα και στα παιδιά της αποτελούν μία από τις δυνατότερες σχέσεις. Ο χαμός της μάνας για όσους τον έχουν βιώσει, είναι δυσβάσταχτος. Για όλους τους άλλους που απλά το σκέφτονται, το βέβαιο είναι πως τους πιάνει κρύος ιδρώτας και μόνο στην ιδέα πως μπορεί να χάσουν, τη μάνα τους.
Με το πέρασμα των χρόνων, αυτή η απουσία γίνεται μεγαλύτερη. Η ανάγκη για να δει κάποιος τη μάνα του, ολοένα και μεγαλώνει. Η μητέρα παραμένει πάντοτε, ο άνθρωπος που έφερε τα παιδιά στη ζωή. Εκείνος, ο άνθρωπος που τους έδωσε τη δυνατότητα να ζήσουν. Εκείνος, που τους έδωσε τη δυνατότητα να ονειρευτούν.
Τα παιδιά που μένουν πίσω, θυμούνται πράγματα και καταστάσεις από τη ζωή της μητέρας τους. Τα παιδιά καταλαβαίνουν και δεν γκρινιάζουν, όταν τα ζαλίζουν οι γονείς τους, μιλώντας για τον χαμό της δικής τους μάνας.
Είναι αυτό το παράπονο, που πιάνει τα παιδιά που έχουν χάσει τη μάνα τους. Αυτό που τα κάνει να νιώθουν πως χάνουν τον κόσμο κάτω από τα πόδια τους. Ακόμη κι αν τα έχουν πάει περίφημα στη ζωή τους. Και ο λόγος δεν είναι άλλος από το ότι δεν μπορούν πλέον να ακούσουν μια καλή κουβέντα, μια συμβουλή, μια παρηγοριά.
Είναι αυτός ο πόνος, που δεν μπορείς να ακούσεις ξανά τη φωνή της. Αυτός, ο πόνος που νιώθεις όταν θέλεις να τη δεις, αλλά δεν μπορείς πλέον να το κάνεις. Ένας δυσβάσταχτος πόνος. Νιώθεις να πνίγεσαι και κάτι να σου τρυπάει την καρδιά. Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι σημαντικές, αλλά εκείνη με τη μάνα, είναι η σημαντικότερη.