Η δυνατότητα του κλάματος είναι αναπόσπαστο μέρος της ανθρώπινης φύσης. Τα δάκρυα μπορεί να αναβλύσουν όταν νιώθουμε αβοήθητοι, αδικημένοι, θυμωμένοι, όταν ξεπερνάμε τις δυνάμεις μας, όταν πονάμε ή όταν συμπονάμε.
Ιδανικότερο ωστόσο είναι να φροντίζουμε να ξεκουραζόμαστε τακτικά έτσι ώστε να μην αναγκαστεί το σώμα να ξεσπάσει με αυτό τον τρόπο προσπαθώντας να ανακουφίσει την ένταση που νιώθει.
Ενδιαφέρον είναι ότι σύμφωνα με έρευνες, οι άντρες που δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους να κλάψει υποφέρουν ποσοστιαία περισσότερο από ασθένειες που προέρχονται από το έντονο στρες.
Ένα έντονο κλάμα ανεβάζει τους παλμούς και καταναλώνει ενέργεια, γι αυτό και μετά από ένα έντονο ξέσπασμα κλάματος κάποιος μπορεί να νιώθει αποκαμωμένος. Ίσως να θεωρείται ντροπιαστικό να κλαίει κάποιος δημοσίως άλλα χάρη της υγείας μας θα πρέπει να επιτρέπουμε στα δάκρυα να αναβλύσουν αβίαστα. Εφόσον στεγνώσουν θα μπορούσαμε να πούμε ότι «ξέπλυναν» κυριολεκτικά τα αρνητικά συναισθήματα.
Οι άνθρωποι που κλαίνε ηρεμούν και βλέπουν τα πράγματα με μια άλλη, καλύτερη προοπτική. Επίσης κατά το λαϊκό αίσθημα το κλάμα στους ενήλικες προσφέρει ανακούφιση. Μια ανάλυση δημοφιλών εκλαϊκευμένων άρθρων που δημοσιεύτηκαν τα τελευταία 140 χρόνια, δείχνει ότι το 90% των άρθρων αυτών υποστηρίζουν ότι το κλάμα είναι ωφέλιμο. Μάλιστα προειδοποιούν τους αναγνώστες ότι η καταστολή του κλάματος μπορεί να έχει δηλητηριώδεις επιδράσεις στην ψυχή και στο σώμα.
Το να κλαίμε είναι η έκφραση μιας ισχυρής προσωπικότητας, που ξέρει να αντιδρά σωστά στις αντιξοότητες και να τις μετασχηματίζει σε κάτι πραγματικά καλό.
Με τον ίδιο τρόπο που όταν μας συμβαίνει κάτι συναρπαστικό δεν διστάζουμε να χαμογελάσουμε και να μεταδώσουμε τη θετική μας ενέργεια, λένε, είναι απολύτως φυσιολογικό να μας στενοχωρεί και να μας καταβάλλει μία αρνητική εξέλιξη. Όσοι κλαίνε, μπορεί να κάνουν κακό στα μάτια τους (αν και όχι πάντα), αλλά δείχνουν να έχουν επαφή με την πραγματικότητα, να κατανοούν πολύ καλύτερα ό,τι συμβαίνει γύρω τους και να το «μεταφράζουν» σωστά για να βρουν λύσεις στη συνέχεια.
Λογικά ξεσπάσματα λειτουργούν σαν ψυχική κάθαρση. Κάποιος που κλαίει – με λόγο και αιτία – καθαρίζει την ψυχή του από περιττά βάρη, αφήνει διόδους για να βγει η θλίψη, ώστε να μην τον κατασπαράξει ψυχολογικά. Το κλάμα, διαπιστωμένα ανακουφίζει πνεύμα και σώμα από αρνητικά συναισθήματα και εμποδίζει το άτομο από το να αναπτύξει συμπλέγματα και αντικοινωνικές συμπεριφορές.
Μοιάζει παράδοξο, αλλά η ανακούφιση που προσφέρει ένα καλό ξέσπασμα, φτιάχνει τη διάθεση. Πολλές μελέτες πάνω στο ανθρώπινο κλάμα καταλήγουν στο συμπέρασμα, ότι όσοι κλαίνε συχνά, λίγο μετά αισθάνονται πολύ καλύτερα και γενικώς είναι προσωπικότητες που αμέσως μετά θα αναζητήσουν πηγές χαράς. Τεκμηριώνεται επιστημονικά από το γεγονός ότι όταν κλαίμε, ο εγκέφαλος παίρνει την εντολή να εκκρίνει ενδορφίνες και ωκυτοκίνη, που είναι γνωστή και ως η ορμόνη της χαράς. Γι’ αυτό αμέσως μετά, οι «κλαψιάρηδες», σκέφτονται πιο καθαρά, πιο ήρεμα και συνήθως επανέρχονται με τη λύση του προβλήματος που τους «έσπρωξε» προς την κούτα με τα χαρτομάντιλα.
Κι αυτό είναι μόνο καλό, λένε οι ψυχοθεραπευτές, αφού κάποιος που δεν χολοσκάει για τους τίτλους και τους ρόλους μέσα στον κοινωνικό ιστό, συνήθως είναι ο καλύτερος ηγέτης μιας ομάδας. Όσοι κλαίνε, χωρίς ντροπή, είναι άνθρωποι με μυαλό που κινείται πέρα από το τυπικό κοινωνικό στίγμα, προσωπικότητες με ισχυρό πνεύμα, που ιεραρχούν σωστά όσα αξίζουν και όσα όχι. Δηλαδή, το τι θα πει ο κόσμος, αν σε δει να κλαις.
Κι αυτό φαίνεται παράδοξο, αλλά δεν είναι. Όσοι είναι ειλικρινής με τον εαυτό τους και τους γύρω τους, συνήθως ενθαρρύνουν και τους άλλους να σκέφτονται, ακόμη και να νιώθουν έτσι. Δεν είναι τυχαίο ότι με κάποιους ανθρώπους νιώθουμε πιο κοντά, πιο άνετα, ακριβώς επειδή είναι… ανθρώπινοι, με πραγματικά συναισθήματα και ειλικρινείς εκδηλώσεις.
Το συναρπαστικό με τα δάκρυα δεν είναι μόνο ότι «σκοτώνουν» τα αρνητικά συναισθήματα. Το ίδιο κάνουν και με τα βακτήρια σε ποσοστό 90%-95%, ενώ «καθαρίζουν» την όραση.