Ο ηθοποιός Βαγγέλης Λιοδάκης γεννήθηκε το 1965 και έγινε ευρύτερα γνωστός με τη συμμετοχή του στη σειρά’Λόγω τιμής” και τα τελευταία χρόνια ζει στην Κρήτη μένοντας μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας,τις δημόσιες σχέσεις και το life style.
Της: Έπη Τρίμη
Αυτός είναι και ένας εκ των βασικών λόγων που δεν γνωρίζουμε τι ποιεί ο καλλιτέχνης στην καθημερινότητά του και στην προσωπική του ζωή.
Ο δεύτερος κύκλος της σειράς έκανε πρεμιέρα στις 23 Σεπτεμβρίου του 2019 στον ΣΚΑΪ με τον υπότιτλο ”20 Χρόνια Μετά” και 12 νέα επεισόδια. Το φινάλε προβλήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 2019.Το σενάριο της σειράς έχει γράψει η Μιρέλλα Παπαοικονόμου, ενώ τη σκηνοθεσία επιμελήθηκε ο Λάμπης Ζαρουτιάδης.
Έναυσμα για την καλλιτεχνική πορεία του Βαγγέλη Λιοδάκη αποτέλεσε η παρακολούθηση των μαθημάτων του Θεατρικού Εργαστηρίου ”Κύτταρο”. Ακολούθησαν οι σπουδές με υποτροφία στην Ανώτερη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών.
Ο Βαγγέλης Λιοδάκης έχει πάρει μέρος σε πάνω από 40 θεατρικές παραστάσεις σε έργα κλασικού ρεπερτορίου, αρχαίας τραγωδίας και κωμωδίας, σύγχρονου ελληνικού και ξένου ρεπερτορίου, παιδικού θεάτρου, σε παραστάσεις θεάτρου δρόμου στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, σε μουσικές παραστάσεις και performances με καταξιωμένους σκηνοθέτες.
Έχει συμμετάσχει σε παραστάσεις θεάτρου για το ραδιόφωνο και σε θεατρικά αναλόγια.
Έχει πρωταγωνιστήσει σε βραβευμένες ελληνικές ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους, σε τηλεταινίες, τηλεοπτικές σειρές και διαφημίσεις σε τηλεόραση και ραδιόφωνο.
Συντονίζει θεατρικές ομάδες, διδάσκει σεμινάρια υποκριτικής, και κάνει μαθήματα θεατρικής αγωγής και παιχνιδιού σε παιδιά και εφήβους.
Σκεφτείτε λίγο τον εαυτό σας σε μια οικονομικά δύσκολη στιγμή, ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θα θεωρήσετε περιττό; Η ψυχαγωγία. Μα η τέχνη δεν είναι τίποτα άλλο από την «αναγκαιότητα του περιττού». Αυτό το τόσο αναγκαίο «περιττό» που έχει ανάγκη κάθε άνθρωπος για να ξεχωρίσει από τα ζώα, είναι το πρώτο πράγμα που θα κόψει κάποιος όταν ζοριστεί οικονομικά.
Δε μπορεί κάποιος να σταματήσει να τρώει, να ντύνεται και να βρίσκει καταφύγιο σε ένα σπίτι.
Είναι θλιβερό το ότι μέσω της οικονομικής κρίσης, μας εξωθούν στο να γίνουμε ζώα. Χωρίς ανάγκη για ψυχαγωγία, για πνευματικότητα, για ανάταση ψυχής και πνεύματος.
Ποιος θα δώσει το παραμικρό ποσό για να αγοράσει ένα βιβλίο όταν τα χρήματα του δεν φτάνουν για να αγοράσει ένα καρβέλι ψωμί;
Μεγάλη μερίδα συνανθρώπων μας περνούν πολύ άσχημα και μεγάλη μερίδα συναδέλφων μου υποφέρουν και κάποιοι πεινούν.
Η τηλεόραση που κάποτε πρόσφερε δουλειά σε πολύ κόσμο, τώρα πια δεν το κάνει. Στο θέατρο οι μισθοί που έπαιρναν κάποιοι έχουν μετατραπεί σε ποσοστά επί των κερδών (όχι επί των εισπράξεων). Όσοι συνάδελφοι δεν είναι εύποροι, αναγκάζονται να κάνουν άλλες δουλειές για να ζήσουν. Μιλάμε για άσχετες δουλειές και αμοιβές της τάξης των 3 ευρώ την ώρα. Όσοι δεν έχουν εναλλακτικές λύσεις, σιτίζονται στα συσσίτια των εκκλησιών, των δήμων κλπ. Όταν βλέπεις γέροντες που έχουν δουλέψει όλη τους τη ζωή να περιμένουν να τελειώσει η λαϊκή για να μαζέψουν από κάτω καμιά ντομάτα και κανένα κρεμμύδι γιατί η σύνταξη φτάνει (και αν), ίσα ίσα για τους λογαριασμούς, περιμένεις να γεμίσουν τα θέατρα και να ευημερήσουν οι ηθοποιοί;
Είμαι από τους τυχερούς που έζησα καλές εποχές του θεάτρου και του κινηματογράφου και της τηλεόρασης και του ραδιοφώνου και της διαφήμισης. Δεν έχω παράπονο. Και σήμερα ακόμα έχω τη δυνατότητα να ασκώ την τέχνη μου και να επιβιώνω στην πατρίδα μου, ασχολούμενος και λίγο, με τα αγροτικά και τα μελισσοκομικά.
Το μυαλό μου όμως ταξιδεύει σε συναδέλφους που δεν έχουν τόπο να επιστρέψουν. Περνούν δύσκολα και είναι αξιέπαινοι όταν μέσα σε όλες τις δυσκολίες τους, καταφέρνουν να εκφραστούν δημιουργικά, να φτιάξουν παραστάσεις, να πιστέψουν στην αξία της δημιουργικότητας τους και να προσπαθήσουν να εξυψώσουν και να εξυψωθούν μέσα από αυτές.
Πηγές: wikipedia | Ρέθεμνος |