Ο ταλαντούχος ηθοποιός Στέφανος Κυριακίδης έχει διαγράψει μια αξιοζήλευτη πορεία στο θεατρικό σανίδι και μετρά πολλές μεγάλες επιτυχίες στη μακρά καλλιτεχνική του πορεία.
Της: Έπη Τρίμη
Μια από τις παραστάσεις που σημάδεψε την καριέρα του είναι και η παράσταση – σταθμός, «Η Μικρή μας Πόλη» του Θόντορ Ουάιλντερ.
Ο ηθοποιός, γεννήθηκε στις 19 Μαρτίου του 1945 και προέρχεται από οικογένεια με καλλιτεχνικές ανησυχίες. Συγκεκριμένα, ο παππούς του, στην Αριδαία της Έδεσσας, φιλοξενούσε μπουλούκια, ενώ τα αδέλφια του έπαιζαν Καραγκιόζη.
Αν και απέχει από την τηλεόραση τελευταία τον απολαμβάνουμε στην καθημερινή σειρά του Mega «Η Γη Της Ελιάς», όπου ενσαρκώνει το ρόλο του Ιάκωβου Βρεττάκου που επιστρέφει στην Αρεόπολη για να φέρει τα πάνω κάτω.
Ο Στέφανος Κυριακίδης δεν είχε ποτέ τη φιλοδοξία να γίνει θιασάρχης ή επικεφαλής ενός σχήματος. Απώτερος στόχος του ήταν να υπηρετήσει την τέχνη έχοντας περισσότερους από 120 ρόλους στο ενεργητικό του. Σήμερα, διδάσκει υποκριτική.
Ο ίδιος έχει δηλώσει σχετικά: «Το δάσκαλος είναι μια πολύ βαριά κουβέντα. Καλύτερα να πούμε ότι συνεργάζομαι με τα παιδιά. Η εντύπωση που έχω για αυτά είναι πάρα πολύ καλή. Φοβάμαι όμως ότι το πλαίσιο που κινούνται τα νέα παιδιά δεν είναι το κατάλληλο για να αναπτυχθούν και να δείξουν αυτό που πραγματικά αξίζουν. Η αίσθηση που έχω και δεν αναφέρομαι μόνο στο θέατρο, είναι ότι τα νέα παιδιά είναι παραμελημένα και δεν στηρίζονται. Όσο και να μας πονάει, εμάς τους μεγαλύτερους, οι νέοι έχουν την υποχρέωση να μας προσπεράσουν. Τα νέα παιδιά κουβαλάνε κάτι νέο. Εμείς οι πιο μεγάλοι πρέπει να συνεργαζόμαστε με αυτά τα παιδιά, να τα ακούμε και να τα πλησιάζουμε. Θα σου πω κάτι που ίσως σου φανεί παράξενο. Η υποκριτική είναι εύκολο πράγμα. Το θέατρο είναι το δύσκολο. Διδάσκουμε υποκριτική όμως η διαδικασία που προηγείται για να έχεις έναν ρόλο και το πώς ξεκινάς στο θέατρο είναι το δύσκολο. Η υποκριτική έρχεται και γίνεται υποστέγασμα. Βέβαια υποκριτική χωρίς γνώση, ερεθίσματα, παρατήρηση και κυρίως χωρίς αγάπη δεν μπορεί να μαθευτεί. Και μην ξεχνάμε ότι η υποκριτική δεν είναι κάτι γενικό αλλά κάτι ειδικό. Ο καθένας πρέπει να έχει τον δικό του τρόπο έκφρασης».
Ο ίδιος έχει πει σχετικά στο blog townsendia.gr: «Κάποτε ο μεγάλος μου αδερφός ήρθε στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Τότε ένας ηθοποιός έσπασε το πόδι του και επειδή ήμουν στην παρέα μου ζήτησαν να παίξω. Αυτό συνέβη το 1961, την πρώτη χρονιά που λειτούργησε το Κρατικό Θέατρο. Στην ηλικία των 16 ετών μπήκα στο χορό. Αυτό ήταν το ξεκίνημά μου. Το θεώρησα πάρα πολύ ενδιαφέρον και κάπως έτσι ξεκίνησε το ταξίδι αυτό. Αυτή όμως ήταν η πρώτη μου δουλειά γιατί επαφή με θιάσους είχα από μικρό παιδί. Ο παππούς μου, στην Αριδαία της Έδεσσας, φιλοξενούσε μπουλούκια και έτσι είχα καθημερινή επαφή με τους ηθοποιούς και το θέατρο. Από την άλλη τα αδέρφια μου έπαιζαν Καραγκιόζη, αλλά εγώ ξεκίνησα ουσιαστικά όταν πέρασα στη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου».
«Έχω σχέση αγάπης. Η Επίδαυρος δεν προσφέρεται για τρελούς έρωτες. Θέλει κατανόηση και πρέπει να είσαι άξιος στο κάλεσμά της. Η σχέση αυτή αναπτύχθηκε μέσα σε 31 χρόνια και είναι μία σχέση που κρατιέται. Αυτός είναι ο λόγος που δεν είναι έρωτας… ο έρωτας μπορεί να είναι κάτι ισχυρό, αλλά είναι και έντονο, ενώ η αγάπη είναι ισχυρή και δυνατή.
Η Επίδαυρος για εμένα αγαπάει πάρα πολύ τον άνθρωπο που δουλεύει και εκθέτει πάρα πολύ τον τεμπέλη. Η αίσθηση που έχω από την πρώτη φορά που συμμετείχα είναι ότι σε αγκαλιάζει, αλλά πρέπει να είσαι άξιος της αγάπης της. Αυτό δεν γίνεται από την μία μέρα στην άλλη. Χτίζεται σιγά – σιγά. Δεν το κάνεις για να σε αγαπήσει. Παραδίδεσαι σε αυτή! Είναι μία σχέση αμοιβαίας κατανόησης και όχι προδοσίας».
Για το metoo, ο Στέφανος Κυριακίδης απάντησε σε συνέντευξή του στο Mega: «Θέλω να χαίρομαι και όχι να βασανίζομαι σε μια δουλειά. Αν κάποιος δεν είχε πρέπουσα συμπεριφορά θα τα άκουγε εκείνη την ώρα. Άλλο το να φωνάξεις και άλλο η βρισιά. Το καταλαβαίνεις αν γίνεται με αγάπη. Αν σε προσβάλλει του αδειάζεις το κεφάλι.
Σκέφτομαι όλους αυτούς που υπέστησαν βία και το ότι μίλησαν τώρα το θεωρώ μεγάλη λύτρωση και μεγάλο βάσανο, γιατί όλο αυτό το διάστημα -από όταν το υπέστησαν μέχρι και που μίλησαν- δεν σταμάτησαν να υποφέρουν. Αυτό για μένα ήταν επώδυνο.
Στην Επίδαυρο ένας σκηνοθέτης άρχισε να βρίζει και στο διάλειμμα του είπα ότι θα μιλάει καλά. Θα σου επιβάλλω τον τρόπο που θα μου μιλάς. Δεν μπορώ να μην μιλάω. Έχω πει πολλές φορές «μέτρα μέχρι το 10» αλλά στα 5 έχω απαντήσει».