Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου γεννήθηκε στις 26 Απριλίου 1959.Η μουσική του συνδυάζει στοιχεία ροκ, λαϊκής και ελληνικής παραδοσιακής μουσικής. Σπούδασε Μηχανολόγος Μηχανικός στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Στον στρατό άρχισε να μορφοποιεί τα πρώτα του τραγούδια.
Της: Έπη Τρίμη
Η πρώτη συμμετοχή στη δισκογραφία ήταν με τα τραγούδια Λεγεωνάριος και Μαύρος Γάτος στον δίσκο Διαίρεση του Βασίλη Παπακωνσταντίνου (πρόκειται για απλή συνωνυμία). Πριν ασχοληθεί επαγγελματικά με τη μουσική εργαζόταν ως εργολάβος δημοσίων έργων.
Ζει στη Λάρισα, είναι παντρεμένος και έχει δίδυμους ενήλικους γιους, ένας εκ των οποίων, ο Κωνσταντής, ασχολείται επίσης με την μουσική και έχει γράψει και ο ίδιος μουσικές για ταινία μεγάλου μήκους.
Ο ίδιος έχει πει σχετικά: “Αδικήθηκε η Φανή, φορτώθηκε το βάρος των παιδιών. Το λέω για έναν άνθρωπο που είμαστε μαζί πάνω από σαράντα χρόνια, εγώ ήμουν 17 και εκείνη 15, όταν γνωριστήκαμε, μεγαλώσαμε μαζί στη ζωή και της το αναγνωρίζω πραγματικά. Βέβαια εκείνη δε το βλέπει έτσι, μου είπε πριν από μερικά χρόνια όταν το συζητούσαμε, ένα από τα πιο ποιητικά πράγματα που έχω ακούσει, είπε «λοιπόν άκου Θανάση εγώ δε το βλέπω έτσι, ότι έπεσε όλο το βάρος πάνω μου, γιατί όταν αγαπάς κάποιον αγαπάς και τα όνειρά του».
Οι γονείς μου είναι άνθρωποι του δημοτικού
Ο πατέρας μου και η μάνα μου, ήταν μεροκαματιάρηδες άνθρωποι από χωριά της Ελασσόνας, αγράμματοι άνθρωποι, του δημοτικού. Ο πατέρας μου είχε μεροκάματο 10 δραχμές, όταν συνέβη η ιστορία που λέμε. Εγώ ήμουνα στην πρώτη γυμνασίου, καλός μαθητής και είδα κάποιον που είχε μια κιθάρα στα χέρια του και κοιτούσα σαν χάνος. Έπαθα προφανώς πολιτιστικό σοκ, πρώτη φορά έβλεπα κιθάρα. Μου λέει λοιπόν ο γείτονας, «την πουλάω, τη θες;»
Πήγα και εγώ γεμάτος αφέλεια σπίτι και είπα να την πάρουμε. Έκανε 300 δραχμές, ένα μηνιάτικο του πατέρα μου. Συνεννοήθηκαν με τα μάτια για ένα λεπτό με τη μάνα μου και μου είπαν «ναι». Αν μου έλεγαν «όχι», ίσως να είχα πάρει άλλο δρόμο. Αυτό δε θα το ξεχάσω ποτέ και μάλιστα σήμερα προσπαθώ να το ανταποδώσω και στα δικά μου παιδιά, ό,τι χρειάζονται τουλάχιστον σε αυτό το θέμα της τέχνης, το δίνω απλόχερα. Ο ένας γιος μου ασχολείται με τη μουσική, ο άλλος με το βίντεο, ο ένας είναι Αθήνα, ο άλλος Θεσσαλονίκη, έχουν πάρει το δρόμο τους.
Δεν είμαι επαγγελματίας που «όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω»
Όταν νιώθω ότι τα τραγούδια που λέω, «κάηκαν» μέσα μου, έχω την άποψη ότι αν συνεχίσω να τα λέω, ενώ δεν έχω μέσα μου τη φλόγα, είμαι ένας κοινός απατεώνας. Δεν ήθελα να το κάνω έτσι, οπότε αποσύρθηκα για να συναντήσω-μέσα από την αγρανάπαυση- την αρχική αγνότητα και-βέβαια-να γράψω και νέα τραγούδια, γιατί εξακολουθώ να έχω ως ύψιστη τη στιγμή της «γέννας», παρά τις ζωντανές εμφανίσεις. Η στιγμή της έμπνευσης για μένα είναι μια υπερδιέγερση του νου, τέτοια που ξεφεύγεις από την ανθρώπινη κλίμακα έχει πει ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου σε συνέντευξή του στο elculture.gr.
