Η Θέμις Μπαζάκα γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 3 Μαρτίου 1957 και έχει καταγωγή από την Ξιφιανή Αλμωπίας.
Της: Έπη Τρίμη
Από τη δεκαετία του 1980 έχει πρωταγωνιστήσει σε υψηλών προδιαγραφών ταινίες, όπως Παραγγελιά! , Ρεμπέτικο, Πέτρινα Χρόνια, Ήσυχες μέρες του Αυγούστου, Ακροπόλ (1996), Ο Ηλίας του 16ου (2008) και το Αν του Χριστόφορου Παπακαλιάτη.
Έχει συμμετάσχει και σε τηλεοπτικές σειρές, αρχής γενομένης με Το μινόρε της αυγής (1983), Σαν τα τρελά πουλιά, Ανατομία ενός εγκλήματος, Δυο μέρες μόνο, αλλά και σε αρκετά επεισόδια της αστυνομικής δραματικής σειράς 10η Εντολή. Επίσης, έχει και κάποιες επιλεκτικές εμφανίσεις στο θέατρο.Υπενθυμίζεται ότι η τελευταία τηλεοπτική δουλειά της Θέμις Μπαζάκα ήταν στο σίριαλ τρόμου του Πάνου Κοκκινόπουλου “Ου φονεύσεις” και έκτοτε δεν έχει ξαναεμφανιστεί στη μικρή οθόνη.
Οι βραβεύσεις
Έχει βραβευθεί τρεις φορές από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, δύο φορές για Β’ Γυναικείο Ρόλο για τις ταινίες Ρεμπέτικο και Οι ακροβάτες του κήπου και με Βραβείο Α’ Γυναικείου Ρόλου για την ερμηνεία της στην ταινία τα Πέτρινα χρόνια του Παντελή Βούλγαρη. Για αυτόν τον ρόλο, απέσπασε και Εύφημο Μνεία, από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας.
Έχασα τον αδελφό μου σε δυστύχημα
«Έδωσα αρχιτεκτονική και δεν μπήκα. Ήθελα να σπουδάσω σκηνικά και κοστούμια. Πήγα στο Λονδίνο, αλλά μου συνέβη κάτι πολύ άσχημο, οικογενειακό, και εγκατέλειψα τις σπουδές μου, γύρισα πίσω και δεν μπόρεσα να ξανά φύγω. Εκεί, οι φίλοι μου για κάποιο λόγο με σπρώξανε να πάω να δώσω στη Δραματική Σχολή» είπε η αγαπητή ηθοποιός.
Στη συνέχεια πρόσθεσε στο Join Us πως «ένας φίλος μου επέμενε πως έπρεπε να γίνω ηθοποιός έστω και για ψυχαναλυτικούς λόγους. Είχα χάσει τον αδερφό μου πολύ μικρό, σ’ ένα τραγικό δυστύχημα. Πήγα σε τρεις μέρες και έδωσα εξετάσεις».
Ήμουν από το σπάνιο είδος ηθοποιών που έγιναν διάσημοι από το σύγχρονο ελληνικό σινεμά
Συνάδελφοι Αθηναίοι ήταν πιο χαλαροί όντας αναγνωρίσιμοι, εγώ ήμουν ξένη και έπρεπε να βρω επειγόντως δουλειά. Είχα επιθυμία τεράστια να κάνω σινεμά. Άρχισα να ρωτάω πού γίνονταν οντισιόν για ταινίες και μου δόθηκαν δύο ρόλοι που τελικά αποδείχθηκε ότι ήταν σε δύο σπουδαίες ταινίες, το «Ρεμπέτικο» και τα «Πέτρινα Χρόνια», και μετά όλα είναι απλά ιστορία. Δεν ήταν μόνο καλοί οι ρόλοι, άλλα και μέσα σε δύο χρόνια έφεραν και πολλά βραβεία για την ερμηνεία μου.
Ήμουν από το σπάνιο είδος ηθοποιών που έγιναν διάσημοι από το σύγχρονο ελληνικό σινεμά. Αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο, γίνεσαι γνωστός από την τηλεόραση. Ενώ όμως η αρχή ήταν πολύ εύκολη, μετά ήμουν χαρακτηρισμένη σαν ηθοποιός του σινεμά και δεν με φώναζαν στο θέατρο. Αγωνίστηκα να μπω στο θέατρο, από το ’86 και μετά δεν είχα καμία θεατρική πρόταση και μου πήρε χρόνια για να παίξω σπουδαία κλασικά έργα, ήταν σαν η ρετσινιά του σινεμά να μην έφευγε από πάνω μου. Θυμάμαι κάποια κριτική που έλεγε «η κυρία Μπαζάκα να επιστρέψει στο σινεμά». Αυτές υπήρξαν οι δυσκολίες που έφερε η γρήγορη κινηματογραφική επιτυχία τόνισε επίσης στην athensvoice.gr.
Η παιδική ηλικία και οι μεταθέσεις
Οι γονείς μου ήταν δάσκαλοι και έπαιρναν συχνά μεταθέσεις. Έζησα σε χωριά και κωμοπόλεις της Βόρειας Ελλάδας, μέσα στην ελευθερία, περιτριγυρισμένη από φύση, ζώα, χωράφια, αλάνες, έχει αναφέρει στην athensvoice.gr η Θέμις Μπαζάκα.
Η ανεμελιά είναι κάτι που πραγματικά μου λείπει
«Δε θυμάμαι να είμαι ανέμελη. Η ανεμελιά είναι κάτι που πραγματικά μου λείπει και με προβληματίζει πολύ τα τελευταία χρόνια, γιατί ονειρευόμουν να μεγαλώσω και να μην έχω ευθύνες, να ζήσω λίγο πιο μποέμικα, αλλά οι συνθήκες της ζωής μου δεν μου το επιτρέπουν. Φροντίζω έναν πατέρα που έχει άνοια, η κόρη μου δεν είναι ακόμη πλήρως τακτοποιημένη, τα δικά μου οικονομικά δεν επαρκούν. Είχα κάτι ωραίες στιγμές ανεμελιάς σε ένα ταξίδι που έκανα παντελώς μόνη το Πάσχα στην Πορτογαλία. Το είχα ανάγκη, είχε εξομολογηθεί στο περιοδικό People. Έλεγα δώστε μου μια εβδομάδα να φύγω κάπου μόνη μου».
Όλοι οι σύντροφοί μου με έχουν απατήσει
«Όλοι οι σύντροφοί μου με έχουν απατήσει. Τι νόμιζες; Ότι εμένα δεν θα μου συμβεί; Δεν είμαι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία. Οι μισοί από αυτούς έπεφταν στα γόνατα μετά και ζητούσαν συγγνώμη. Οι άλλοι μισοί έλεγαν “έτσι είναι η ζωή”. Δεν το κρατούσα κρυφό όμως. Έλεγα στους φίλους μου “παιδιά, έχει γκόμενα, τι θα κάνω;». Περίεργο είδος οι άνδρες. Η αλήθεια είναι ότι τώρα δεν θα με ‘νοιαζε και πολύ. «Οκ, με απάτησε. So what;».
Όταν γινόταν όμως, με ενοχλούσε. Έφευγα. Δεν μπορούσα να την συγχωρήσω την απιστία γιατί νόμιζα ότι είμαι μοναδική. Αλλά απ’ ότι φάνηκε, δεν ήμουν. Τώρα, είμαι σχεδόν δέκα χρόνια μόνη. Δεν υπάρχει πια, ένας άνδρας να μου κινήσει το ενδιαφέρον. Και αυτοί που με ενδιέφεραν, είτε ήταν παντρεμένοι είτε είχαν σχέση, και εγώ, όταν βλέπω τέτοια πράγματα, γίνομαι καπνός. Να κάνω ότι μου έκαναν;», είχε εξομολογηθεί στο People.
