Η Ξένια Καλογεροπούλου γεννήθηκε το 1932 και είναι Ελληνίδα ηθοποιός και θεατρική συγγραφέας.Ο πατέρας της ήταν ιδιωτικός υπάλληλος ενώ η μητέρα της, Ίρα Οικονομίδου, ήταν ζωγράφος και ζούσαν στο Ψυχικό. Σε ηλικία 12 ετών και μετά τον χωρισμό των γονιών της, μετακόμισε με τη μητέρα της στην Κυψέλη.
Σπούδασε στη Βασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης στο Λονδίνο. Ανέβηκε για πρώτη φορά στο θεατρικό σανίδι στη Γαλλία το 1956 στο έργο Γιατρός με το ζόρι, ενώ δυο χρόνια αργότερα στην Αθήνα στο έργο 6ος Αμερικανικός Στόλος.
Στον κινηματογράφο εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1958 στην ταινία “Η κυρά μας η μαμή”. Το 1964 τιμήθηκε με το βραβείο πρώτου γυναικείου ρόλου στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για την ταινία Γάμος αλά Ελληνικά.
Από το 1965 ως το 1975 σχημάτισε το δικό της θίασο μαζί με τον τότε σύζυγό της Γιάννη Φέρτη. Το 1984 ίδρυσε το Θέατρο Πόρτα.
Η Ξένια Καλογεροπούλου έχει προβλήματα όρασης
Η αγαπημένη και αξιοπρεπεστάτη ηθοποιός από την πρωτοχρονιά είναι κλεισμένη στο σπίτι της καθώς αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα όρασης. Δυστυχώς λόγω γλαυκώματος είναι έγκλειστη ενώ δεν μπορεί πλέον να διαβάσει, να γράψει ή να δει τηλεόραση. Μαζί της μένει η έμπιστη φίλη της που τη βοηθά στην καθημερινότητά της.
Το μήνυμα της Ξένιας Καλογεροπούλου αποτελεί μάθημα για όλους εμάς που παραπονιόμαστε για τον εγκλεισμό μας
Η Ξένια Καλογεροπούλου αναφέρει:«Είμαι κλεισμένη στο σπίτι μου απ’ την Πρωτοχρονιά. Έτυχε να πάθω κάτι πολύ σοβαρό στα μάτια μου και δε μπορώ πια να διαβάζω ούτε να γράφω. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να ακούω βιβλία. Κλείνω τα μάτια μου και τα ακούω. Έχω μια φίλη που με προσέχει εδώ, βγαίνω και περπατώ πολύ λίγο στο πάρκο, κι επειδή τη μέρα της κηδείας της Άλκης (η επιστήθια φίλη της Άλκη Ζέη), πέθανε η γάτα μου, έχω μια καινούρια που μου κάνει παρέα και με παρηγορεί.
Το ότι δε βλέπω είναι χειρότερο απ’ το ότι είμαι στο σπίτι. Δε θα με πείραζε τόσο το κλεισμένη μέσα, αν μπορούσα να βλέπω καλύτερα, αλλά προσαρμόζομαι κι εγώ και κάνω αυτά που πρέπει να κάνουμε όλοι.
Άκουσα κάμποσα βιβλία, τα πιο πρόσφατα είναι ο τελευταίος τόμος της Αναζήτησης του χαμένου χρόνου του Προυστ, είχα διαβάσει όλο το βιβλίο αλλά όχι τον τελευταίο τόμο, η Λολίτα και το Μίλησε μνήμη του Ναμπόκοφ.
Και όπως πολύς κόσμος, ακούω- αφού δε μπορώ να δω- τηλεόραση, όλα αυτά που πρέπει να κάνουμε και να μην κάνουμε».
