Ο Θάνος Λειβαδίτης γεννήθηκε στη Λαμία το 1934 και απεβίωσε το 2005. Ήταν Έλληνας ηθοποιός και σεναριογράφος.Σπούδασε ζωγραφική στη Σχολή Καλών Τεχνών του Πολυτεχνείου Αθηνών (στο εργαστήρι του ζωγράφου Γιάννη Μόραλη) . Ήταν γιος του γνωστού ηθοποιού Αλέκου Λειβαδίτη και ανιψιός του ποιητή μας Τάσου Λειβαδίτη. Η πορεία του στον χώρο της τέχνης έμοιαζε έτσι προδιαγεγραμμένη, καθώς τόσο οι οικογενειακές καταβολές όσο και ο ευαίσθητος ψυχισμός του τον ωθούσαν να στραφεί στην καλλιτεχνική έκφραση.
Της: ΄Έπη Τρίμη
Ο Θάνος Λειβαδίτης άφησε την τελευταία του πνοή στα 71 του χρόνια την 1η Σεπτεμβρίου 2005 στην Γενική Κλινική Αθηνών, καταβεβλημένος από τον καρκίνο.
Κηδεύτηκε στο Α’ Νεκροταφείο, όπου το 1988 είχε ταφεί και ο θείος του, ο γνωστός ποιητής Τάσος Λειβαδίτης. Δεν είχε παιδιά, ενώ είχε μακροχρόνιο δεσμό με την παρτενέρ του, Μέμα Σταθοπούλου.
Ο Θάνος Λειβαδίτης έγινε περισσότερο γνωστός από την τηλεοπτική του καριέρα που άρχισε το 1974 με την τότε μεγάλη επιτυχία «Οι Δίκαιοι» (σειρά που κράτησε 3 χρόνια). Αυτή την σειρά ακολούθησαν επιτυχίες όπως «Οι Αξιόπιστοι» (1981), «Οι Ιερόσυλοι» (1983), «Η Βεντέτα» (1987), «Η Έκτη Εντολή» (1989), «Η Δίκη» (1991) και «Η Οργή των Θεών» (1994).
Ήταν ο σεναριογράφος και πρωταγωνιστής στους ρόλους του δικηγόρου Άγγελου Καρνέζη και του δημοσιογράφου Άρη Μαρτέλη, ώστε να συμβάλει στην απονομή της δικαιοσύνης. Τιμήθηκε με το Κορφιάτικο Βραβείο Σεναρίου το 1984 για το σίριαλ «Οι Ιερόσυλοι».
Με τη μόνιμη παρτενέρ του Μέμα Σταθοπούλου να τον πλαισιώνει διαρκώς, ο Θάνος Λειβαδίτης έγινε δημοφιλής στο πανελλήνιο με τους δακρύβρεχτους ρόλους του στα ασπρόμαυρα κοινωνικά και τα μελοδράματα που έγραφε, όπου ως φτωχός πλην τίμιος φοιτητής προσπαθούσε να σπάσει τα δεσμά της ταπεινής του καταγωγής και να ανέλθει κοινωνικά, κερδίζοντας και το συνήθως πλούσιο κορίτσι για το οποίο καρδιοχτυπούσε.
Άνθρωπος απλός και σεμνός, πολλοί τον θυμούνται με την ντουντούκα και το λευκό του Celica να οργώνει την επαρχία ως ντελάλης των παραστάσεών του ανά την ελληνική επικράτεια! Γι’ αυτό και καταχειροκροτούνταν πάντα στο τέλος των θεατρικών του, γιατί ήταν ένας γνήσιος και αυθεντικός άνθρωπος και ως τέτοιον τον αγαπούσε και τον σεβόταν ο απλός λαός.
Το ελληνικό κοινό έχασε ένα από τα πρώτα τηλεοπτικά είδωλά του αλλά και έναν ακάματο και σεμνό εργάτη της τέχνης…