Ο Βασίλης Σαλέας ( Παναγιωτόπουλος) γεννήθηκε στο Μεσολόγγι το 1958. Είναι Ρωμά και έχει αφήσει το αποτύπωμά του ως εξαιρετικός κλαρινίστας. Μεγαλώνοντας σε οικογένεια, μουσικών, η ενασχόληση του με την μουσική από τα παιδικά του κιόλας χρόνια ήταν φυσικό επακόλουθο.
Της: Έπη Τρίμη
Ο πατέρας του Νικόλας και ο θείος του Βασίλης υπήρξαν οι πρώτοι του δάσκαλοι στο κλαρίνο. Μόλις εννέα χρονών είναι σε θέση να παίζει κλαρίνο και στα έντεκα του εμφανίζεται ήδη σε χώρο διασκέδασης στην Πάτρα. Για τον Βασίλη Σαλέα το κλαρίνο είναι τρόπος ζωής και έκφρασης και όπως λέει χαρακτηριστικά: «Είναι ο μεγαλύτερος έρωτας της ζωής μου. Δεν μπορώ να σκεφτώ μια μέρα της ζωής μου χωρίς αυτό. Μια μεγάλη και ανιδιοτελής αγάπη. Κι αν με ρωτήσεις αν το έχω πάνω από την οικογένειά μου, θα σου απαντήσω “ναι”. Ξέρεις, γιατί; Μεγάλωσα με το κλαρίνο. Είναι αυτό που μου έδωσε τα κατάλληλα υλικά προκειμένου να δημιουργήσω τη ζωή μου. Μέσα από αυτό εξωτερικεύω την ψυχή μου. Φυσικά, αποτελεί και μια δουλειά που φέρνει χρήματα, αλλά πιστεύω ότι αν κάτι δεν το αγαπάς, δεν μπορείς να το κάνεις για πολύ, ό,τι και αν είναι αυτό. Μόνο η αγάπη τα φέρνει όλα στη ζωή».
Το πρώτο δισκάκι στα 14 και οι σπουδαίες συνεργασίες
Το πρώτο του δισκογραφικό εγχείρημα είναι ένα 45άρι δισκάκι, το οποίο πραγματοποιεί
σε ηλικία 14 χρονών. Ακολούθησαν συμμετοχές του σε ηχογραφήσεις δημοτικών τραγουδιών
με τον Αλέκο Δήμου, την Σοφία Κολλητήρη και την Έφη Γεωργακοπούλου. Ο χρόνος που περνά
και η διαρκής μελέτη του στο κλαρίνο τον τοποθετούν ανάμεσα στους μεγαλύτερους Έλληνες σολίστες.
Σημαντικές στιγμές στην καριέρα του υπήρξαν οι συνεργασίες του με τον Διονύση Σαββόπουλο στον δίσκο:”Τραπεζάκια Έξω” και φυσικά με τον Σταμάτη Σπανουδάκη στο soundtrack της ταινίας: “Πέτρινα Χρόνια”, καθώς και στους δίσκους: “Αλεξανδρος” και “Εδώ Κάτι Συμβαίνει”.Έχει συνεργαστεί με τους πιο
καταξιωμένους Έλληνες καλλιτέχνες και είναι τόσο αγαπητός, όσο και αποδεκτός από τους ειδικούς
στη μουσική διεθνώς.
Ο ίδιος έχει πει σχετικά: “Η καριέρα μου ξεκίνησε από τα πανηγύρια που τότε ήταν πολύ δύσκολα και απαιτητικά, όχι όπως σήμερα, γιατί έπρεπε να ξέρεις απίστευτα μεγάλο ρεπερτόριο. Από 11 χρόνων λοιπόν ήμουν επαγγελματίας, πολύ αδύνατο παιδί που μελετούσα αμέτρητες ώρες (όχι όπως τώρα…) που στην πορεία εξελίχθηκα και ήθελα αν θες από «ψώνιο» να ακουστώ, το ζήταγε η ψυχή μου! Μάλιστα έλεγα στη γιαγιά μου κάθε πρωί ότι θέλω να γίνω «έτσι», «έτσι» και πράγματι όλα μου τα όνειρα πραγματοποιήθηκαν” έχει πει ο Βασίλης Σαλέας.
Τα κλάματα του Χατζηδάκι
“Όταν έπαιζα με τον Σπανουδάκη σε μία μπουάτ, στην πρόβα καθόταν όρθιος ο Μάνος και έβαλε τα κλάματα όταν έπαιζα τα «Πέτρινα Χρόνια». Τότε, με πλησίασε και μου έκανε πρόταση ο Χατζηδάκις να συνεργαστούμε και να κάνω ορχηστρικά τα κομμάτια του, που ήταν υπέροχα, τρυφερά, ρομαντικά και να τα κάνω όπως έκανα του Πλέσσα και του Θεοδωράκη και εγώ είπα τότε εντάξει από ευγένεια, αλλά μετά από μία βδομάδα του είπα: «όχι»! Γιατί; Γι’ αυτό έχω τύψεις! Γιατί έκανα δίσκο εκείνη την περίοδο με τον Σπανουδάκη και έμπαινα studio. Θα ήθελα όσο τίποτα άλλο στη ζωή μου να το είχα κάνει. Μόνο αυτή η συνεργασία μου λείπει και θα φροντίσω με τα δικαιώματα που έχει ο γιος του Μάνου, να κάνω ένα Cd, γιατί του το χρωστώ από τότε. Και κάθε χρόνο θυμάμαι πως μου έστελνε ευχητήριες κάρτες.
Η πίστη στον Θεό και η συγχώρεση
“Με έχουν πληγώσει πάρα πολλά πράγματα. Λίγα είναι τα ευχάριστα, πολλά τα δυσάρεστα. Δεν θέλω να αναφερθώ σε αυτά. Έχουμε μεγάλο στομάχι, αλλά έχουμε μεγάλη δύναμη και χάρισμα από το Θεό. Τα ξεχνώ όλα, δεν κρατώ κακία, λέω σε όλους καλημέρα! Ξέρω και μου το δείχνουν ότι δεν με αγαπάνε κάποιοι. Υπάρχει η πικρία βέβαια, αλλά όχι το μίσος μέσα μου. Είμαι με τον Θεό,δεν μισώ κανέναν και ο Θεός είναι μαζί μας, το νιώθω!”, λέει ο Βασίλης Σαλέας.
Η απώλεια της μητέρας του
“Από τη μητέρα μου δεν ξεχνώ πόσο με βοήθησε να μάθω να παίζω καλό κλαρίνο. Κάθε μάνα αγαπά το παιδί της ξεχωριστά, γι’ αυτό και μου λείπει πάρα πολύ. Υπάρχουν νύχτες που όταν τη σκέφτομαι με πιάνουν τα κλάματα. Μεγάλη απώλεια η μάνα”, είχε πει το 2017 ο Βασίλης Σαλέας.
