Ο Σταμάτης Κραουνάκης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 25 Δεκεμβρίου 1955. Είναι συνθέτης, στιχουργός, τραγουδιστής, παραγωγός και συγγραφέας.
Της: Έπη Τρίμη
Γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζει στην Καλλιθέα. Είναι απόφοιτος του τμήματος πολιτικών επιστημών του Παντείου,αν και ο ίδιος είχε δηλώσει πως δεν τον ενδιέφερε το κομμάτι της σπουδής καθώς ήξερε πως θα εμπλακεί με τη μουσική.
“Άρχισα να κάνω δικούς μου συνδυασμούς στη μουσική, χωρίς να το καταλαβαίνω στην αρχή. Είχα, από τη μικρή μου εφηβεία, έναν καθρέφτη να ζηλέψω, που ήταν ο Χατζιδάκις. Η πρώτη μου ζήλεια, ήταν ο Χατζιδάκις και το θέατρο. Εκείνος με τη μουσική του με «πήγε» στο Θέατρο Τέχνης, όταν διάβαζα πάνω στους δίσκους του ότι αυτό είναι για το θέατρο.
Μετά στα χρόνια της Χούντας, μπήκαν ο Μίκης και ο Μαρκόπουλος. Ταυτόχρονα οι τεράστιοι λαϊκοί, με ιδιαίτερη προτίμηση στον Ζαμπέτα, μετά στον Χιώτη. Λίγο πιο μετά ανακάλυψα και τον τεράστιο Αττίκ. Κι εκεί μπορώ να πω ότι μαζί με τον Τσιτσάνη, ο Χατζιδάκις και ο Αττίκ είναι τρεις παράμετροι της προσωπικής μου εγκυκλοπαίδειας. Κι αυτό λίγο φαίνεται στη μουσική μου”, είχε αναφέρει σε συνέντευξή του στο site Bovary.
Ο Σταμάτης Κραουνάκης σπούδασε μουσική έχοντας δασκάλα την Κλέλια Τερζάκη, ενώ πρωτοεμφανίστηκε στη δισκογραφία το 1978, υπογράφοντας τη μουσική στον δίσκο Το σπίτι του Αγαμέμνονα. Ένα χρόνο νωρίτερα είχε κάνει το ντεμπούτο του στο θέατρο, γράφοντας τη μουσική για την παράσταση Βαριέμαι (1977). Το 1981 έκανε την πρώτη του μεγάλη συνεργασία, γράφοντας τη μουσική για τον δίσκο Σκουριασμένα χείλια που ερμήνευσε η Βίκυ Μοσχολιού.
Σημαντική στιγμή στην καριέρα του υπήρξε η συνάντηση και συνεργασία του με τη στιχουργό Λίνα Νικολακοπούλου, την οποία γνώρισε στην Πάντειο και με την οποία είναι συνδεδεμένος ο μεγαλύτερος όγκος του συνολικού του έργου, με πρώτη σημαντική στιγμή των δύο την κυκλοφορία του δίσκου Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ (Οκτώβριος 1985), με περισσότερες από 200.000 πωλήσεις, ενώ ταυτόχρονα εκτινάχθηκε και η καλλιτεχνική πορεία της Άλκηστης Πρωτοψάλτη.
Έκτοτε συνεργάστηκε με μια σειρά από μεγάλες φωνές του ελληνικού τραγουδιού (ενδεικτικά: Ελένη Βιτάλη, Μανώλης Μητσιάς, Δήμητρα Γαλάνη, Τάνια Τσανακλίδου, Ελευθερία Αρβανιτάκη κλπ.), ενώ ανέδειξε και προώθησε ο ίδιος νέους καλλιτέχνες (Κώστας Μακεδόνας, Δημήτρης Μπάσης, Στέλιος Διονυσίου, Γωγώ Τσαμπά κλπ.)
Πέρα από τη δισκογραφική δουλειά, εμπνεύστηκε ένα νέο τρόπο παρουσίασης μουσικών παραστάσεων, χρησιμοποιώντας τα τραγούδια ως μουσικό θεατρικό κείμενο και τους τραγουδιστές σαν ήρωες ενός φανταστικού έργου.
Το 1997 υπήρξε καλλιτεχνικός διευθυντής στο Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Καβάλας ενώ την επόμενη χρονιά δημιούργησε μια μουσική ομάδα νέων καλλιτεχνών, τη Σπείρα Σπείρα, με την οποία έχει δώσει πολλές παραστάσεις σε όλη την Ελλάδα. Το 2000 βραβεύθηκε με κρατικό βραβείο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για τη μουσική του στην ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου, Αυτή η νύχτα μένει.
Τα τελευταία χρόνια ο Σταμάτης Κραουνάκης είναι παραγωγός στον ραδιοφωνικό σταθμό “Στο Κόκκινο” με καθημερινή εκπομπή σχολιασμού. Έχει χαρακτηρίσει τον εαυτό του ως αριστερό.
“Είμαι τριών γενεών αριστερός. Ενοχλώ γιατί κι εκεί είμαι ανένταχτος. Δεν πήγα να σύρω το καρότσι. Έχω την ελευθερία να ρίχνω την πέτρα όποτε γουστάρω.
Ανήκω στο τεράστιο Όχι. Ανήκω σ΄αυτό το προδομένο, τεράστιο Όχι, που έμεινε ξεκρέμαστο. Εκείνο το βράδυ δεν πήγα στο Σύνταγμα γιατί ήξερα τι μας περιμένει. Στις 9 Ιουλίου του ΄15 είχα τη βραδιά με τον Ντάριο Φο στο Ηρώδειο. Ήταν το μισό υπουργικό συμβούλιο. Σηκώθηκε όλο το πέταλο, στην είσοδο του Βαρουφάκη και φώναζε Όχι και ξέρανε όλοι, όταν τέλειωσε η βραδιά, ότι το παιχνίδι είχε παιχτεί”.
Ο Σταμάτης Κραουνάκης μίλησε στο Secret για τις αποκαλύψεις στον χώρο της Τέχνης αλλά και τις καταγγελίες εις βάρος του Δημήτρη Λιγνάδη,
«Είναι σωστό το ότι ξεσκεπάστηκαν πράγματα. Πολύ λυπάμαι για τον Λιγνάδη γιατί είναι ένας ταλαντούχος άνθρωπος, αλλά ξεσκεπάστηκε μια πολύ βρώμικη ιστορία και εύχομαι ο Θεός να τον βοηθήσει με όλο αυτό το βάσανο που έβαλε στον εαυτό του και στις προτιμήσεις του.
Μακάρι να μη βρεθεί ποτέ κάποιος ξανά στη θέση του. Η μεγάλη σοβαρότητα του θέματος αυτού ανάγκασε τους καλλιτέχνες να γίνουμε ένα. Η δουλειά του Μπιμπίλα και του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών είναι άριστη, γιατί κατάφεραν εξαιρετικά πράγματα.
Δυστυχώς ο Λιγνάδης τώρα θα πληρώσει το προσωπικό του πάθος. Και είναι έγκλημα να έχεις πάθος να ξεσκίζεις τις ψυχές ανθρώπων.»
Θέση για τις καταγγελίες για τον Γιώργο Κιμούλη πήρε ο μουσικοσυνθέτης Σταμάτης Κραουνάκης, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι στα 50 χρόνια φιλίας τους «δε θυμάμαι ποτέ μα ποτέ περιστατικά βίας και κακεντρέχειας».
Ο Σταμάτης Κραουνάκης αναφέρει στην ανάρτησή του, μετά τις καταγγελίες της Ζέτας Δούκα για τον Γιώργο Κιμούλη, δε πως δύσκολες «ώρες υπήρχαν» καθώς και «σημεία διαφωνίας πολλά», καθώς και «τσαντίλες και καμώματα αλλά και χιούμορ» ωστόσο σημειώνει ότι «ο καθένας μπορεί να έχει άλλη γνώμη, άλλες εμπειρίες, αλλά σκοτάδια, αλλά φώτα, άλλες παραμέτρους, αλλά παράπονα, αλλά την ώρα που σηκώνεται ένας αέρας να τον σκίσει όπως πιο παλιά με τα χρέη του, με πιάνει αφόρητη στεναχώρια….. Λυπάμαι πολύ την ώρα που βασανίζεται το σπίτι μας».
Ο καλλιτέχνης στην συνέχεια περιγράφει περιστατικά οργής από πασίγνωστες προσωπικότητες του καλλιτεχνικού χώρου καταλήγοντας πως πάντα πρέπει κάποιος να «κρατά το ζύγι».
Δείτε την ανάρτηση του Σταμάτη Κραουνάκη:
Κι όμως ένιωσα ότι ξεπερνούν αυτή τη βροχή,
Τα νιάτα αυτα που έρχονται.
Ένα κάτι γι αυτά που τρέχουν γύρω.
Η δουλειά μας έχει αγιοσύνη και κινδυνους,
ειδικά στην επανάληψη.
Η γέννα είναι διαδικασία ιερή, παλεύεις με νοήματα,
με λέξεις, με νότες,με ουσιαστικά με επιρρήματα
με πράξεις με κινήσεις με ατμόσφαιρες.
Με παυσεις.
Όταν μια παράσταση ,ένα πρόγραμμα ανέβει,
η επανάληψη φθείρει πολλές φορές.
Ο κίνδυνος της έτοιμαΤζίλας είναι συνεχώς προ των πυλών. Μας απειλεί όλους.
Κυρίως τους επί σκηνής.
Θέλει συνεχή εγρήγορση, να μη σε πάρει από κάτω
η ρουτίνα.
Η μόνιμη γκρίνια μου, με τους κολλητούς μου στη σκηνή, που δόξα τω Θεώ, Φτάσαμε ,τα τελευταία χρόνια να συνεννοούμαστε με την άκρη του ματιού.
Ευτυχισμένη στιγμή.
Στη δουλειά μας Καίγονται νευρικά συστήματα υπόσταςεις,ψυχισμοί.
οι καλλιτέχνες είμαστε Ανίσχυροι.
Χωρίς το κοινό έρημοι.Χωρίς τα φώτα, χωρίς τον ήχο, χωρίς τον άλλον άνθρωπο κοντά μας.
Ένα τίποτα.
Το ταλέντο είναι δώρο, δεν είναι εξουσία.
Αυτα για να μη σας πρηζω πρωι πρωι
Μέσα στην κτηνώδη βία της καθημερινής μας αναΑσφάλειας Καλό είναι όλοι προτού
Ταΐσουμε την αδηφάγα τηλεοπτική βία να κυτταξουμε με τα ελαττώματα και τα μεγάλα του προτερήματα Όποιον δήποτε καλλιτέχνη, μας αρέσει δε μας αρέσει.
Στα 50 περίπου χρόνια που είμαι Φίλος με τον Γιώργο Κιμούλη ,παιδιόθεν, και δυο αντιθετοι χαρακτηρες,σαφως….
δε θυμάμαι ποτέ μα ποτέ περιστατικά βίας και κακεντρέχειας.
Δύσκολες ώρες ναι ,αναζήτησεις επίπονες ναι.
Σημεία διαφωνίας πολλά. Σημεια εκκίνησης χαράς πολλά. Γενναιοδωρία και συνύπαρξη. Περιπέτεια και αγωνια πολλες φορες.Τσαντιλες και καμωματα αλλα και χιουμορ .
Σίγουρα ο καθένας μπορεί να έχει άλλη γνώμη, άλλες εμπειρίες, αλλά σκοτάδια, αλλά φώτα, άλλες παραμέτρους, αλλά παράπονα,αλλά την ώρα που σηκώνεται ένας αέρας να τον σκίσει όπως πιο παλιά με τα χρέη του,
με πιάνει αφόρητη στεναχώρια.
….Λυπαμαι πολυ την ώρα που βασανίζεται το σπίτι μας ,
η καθημερινότητά μας ,να βγαίνουν μαχαίρια.
Κατανοώ τα πάντα.
Το ταλέντο είναι δώρο, δεν είναι εξουσία.
Οι καλλιτεχνες ολοι ανεξαιρετως Παλιάτσοι, μουζικάντες, Ζωγράφοι, μικροί μεγάλοι, ασήμαντοι και τεράστιοι.ειμαστε ολοι Οντα φωτεινα ,μετεωρα σ ενα σκοτεινο σύμπαν.
Τα λέω αυτά γιατί στις δύσκολες ώρες πάνω στη δουλειά μας την ώρα που φεύγουνε μαχαίρια και γιατρευονται πληγές κάποιος ,όποιος ναναι ,Ακόμα και το παιδί που φέρνει τους καφέδες.Μπορεί να κρατήσει το ζύγι. Αυτό έχει σημασία. Κάποιος να κρατήσει Το ζύγι.
Έχω δει τον Κουν να ουρλιάζει, Τον Βουτσινά να πετάει το παπούτσι του και να σκίζει το πουκάμισο του ,πρωταγωνιστες να παθαινουν υστερία την ωρα που επαναλαμβανεται για εικοστη φορα μια σκηνη η το σημειο μιας Παρτιτουρας,
η μια χορογραφια η μια συνδεση,Κολορατούρες να υστερίαζονται,Τεράστιες προσωπικότητες, συμπαθέστατους και τραγικά αντιπαθέστατους ανθρώπους,Διαμάντια και αποβράσματα αλλά,και επισης σε 10 λεπτά μετα τον χαμό,όλα να έχουν κουρδίσει στην αρμονία.
τελικά πάντα νικάει η συνωμοσία της Κοινής ανάσας.
Είναι συλλογική δουλειά ή τεχνη.
Και οι στιγμές που ζούμε οι χειρότερες για να σκάβουμε στο χειρότερο. Του καθενός μας. Γιατί το χειρότερο θα γεννήσει ακόμα χειρότερο και στο τέλος η κακία θα ζητα δανεικά για να ξοφλησει.
Δεν εχω να πω κατι αλλο.
Η μελαγχολια της βιας
Βαζω φωτογραφια τον τεραστιο Ελληνα Δημητρη Μητροπουλο που εφυγε παμφτωχος να σπουδασει εις τα ξενα με παροτρυνση Του Δημητρη Ροντηρη.
Και που αφου διεπρεψε στην Μετροπολιταν τον ξεκαναν κι εκει στη Μεγαλη Αμερικα,πανω στα ντουζενια του,οι αντιπαλοι.Καλημερα σε ολους και ολες.