Η Σοφία Φιλιππίδου είναι ηθοποιός, σκηνοθέτιδα και συγγραφέας, γεννημένη το 1948 στη Θεσσαλονίκη. Έχει σπουδάσει στη Δραματική Σχολή του Κρατικού Ωδείου Θεσσαλονίκης και Γερμανική Φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο.
Γράφει η Έπη Τρίμη
Επίσης, έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο τμήμα Δραματουργίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Για την παιδική της ηλικία είχε πει η Σοφία Φιλιππίδου: “Οι γονείς μου ήταν προλετάριοι – παρότι ευγενικής καταγωγής αφού ήρθαν από τη Μικρά Ασία. Αλλά φτωχοί πολύ. Δεν ήμασταν λαϊκή οικογένεια, ήμασταν ακόμα πιο κάτω. Όμως, σχετικά πρόσφατα συνειδητοποίησα ότι αδικώ τον εαυτό μου με όλες αυτές τις σκέψεις του παρελθόντος. Όταν αγάπησα τον εαυτό μου, πέταξα αυτά τα βάρη”.
Σπούδαζα και δούλευα για ν’ αποκτήσω την ανεξαρτησία μου. Το θέατρο ήταν μια καταφυγή ενώ αποκτούσα την ανεξαρτησία μου, ήταν η συνέχεια του παιχνιδιού και της αναζήτησης. Γι’ αυτό κι έκανα θέατρο ομαδικό, γιατί ονειρευόμουν ν’ αλλάξω τον κόσμο μαζί με τους άλλους. Τότε, οι ιδεολογίες δεν ήταν μόνο μόδα ήταν κι αλήθεια. Τελικά, δεν αλλάξαμε τον κόσμο αλλά με τον καιρό άλλαξα εγώ. Αποφάσισα να φύγω από το στενό κλοιό της οικογένειας και της Θεσσαλονίκης όπου ήμουν καθηγήτρια Γερμανικών στα ΤΕΙ και παράλληλα δούλευα στην επιχείρηση του μπαμπά μου. Έτσι κατέβηκα στην Αθήνα ενδίδοντας στις προτάσεις που μου γίνονταν για χρόνια, είχε πει η ηθοποιός.
«Την ώρα που το έκανα δεν ήμουν σίγουρη και μάλιστα η μαμά μου τότε φοβήθηκε όταν με είδε, επειδή ήμουν πολύ άγρια, δεν με είχε δει ποτέ στο σπίτι έτσι. Η Αγγελική Νικολούλη ήταν πολύ χαρούμενη και μου είπε ότι “ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα με σατίριζαν τόσο καλά”, το αγάπησε πολύ και μου έδωσε συγχαρητήρια», είχε αποκαλύψει η Σοφία Φιλιππίδου.
«Η μητέρα μου ήταν μοδίστρα κι εγώ συνεχίζω την παράδοση είχε πει η ηθοποιός. Έχω ρούχα για να ντύσω 20 άτομα σε παράσταση. Είμαι καλή στο να μεταδίδω μια γνώση, αλλά δεν πέτυχα σαν δασκάλα γερμανικών. Δίδασκα γερμανική γλώσσα. Σε οκτώ χρόνια κατάφερα να πάω μέχρι την ένατη σελίδα της διδακτέας ύλης. Ήταν πολύ απογοητευτικό. Το “ρ” ήταν ένα ζήτημα μιας μικρής αναπηρίας, αλλά ήμουν άριστη και οι καθηγητές μου θεωρούσαν ότι ήμουν γεννημένη για την τέχνη. Το ότι δεν λέω το “ρ” είναι το σήμα κατατεθέν μου. Αν ξαφνικά το πω θα τρομάξω», είχε πει η Σοφία Φιλιππίδου.
Πάντα έλεγα αφού γίνεται τέτοιος χαλασμός πως και δεν το βλέπει αυτό κανείς, γιατί κανείς δεν διακρίνει αυτή τη δυναμική; Πόσω μάλλον όταν έβλεπα ότι κάποιοι άλλοι με μια επιτυχία άλλαζαν πίστα. Εγώ έμενα στάσιμη, παρέμενα εκείνη που έκανε επιτυχίες. Με τον καιρό κατάλαβα πως είχα πρόβλημα διαχείρισης της επιτυχίας μου. Δεν είχα την εξυπνάδα, την πονηρία, το θράσος να χειριστώ την επιτυχία και να κυνηγήσω τα όνειρα μου. Δεν είχα την πονηρία να σπάσω τους κανόνες και να πάρω τη θέση κάποιου. Σεβόμουν την ιεραρχία όπως όταν στο σαλόνι με τα χαλιά στρωμένα έβγαζα τα παπούτσια μου∙ δεν τραβούσα το χαλί κάτω από τα πόδια κανενός. Άρα έγινα αυτό που μπορούσα να γίνω λόγω ανικανότητας ή αναπηρίας. Μετά βέβαια κατάλαβα πως το παιχνίδι ήταν στημένο είχε πει σε συνέντευξή της η ηθοποιός.