Η Ζωή Λάσκαρη υπήρξε ένα από τα πιο λαμπρά αστέρια της «χρυσής εποχής» του ελληνικού κινηματογράφου την δεκαετία του εξήντα, ενώ τα επόμενα χρόνια διέγραψε μια σημαντική πορεία στο θέατρο. Μέσα από τους ρόλους της στην μεγάλη οθόνη, διαμόρφωσε την εικόνα της δυναμικής αλλά και μοιραίας γυναίκας, όντας το σύμβολο του σεξ της εποχής της και το κρυφό απωθημένο πολλών ανδρών.
Το 2013, τιμήθηκε από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου, για τη συνολική προσφορά της στον κινηματογράφο. Το 2015, εμφανίστηκε για τελευταία φορά στην μεγάλη οθόνη στην ταινία του Δημήτρη Τζέτζα «The Republic» και τον επόμενο χρόνο στο θέατρο, στην παράσταση «Νύφη κουράγιο», σε κείμενο και σκηνοθεσία του Νίκου Μουτσινά, όπου μοιραζόταν τη σκηνή με την κόρη της Μαρία – Ελένη Λυκουρέζου.
Η Ζωή Λάσκαρη είχε ασχοληθεί και με την πολιτική ως δημοτικός σύμβουλος Αθηναίων,επί δημαρχίας Δημήτρη Αβραμόπουλου.
Η Ζωή Κουρούκλη, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, στις 12 Δεκεμβρίου 1942 (κατ’ άλλους το 1940, το 1941 ή το 1944, σύμφωνα με το επίσημο βιογραφικό της) και μεγάλωσε υπό την σκέπη των παππούδων της. Ήταν η μοναχοκόρη του βασιλόφρονα στρατιωτικού Δημητρίου Κουρούκλη, ο οποίος σκοτώθηκε από άνδρες του ΕΛΑΣ το 1943, κατά την διάρκεια της Κατοχής, ενώ και η μητέρα της υπήρξε θύμα των κομμουνιστών, κατά την διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου.
Φοίτησε στο εκπαιδευτήριο θηλέων Βαλαγιάννη και στην ελληνογαλλική σχολή καλογραιών Καλαμαρί στην Θεσσαλονίκη, καθώς και στη δραματική σχολή του Πέλου Κατσέλη στην Αθήνα.
Eίχε αριστοκρατική καταγωγή -αν και δεν μιλούσε ποτέ γι’αυτή. Η γιαγιά της, (από την πλευρά του πατέρα της) Ζωή Χατζηλιάκου ήταν Φαναριώτισσα, από αρχοντική φαμίλια της πόλης, ο δε παππούς της, Ανδρέας Κουρούκλης, από τα Κουρουκλάτα Κεφαλλονιάς, ήταν κόντες με οικόσημο γραμμένο στο Libro d’ Oro.
Όταν πήρε μέρος στα καλλιστεία που διοργάνωνε η «Απογευματινή» (κρυφά από τον παππού και τη γιαγιά της, που ήταν οι νόμιμοι κηδεμόνες της), ήταν μόλις 16 χρονών -κατά παράβαση των όρων συμμετοχής στο διαγωνισμό, που ήθελε τις κοπέλες να έχουν συμπληρώσει τα 18. Τότε, χρησιμοποιούσε το ψευδώνυμο «Αμαρυλλίς» και δήλωνε στις εφημερίδες: «Θέλω να παντρευτώ κάποια στιγμή -όταν βρεθεί ο κατάλληλος σύζυγος και να αποκτήσω ένα αγόρι, για να του δώσω το όνομα του πατέρα μου. Θέλω το σπίτι μου καλοβαλμένο και ανθοστολισμένο. Ξέρω από οικιακή οικονομία και να μαγειρεύω. Ήμουν αθλήτρια του μπάσκετ και έπαιζα στον Άρη Θεσσαλονίκης. Θαυμάζω την Αλίκη Βουγιουκλάκη».
Φωτογραφία: Finos Film
Όταν «ξέμεινε» στην Αμερική, όπου πήγε για να λάβει μέρος στα καλλιστεία «Μις Υφήλιος», εργάστηκε ως μοντέλο (σ.σ. είχε υπογράψει συμβόλαιο με τις εταιρείες MCA και CBS και έπαιξε σε αρκετές τηλεοπτικές διαφημίσεις), αλλά και ως πωλήτρια σε κατάστημα, σε συσκευασίες δεμάτων κ.λπ. Όπως αναφέρει και ο Μάκης Δελαπόρτας, στη βιογραφία της, στη Βοστώνη η Ζωή Λάσκαρη έκανε και έναν άγνωστο αρραβώνα με έναν πλούσιο Αμερικανό, ονόματι Μόρις Στερν, τον οποίο γνώρισε στο σπίτι μιας οικογένειας Ελλήνων ομογενών. Ο Στερν ήταν νέος, όμορφος και ιδιοκτήτης ενός μικρού εργοστασίου ετοίμων ενδυμάτων (φορέματα εγκυμοσύνης) κ.λπ. αλλά αποδείχτηκε αλκοολικός και μανιώδης συλλέκτης όπλων. Όταν το κατάλαβε η Ζωίτσα του ζήτησε να χωρίσουν και μέσα σε πέντε μέρες το «έσκασε», για την Ελλάδα με το υπερωκεάνειο «Βασίλισσα Φρειδερίκη. Οι προετοιμασίες για το ταξίδι της επιστροφής έγιναν γρήγορα και μεγάλη μυστικότητα, λόγου φόβου μιας πιθανής βίαιης αντίδρασης από την πλευρά του επικίνδυνου «μνηστήρα»…
Στην πρώτη «οντισιόν» που πέρασε από τον Γιάννη Διαλιανίδη για τον πρωταγωνιστικό ρόλο στον «Κατήφορο», ο σκηνοθέτης την απέρριψε αν και εντυπωσιάστηκε από την «ευρωπαϊκή» ομορφιά της. («Τι κούκλα ήταν αυτή! Ψηλή και ξανθιά. Δεν θύμιζε καθόλου Ελληνίδα και εγώ ήθελα Ελληνίδα γι’αυτό το ρόλο», θα έλεγε αργότερα..). Χρειάστηκε η μεσολάβηση ενός… θυρωρού, στα στούντιο της Finos, που ήταν Θεσσαλονικιός και ήξερε τη Ζωή από μικρή, για να πειστεί ο Δαλιανίδης να τη φωνάξει πάλι και να της δώσει μια δεύτερη ευκαιρία. Ο ίδιος αργότερα τη βάφτισε και «Λάσκαρη» (κατόπιν οδηγιών του Φίνου, για να μην την μπερδεύουν με τη Ζωή Κουρούκλη, την ξαδέλφη της, που ήταν γνωστή τραγουδίστρια), «κλέβοντας» το όνομα ενός δρόμου στα Εξάρχεια…
Φωτογραφία: Finos Film
Την πρώτη φορά που πήγε να δώσει εξετάσεις -αν και ήταν ήδη σταρ του σινεμά- στη δραματική σχολή του Πέλου Κατσέλη, ως εξαιρετικό ταλέντο, έφυγε κλαίγοντας. Γιατί ; Γιατί «τόλμησε» να ζητήσει να εξεταστεί κατά προτεραιότητα (σ.σ. είχε γύρισμα την ίδια μέρα, και συμμετείχε σε μια σκηνή με πολλούς κομπάρσους που ήταν αδύνατο να ματαιωθεί) και ο επικεφαλής της επιτροπής έγινε έξαλλος. «Εδώ δεν υπάρχουν σταρ και βεντετιλίκια κοπέλα μου!», της έβαλε τις φωνές. «Ποια νομίζεις ότι είσαι; Εδώ είναι δραματική σχολή!». Η Ζωή έφυγε κακήν κακώς και χρειάστηκε όλη η επιμονή και η πειθώ που διέθετε ο Δαλιανίδης για να επιστρέψει, να δώσει τελικά εξετάσεις και να περάσει στη σχολή, με το σπαθί της…
Τον Μάιο του ’67, όταν πήγε -πάλι μαζί με τον Δαλιανίδη- στις Κάννες για το «Οι θαλασσιές οι χάντρες», οι δυό τους έτυχε να ταξιδεύουν στο ίδιο αεροπλάνο με την Τζίνα Λολομπρίτζιτα. Ο σκηνοθέτης ανησυχούσε πως η Ιταλίδα σταρ θα έκανε εντυπωσιακή έξοδο στην Νίκαια «σβήνοντας» τη Ζωή, και της γκρίνιαζε γιατί ήταν πρόχειρα ντυμένη και αμακιγιάριστη, Πράγματι, όταν η Λολομπρίτζιτα πάτησε στη σκάλα του αεροπλάνου, έγινε χαμός -οι paparazzi έπεσαν πάνω της, τα φλας άστραψαν. Ξαφνικά, εμφανίστηκε από μια γωνία η Ροζίτα Σώκου με μια αεροσυνοδό που κρατούσε μια τεράστια ανθοδέσμη και δυό τρείς φωτορεπόρτερ (σ.σ. η δαιμόνια δημοσιογράφος, η οποία βρισκόταν ήδη στη Γαλλία για να προετοιμάσει την υποδοχή, είχε πείσει τους πάντες πως η Ζωίτσα ήταν μεγάλη σταρ στη χώρα της) και όλοι γύρισαν τα κεφάλια τους για να δουν τι συνέβαινε. Όταν εμφανίστηκε στην πόρτα του αεροπλάνου η ξανθιά Ελληνίδα «θεά», φορώντας ένα καυτό μίνι που αποκάλυπτε τα υπέροχα πόδια της, οι φωτογράφοι παράτησαν τη Λολό και έτρεξαν να «κλέψουν» ένα κλικ από τη Ζωή. Κι εκείνη, την ώρα που πόζαρε, και μοίραζε χαμόγελα έσκυψε και ψιθύρισε θριαμβευτικά στον Δαλιανίδη: «Τα βλέπεις; Τι την ήθελες τη γκρίνια;»
Φωτογραφία: Finos Film
Η σχέση της με τον Τόλη Βοσκόπουλο -παρότι, όταν ξεκίνησε εκείνος ήταν παντρεμένος με τη Στέλλα Στρατηγού και η Ζωή δεν είχε πάρει ακόμα διαζύγιο- είχε όλα τα στοιχεία του πάθους και της υπερβολής. Ο Τόλης τη λάτρευε, έγραφε τραγούδια για κείνη, της έστελνε λουλούδια καθημερινά, της έκανε ακριβά δώρα, μια λευκή Jaguar στα γενέθλιά της κ.λπ. «Μια φορά -είχε πει η Ζωή– παρόλο που είχαμε χωρίσει το μεσημέρι για να έρθω εγώ στην Αθήνα να παίξω, ενώ εκείνος έμεινε στη Θεσσαλονίκη όπου εμφανιζόταν σε ένα κέντρο, δεν έβρισκε εισιτήριο με το αεροπλάνο για να έρθει να με συναντήσει στην Αθήνα και ναύλωσε τζετ. Μαγευτικά πράγματα…»
Τον Ιούνιο του 1976 παντρεύτηκε (μετά από σφοδρό έρωτα και εξάμηνο ειδύλλιο-αστραπή) τον ποινικολόγο Αλέξανδρο Λυκουρέζο), στο Μετόχι του Παναγίου Τάφου, στην Πλάκα, με κουμπάρο τον Λευτέρη Παπαδόπουλο και ελάχιστους καλεσμένους. Λίγοι γνωρίζουν πως αυτός ο γάμος παραλίγο να μη γίνει ποτέ -ακόμα στο δρόμο για την εκκλησία, στη Σόλωνος, η νύφη άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου για να πηδήξει έξω! Όπως είχε δηλώσει η ίδια η Ζωή στο περιοδικό «Life and Style», «Την ημέρα του γάμου μας, αποφάσισα τελικά να μην πάω στην εκκλησία. Είχα άσχημες εμπειρίες από τον πρώτο μου γάμο και δίστασα. Εάν δεν με έπαιρνε με το ζόρι ο αδελφικός μου φίλος, ο Χρήστος Νομικός, δεν θα παντρευόμουν εκείνη την μέρα…»
Φωτογραφία: Bovary/Πάνος Μάλλιαρης
Το 1980 τόλμησε να εμφανιστεί ολόγυμνη -αν και για ελάχιστα δευτερόλεπτα- στο θεατρικό σανίδι, ενσαρκώνοντας την εταίρα Φρύνη, στο ομώνυμο, ιστορικό έργο του Γιώργου Ρούσσου. Αν και η συγκεκριμένη σκηνή, ήταν λειτουργικό κομμάτι της ιστορίας, το κοινό, σκανδαλισμένο, αποδοκίμαζε την πρωταγωνίστρια με φωνές, υβριστικά, ανώνυμα γράμματα και απειλητικά τηλεφωνήματα -ένα βράδυ, όταν ένας οργισμένος θεατής της φώναξε «αίσχος», μες στο σκοτάδι, η Ζωή δεν άντεξε και λιποθύμησε επί σκηνής. Μετά από ένα μήνα αντιδράσεων και σκληρής κριτικής, αποφάσισε τελικά να κατεβάσει την παράσταση, με μεγάλο κόστος, οικονομικό και ψυχολογικό. «Η «Φρύνη» -θα έλεγε αργότερα- ήταν απίστευτα πολυέξοδη. Είκοσι τέσσερις ηθοποιοί, ενενήντα πέντε κοστούμια και τόσοι άλλοι τεχνικοί και υπάλληλοι. Με έβαλε κάποια εκατομμύρια μέσα. Ομολογώ όμως πως αγάπησα το έργο, και όταν το κατέβασα, πέρασα δύσκολες ώρες. (…) Όταν μετά το κατέβασμά του, ανέβασα το «Παντρεύομαι τον άντρα μου», μια εύπεπτη κωμωδιούλα, όσο χειροκροτούσε η πλατεία και έβλεπα την επιτυχία του έργου, τόσο έκλαιγα για τη «Φρύνη»…»
Για την περίφημη γυμνή της φωτογράφιση για το «Playboy», το 1985, η ίδια, δεν πήρε δραχμή -επειδή όπως θα εξηγούσε μετά, «θεωρώ ανεκτίμητο το σώμα μου». Έθεσε, όμως, όρους: να της παραχωρηθεί ένα κότερο για δέκα μέρες (όσο θα διαρκούσε η φωτογράφιση στη Δήλο και στη Μύκονο), να επιλέξει η ίδια τον φωτογράφο και τον μακιγιέρ (που ήταν ο Ντίνος Διαμαντόπουλος και ο Αχιλλέας Χαρίτος, αντίστοιχα) να τραβηχτεί μεγάλος αριθμός φωτογραφιών, ώστε να μπορεί να επιλέξει, να γραφτούν τα κείμενα και οι λεζάντες από δημοσιογράφο της δικής της επιλογής και να προηγηθεί μεγάλη διαφήμιση πριν την κυκλοφορία του τεύχους. Το κόστος της φωτογράφισης έφτασε τα 10 εκατομμύρια δραχμές -ποσό που υπερκαλύφθηκε από τα έσοδα, αφού όταν κυκλοφόρησε το τεύχος, τον Οκτώβριο του 1985 σημείωσε ρεκόρ πωλήσεων. Η Ζωή «γυμνή στη Δήλο» προκάλεσε πλήθος σχολίων αλλά και τις αντιδράσεις των βουλευτών της ΝΔ -ιδίως της Άννας Συνοδινού- επειδή η σταρ είχε φωτογραφηθεί σε αρχαιολογικό χώρο, δίχως την άδεια των αρχών. Η Μελίνα Μερκούρη, ωστόσο -τότε υπουργός Πολιτισμού- πήρε το μέρος της Ζωής, δηλώνοντας το αμίμητο: «Αυτή θα έπρεπε να είναι για πάντα η διαφήμιση του ΕΟΤ! »
Νεκρή στο σπίτι της στο Πόρτο Ράφτη βρέθηκε την Παρασκευή 18 Αυγούστου η ηθοποιός Ζωή Λάσκαρη. Σύμφωνα με πληροφορίες από τον οικογενειακό της κύκλο, ο θάνατός της προήλθε από ανακοπή καρδιάς, ενώ η κηδεία της είχε πραγματοποιηθεί στον Άγιο Διονύσιο Αρεοπαγίτη στο Κολωνάκι.