Η ιστορία του Βαγγέλη Γιακουμάκη ΄συγκίνησε τον Μίλτο Πασχαλίδη ο οποίος έγραψε ένα τραγούδι στη μνήμη του άτυχου φοιτητή που η ψυχή του δεν άντεξε το απίστευτο bulling που υπέστη στη γαλακτοκομική σχολή όπου φοιτούσε.
Το εν λόγω τραγούδι το ερμηνεύει μαζί με τον Γιώργο Νταλάρα, ενώ τους στίχους έγραψε ο Μάνος Ελευθερίου.Το τραγούδι ονομάζεται «Στη χώρα των αθώων» και το ομώνυμο άλμπουμ θα κυκλοφορήσει σε ένα μήνα από τώρα από την Ogdoo Music σε δύο εκδόσεις: σε απλό CD και σε έκδοση πολυτελείας με CD και βιβλίο μαζί ενώ τον Σεπτέμβριο θα βγει και σε βινύλιο.
Ο Βαγγέλης Γιακουμάκης εξαφανίστηκε στις 6 Φεβρουαρίου του 2015. Την εξαφάνισή του γνωστοποίησε η μητέρα του η οποία τηλεφωνούσε στο κινητό του, αλλά δεν έπαιρνε απάντηση. Στη συνέχεια τηλεφώνησε σε συμφοιτητές του προκειμένου να εντοπίσει τα ίχνη του. Την ίδια ημέρα ξεκίνησαν οι έρευνες για τον εντοπισμό του. Αρχικά επικεντρώθηκαν στην ευρύτερη περιοχή της σχολής, αλλά αργότερα επεκτάθηκαν σε όλη τη χώρα.
Κατά τη διάρκεια των ερευνών αποκαλύφθηκαν τα περιστατικά βίας και εκφοβισμού εναντίον του άτυχου νεαρού, τα οποία θεωρείται ότι ήταν τα αίτια που τον ώθησαν να εξαφανιστεί. Οι έρευνες είχαν διάρκεια 40 μέρες.
Τελικά, στις 15 Μαρτίου του 2015, εντοπίστηκε το πτώμα του Γιακούμακη, 800 μέτρα μακριά από την Γαλακτοκομική Σχολή Ιωαννίνων. Τον Βαγγέλη αναγνώρισε ο θείος του. Η είδηση συγκλόνισε το πανελλήνιο, ενώ χιλιάδες άτομα αποχαιρέτησαν τον Βαγγέλη Γιακουμάκη μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Κηδεύτηκε δύο ημέρες μετά, στις 17 Μαρτίου.
Τον Ιούνιο του 2019, το δικαστήριο έκρινε ένοχους οκτώ κατηγορούμενους, συμφοιτητές του άτυχου Βαγγέλη για πρόκληση επικίνδυνων σωματικών βλαβών από κοινού και κατ’ εξακολούθηση. Στο κατηγορητήριο περιγράφονται τουλάχιστον 25 περιστατικά βίας σε βάρος του αδικοχαμένου φοιτητή στον οποίο έριχναν καυτό νερό στον λαιμό ή τον κλείδωναν σε ντουλάπες, ενώ είχαν φτάσει ακόμη και να τον κρεμάσουν από το παράθυρο!
Πώς είναι ο έρωτας γραμμένος στο πετσί μας. Με γράμματα άραγε ή μαύρους αριθμούς; Αίμα θηλάζει κι η Ελλάδα κι η ζωή μας Και οι εχθροί είναι εραστές με εκβιασμούς. Των δράκων γάλα πίνουν μόνο και φαρμάκι. Κρίμα. Δεν γνώρισες τον Κώστα Καρυωτάκη. Στους ουρανούς θ’ αναγνωρίσουνε ποιος ήσουν. Ξέρουν αυτοί. Το φωτοστέφανο χρυσό. Φώτιζες νύχτες των ανθρώπων που θα ζήσουν κι έχουν και θάνατο και φως μισό μισό.
Όχι τσεκούρι και μπαλτάς. Μήτε και σφαίρα. Μ’ ένα σουγιά που κόβει φλέβες στον αέρα. Με του Μακμπέθ πήγες τις μάγισσες, κοντά τους να βρεις πώς σμίγει το χρυσάφι με χαλκό κυνηγημένος απ’ το σώμα σου στους βάλτους βρήκες ποιος δαίμονας ξορκίζει το κακό. Δεν παραστάθηκαν Απόστολοι εκ περάτων Κι ας πήραν όψη τα μυστήρια των πραγμάτων. Τι συζητούσες στον Αγρό του Κεραμέως στους κήπους του αίματος σαν μια σταλαγματιά. Για στρατηλάτης δεν σου πήγαινε γενναίος μήτε τσιράκι στων τραμπούκων τη στρατιά. Ω επαρχία, επαρχία, όλα τα σφάζεις. Τα μαχαιρώνεις και λυσσάς κι όλο σπαράζεις.
Ο Γκρέκο εδώ, ο Λόρκα εκεί. Ποιος θα κερδίσει; Τους ξέρεις άραγε να ρίξεις μια ματιά; Και τώρα ποιος από τους δυο θα ζωγραφίσει την ομορφιά σου, σαν την άγρια νυχτιά. Σ’ άγγιξαν άραγε τα φίδια κι οι αράχνες. Τι μυστικά σού είπε το φως μέσα στις πάχνες. Αθώοι όλοι. Σε μια χώρα των αθώων. Δεν σε γνωρίσαμε να πιούμε έναν καφέ, δυο τρεις κουβέντες για τους άθλους των ηρώων γι’ αυτούς που ζούνε συντροφιά μ’ έναν χαφιέ. Λυσσούν να σ’ εύρουν τα σκυλιά. Λυσσούν οι σκύλοι. Κι η ομερτά στις καφετέριες καντήλι.
Πώς να σου γράψω, το λοιπόν, βιογραφία αφού οι λέξεις μου είναι μόνο της βροχής. Ποτέ το μπλε δεν το χωρά δικογραφία. Θυμίζει σύλληψη κι εκτέλεση εποχής. Είμαστε άρρωστοι βαριά από νοσταλγία.
Μας περιμένουν τα τσιγκέλια στα σφαγεία.
Μακάρι ο Βαγγέλης και ο τραγικός επίλογος στην ιστορία να αποτελέσει το έναυσμα ώστε να υπάρξει επιτέλους ένα τέλος σε μία μακρά αλυσίδα τέτοιων περιστατικών ενδοσχολικής, ενδοφοιτητικής και ενδοσπουδαστικής βίας που δεν καταλήγει πουθενά και είναι άνευ ουσίας.