Ο Θανάσης Βαλτινός, ο πολυβραβευμένος Έλληνας συγγραφέας και πρώην πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών, άφησε την τελευταία του πνοή, χθες, Τετάρτη, σε ηλικία 92 ετών.
Ο συγγραφέας, που γεννήθηκε στην Καράτουλα Κυνουρίας, έκανε την εμφάνισή του στον χώρο των γραμμάτων τη δεκαετία του ’50 και καθιερώθηκε γρήγορα, προσφέροντας στη λογοτεχνία ορισμένα από τα πιο συζητημένα έργα της εποχής, όπως «Ορθοκωστά», το «Συναξάρι του Ανδρέα Κορδοπάτη» και το «Μπλε βαθύ, σχεδόν μαύρο».
Η οικογένεια του Βαλτινού, εξαιτίας των δυσκολιών της εποχής, μετακινήθηκε σε διάφορες πόλεις κατά τη διάρκεια της Κατοχής και του Εμφυλίου.
Έτσι, φοίτησε σε σχολεία της Σπάρτης, του Γυθείου και της Τρίπολης. Στην Αθήνα εγκαταστάθηκε οριστικά από το 1950, παρακολουθώντας μαθήματα στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών της Παντείου και σε σχολή κινηματογράφου, γεγονός που αποτέλεσε σημείο αναφοράς για τη μετέπειτα καριέρα του στον κινηματογράφο.
Όπως υπογράμμισε η εκδότριά του, Εύα Καραϊτίδη, μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα, «Έφυγε ήσυχα ο μεγάλος μας συγγραφέας».
Ο Θανάσης Βαλτινός ήταν γεννημένος το 1932 και από νεαρή ηλικία ξεχώρισε ως πεζογράφος και διηγηματογράφος. Το πραγματικό του επώνυμο ήταν Σπανός και ο τόπος γέννησής του, η Καράτουλα.
Η πρώτη του εμφάνιση στη λογοτεχνία ήρθε το 1958, με το διήγημα «Κατακαλόκαιρο», το οποίο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Ταχυδρόμος.
Το 1963, δημοσιεύοντας την «Κάθοδο των εννιά», προσέγγισε με θαρραλέο τρόπο τη θεματολογία του εμφυλίου πολέμου, αναδεικνύοντας τη δυσκολία των εποχών και τον αγώνα των ανθρώπων να επιβιώσουν και να διατηρήσουν την αξιοπρέπειά τους.
Ο Θανάσης Βαλτινός συνέβαλε και στον ελληνικό κινηματογράφο, συνεργαζόμενος με σημαντικούς δημιουργούς, όπως ο Κάρολος Κουν και ο Θόδωρος Αγγελόπουλος.
Ξεχώρισε το 1984, όταν τιμήθηκε με το βραβείο σεναρίου στο Φεστιβάλ Καννών για το «Ταξίδι στα Κύθηρα», σε σκηνοθεσία Αγγελόπουλου.
Δραματικές στιγμές βίωσε Ελληνίδα συγγραφέας ύστερα από αποτυχημένη πλαστική χειρουργική επέμβαση στα χείλη της.
Εδώ και δύο χρόνια η καθημερινότητά της έχει μετατραπεί σε εφιάλτη, καθώς λίγο έλειψε να χάσει την ζωή της μετά από μια αποτυχημένη πλαστική χειρουργική επέμβαση αφαίρεσης συνθετικού κολλαγόνου από την περιοχή των χειλιών, από Έλληνα πλαστικό χειρουργό στην Φλόριντα, που της συστήθηκε ως ειδικός με εκατοντάδες πελάτες από όλη την Βόρεια και την Λατινική Αμερική.
Από τότε και μέχρι σήμερα η καταξιωμένη συγγραφέας, Κατερίνα Πλουμιδάκη, προσπαθεί από την μια να διορθώσει ό,τι μπορεί από την σημερινή μη φυσιολογική της εικόνα, με τα προβλήματα να είναι πολλά και σύνθετα, αφού ακόμα και νερό πίνει μόνο με καλαμάκι και από την άλλη αναμένει την ημέρα που θα δικαιωθεί μέσα από μια σειρά νομικών διαδικασιών που έχει ήδη ξεκινήσει με τους δικηγόρους της στην Αμερική.
Όπως εξηγεί στο protothema.gr, που αποφάσισε για πρώτη φορά να δημοσιοποιήσει την υπόθεσή της, η ίδια αισθάνεται πως βρίσκεται στην χρονική στιγμή που: «Έχω ξαναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες μου και έχω βρει όλη την δύναμη που χρειάζεται ώστε να παλέψω για όσα έχασα κι είμαι σε θέση, μετά από τόσα δάκρυα και αυτοκτονικές τάσεις, να το κάνω».
Σύμφωνα με την Κατερίνα Πλουμιδάκη, ήταν τον Νοέμβριο του 2020 όταν σε μια μονοήμερη εκδρομή που είχε πάει με τον σύζυγό της, με τον οποίο μένουν μόνιμα στο Χιούστον, γνωρίστηκε εντελώς τυχαία με τον Έλληνα γιατρό, ο οποίος δραστηριοποιείται στην Φλόριντα:
«Είμαι με τον άνδρα μου σε μονοήμερη εκδρομή το 2020, στο Βέιλ στο Κολοράντο, για την Ημέρα των Ευχαριστιών σε εποχή Covid. Εκεί που περπατούσαμε στο δρόμο και μιλούσαμε ελληνικά μας πιάνει την κουβέντα κάποιος και μας συστήνεται ως Έλληνας πλαστικός χειρουργός. Με κοιτούσε έντονα και μέσα σε πέντε λεπτά χωρίς να του έχω δώσει κανένα δικαίωμα με ρωτάει “Τι έχεις κάνει στα χείλη σου;”. Η αλήθεια είναι πως πριν 30 χρόνια είχα κάνει μια ένεση κολλαγόνου. Είχα λεπτά χείλη και ήθελα λίγο να τα αυξήσω, τίποτα υπερβολικό», εξιστορεί η Κατερίνα Πλουμιδάκη που είναι γνωστή και για την συγγενική σχέση με την οικογένεια Μητσοτάκη, καθώς ο πατέρας της Χαράλαμπος Πλουμιδάκης ήταν πρώτος ξάδελφος με τον αείμνηστο Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, από την πλευρά της μητέρα του Σταυρούλας και ανιψιός του Ελευθέριου Βενιζέλου.
Στην σύντομη γνωριμία τους ο Έλληνας πλαστικός γιατρός, γνωστής οικογενείας των Αθηνών, προσπάθησε να την πείσει πως για εκείνον η αφαίρεση του υλικού από τα χείλη της ήταν μια επέμβαση ρουτίνας, καθώς είχε στην επαγγελματική του σταδιοδρομία είχε κληθεί πολλές φορές να επαναλάβει:
«Έτσι, την επόμενη πλέον χρονιά και συγκεκριμένα τον Ιούλιο του 2021 τον επισκέπτομαι και στις 19 του ίδιου μήνα με χειρουργεί. Όλους αυτούς τους μήνες ο ίδιος είχε κρατήσει επαφή μαζί μας. Μας έπαιρνε συχνά τηλέφωνο, τον άντρα μου κι εμένα και αναπτύξαμε μια φιλία μαζί του όπως κάνουν οι Έλληνες της Αμερικής. Κατάφερε και κέρδισε την πλήρη εμπιστοσύνη μας».
Δυστυχώς όμως στο πρώτο χειρουργείο τα αποτελέσματα δεν ήταν αυτά που της είχε υποσχεθεί ο γιατρός και ο εφιάλτης μόλις της είχε χτυπήσει την «πόρτα». Έτσι, ενώ ξεκίνησε να πάει στην Φλόριντα για μία βδομάδα και να φύγει, αφού θα είχε αναρρώσει από το χειρουργείο, κατέληξε να κάνει 7 χειρουργεία και πάνω από 40 εβδομάδες ενέσεων, με την εικόνα της να εξακολουθεί να είναι προβληματική.
«H πρώτη εβδομάδα μετά το χειρουργείο, το οποίο κράτησε πάνω από 6 ώρες, πέρασε άσχημα για μένα. Όπως με ενημέρωσε ο γιατρός, δεν είχα καλή επούλωση, η αλήθεια είναι πως το χειρουργημένο σημείο νέκρωνε χωρίς εκείνος προφανώς να το έχει αντιληφθεί. Έτσι, στις 27 Ιουλίου κι αφού δεν είναι καθόλου ευχαριστημένος με την επούλωσή μου, αποφάσισε να μου χορηγήσει μία ένεση με αιμοπετάλια που αξιοποιεί τα επουλωτικά συστατικά του αίματος, για να επιταχύνει τον φυσικό ρυθμό ανανέωσης των κυττάρων, να ενισχύσει την κυκλοφορία του αίματος στην περιοχή της θεραπείας και να αποκαταστήσει έτσι τις βλάβες.
Όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, η επιλογή για θεραπεία με αιμοπετάλια επιβάρυνε την κατάσταση στην περιοχή των χειλιών καθώς δεν είναι εγκεκριμένη από τον FDA για την ένδειξη της φλεβικής συμφόρησης. Επιπλέον, τα αιμοπετάλια είναι παράγοντες πήξης, που βοηθούν τον οργανισμό να σχηματίσει θρόμβους. Αυτό οδήγησε σε περαιτέρω θρόμβωση και κατέστρεψε οποιαδήποτε εναπομείνασα ροή αίματος αντί να ανακουφίσει τη φλεβική συμφόρηση. Έμεινα με το νεκρό δέρμα από τις 27 Ιουλίου μέχρι τις 6 Αυγούστου, με κίνδυνο να πεθάνω».
Ουσιαστικά, το χειρουργείο μόνο ρουτίνα δεν ήταν για τον συγκεκριμένο γιατρό, αφού μεγάλο ποσοστό από το άνω χείλος της Κατερίνας Πλουμιδάκη δεν υπάρχει όπως και ο σφιγκτήρας μυς, τον οποίο αφαίρεσε από λάθος μαζί με το παλαιό κολλαγόνο:
«Όπως έμαθα μετά από συνολικά 22 γιατρούς που επισκέφτηκα στις ΗΠΑ και την Ελλάδα η περίπτωσή μου είναι πολύπλοκη και δύσκολη. Δεν υπάρχει στον κόσμο δεύτερη τέτοια περίπτωση. Οι ενέσιμες θεραπείες των βλαστοκυττάρων – που έχω κάνει συνολικά ως σήμερα άνω των 40 εβδομάδων – είναι πρωτοποριακές, ενώ μου ζήτησαν η περίπτωση μου να γίνει αντικείμενο μελέτης. Δυστυχώς, τα πάντα που κάνω είναι πειραματικά μια και δεν υπάρχει πρότερη τέτοια περίπτωση. Κανένας γιατρός δε με αναλαμβάνει εδώ στην Αμερική γιατί δεν θέλουν να πάρουν την ευθύνη πάνω τους σε τόσο μεγάλη ζημιά», λέει και συνεχίζει:
«Όταν είδα ότι έχασα σχεδόν το πρόσωπό μου ήθελα να αυτοκτονήσω και σκεφτόμουν τους τρόπους. Δεν ήθελα να πηδήξω από τον 10ο γιατί με ανατρίχιαζε ο διαμελισμός και επειδή τα μόνα χάπια που είχα από τον γιατρό ήταν κάποια ηρεμιστικά σκεφτόμουν πόσα θα χρειαστώ για να πεθάνω και να μη μείνω φυτό. Αυτές τις σκέψεις τις έκανα δυο φορές, πρώτα όταν δεν είχα χείλη και μετά όταν με εγκατέλειψε ο γιατρός απότομα. Αυτό που με κράτησε στη ζωή πλην της οικογένειάς μου είναι τα 35 χρόνια μελέτης βιβλίων αυτοβοήθειας που έβαλα σε εφαρμογή για να μπορέσω να επιζήσω».
Η συγγραφέας και συνεργάτης της ελληνικής εφημερίδας «Εθνικός Κήρυκας» και της αγγλικής «The National Herald» στην κυριολεξία κινδύνεψε να χάσει την ζωή της:
«Από την ισχαιμική νέκρωση του δέρματος και του μυός του άνω χείλους, παρά την αντιβίωση των 4 μηνών υπήρχε συνεχής ισχυρός κίνδυνος σηπτικών εμβολών στον εγκέφαλο και ισχυρός κίνδυνος ενδοκαρδίτιδας από την κυκλοφορία των μικροβίων στο αίμα. Επίσης, διέτρεχε κίνδυνο γενικευμένης σήψης και σηπτικής καταπληξίας ανά πάσα στιγμή. Υπήρξε καθυστερημένη αντίδραση στη διάγνωση της ισχαιμικής νέκρωσης περιμένοντας να περιχαρακωθούν οι νεκρωμένοι ιστοί για να προχωρήσει στον απαραίτητο χειρουργικό καθαρισμό. Προκάλεσε ολική νέκρωση του δέρματος και του υποκειμένου μυός του άνω χείλους με αποτέλεσμα να παραμείνει μόνο ο βλεννογόνος του στόματος του άνω χείλους. Η μεγάλη τραυματική επιφάνεια ήταν σε συνεχή κίνδυνο λοιμώξεων παρά την αντιβίωση».
Ακόμα και δυο χρόνια μετά το πρώτο χειρουργείο η συγγραφέας των: «Πάλι Χώρισα», «Άντρες έχουμε γυναίκες ψάχνουμε» και «Δανεικός χρόνος» αντιμετωπίζει πολλά καθημερινά προβλήματα καθώς, όπως λέει η συγγραφέας:
«Δεν μπορώ να αναπνεύσω καλά γιατί η μύτη μου έχει μετατοπιστεί από το κέντρο του προσώπου και τα ιγμόρεια μου έχουν διογκωθεί. Δεν επιτρέπεται να εκτεθώ στον ήλιο, δεν επιτρέπεται να βγω έξω αν έχει πολύ κρύο, γιατί δεν έχω καλή αιμάτωση. Δεν επιτρέπεται να τρέξω ή να κάνω οποιοδήποτε άθλημα, κολύμπι στη θάλασσα, δεν μπορώ να φάω κανονικά, δεν μπορώ να γελάσω, χαμογελάσω, κλάψω, χασμουρηθώ, εκφραστώ έντονα, τραγουδήσω, φιλήσω. Επειδή δεν έχω πια σφιγκτήρα μυ στόματος καθώς μου τον έκοψε ο γιατρός στο χειρουργείο, πίνω μόνο μέσα από καλαμάκι».