Ο στιχουργός Πυθαγόρας Παπασταματίου, γεννήθηκε το 1930 στο Αγρίνιο. Οι γονείς του κατάγονταν από τη Σάμο, αλλά γνωρίστηκαν στη Σμύρνη. Η μητέρα του ήταν δασκάλα και ο πατέρας του έφεδρος αξιωματικός. Η καταστροφή της Σμύρνης ανάγκασε την οικογένεια να ζήσει την προσφυγιά και να βρεθεί στο Αγρίνιο. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, ο μεγάλος αδελφός του βγήκε στο βουνό και έγινε αντάρτης.
Ο Πυθαγόρας είχε μόλις γραφτεί στο γυμνάσιο, αλλά δεν το τελείωσε αμέσως, καθώς ακολούθησε τα χνάρια του αδελφού του. Εντάχθηκε στον κύκλο του ΕΛΑΣ και αγωνίστηκε στο βουνό μέχρι που οι Γερμανοί έφυγαν από την Ελλάδα.
Όταν επέστρεψε στο Αγρίνιο ολοκλήρωσε το σχολείο, πράγμα σπάνιο για τα δεδομένα της εποχής. Τότε άρχισε για πρώτη φορά να υπογράφει μόνο με το μικρό του όνομα και όταν οι αυστηροί καθηγητές του έκαναν παρατήρηση, εκείνος απαντούσε: «Ένας είναι ο Πυθαγόρας, όλοι με ξέρουν, δε χρειάζεται το επώνυμο». …
Κατάφερε να έχει μια μεγάλη εργογραφία συνδυάζοντας ιδανικά τους όρους «ποιότητα» και «εμπορικότητα» ενώ τα τραγούδια του μας συντρόφευσαν στις χαρές και στις λύπες μας.
Στην ιστορία του τραγουδιού, λιγοστοί κατάφεραν να επιβεβαιώσουν με το έργο τους ότι ανάμεσα στα διάφορα είδη δεν υπάρχουν διαχωρισμοί αρκεί να κινείσαι με ταλέντο και προσωπικότητα. Ήταν ένας δημιουργός και άνθρωπος προικισμένος με χάρισμα και ιδιαίτερη επαφή με το αντικείμενό του. Ο λόγος του υπηρέτησε μια μεγάλη γκάμα μελωδιών.
Τα τραγούδια του που μπήκαν στα χείλη και τις καρδιές του κόσμου και παρέμειναν εκεί ενώ με τους στίχους του ο δημιουργός περιέγραψε τόσο ξεχωριστά το δράμα της καταστροφής αλλά και όσα ενώνουν τους δυο λαούς… Τούρκος εγώ κι εσύ Ρωμιός Κι εγώ λαός κι εσύ λαός Εγώ Χριστό κι εσύ Αλλάχ Όμως κι οι δυο μας αχ και βαχ! …τις κοινές μνήμες, βιώματα και ιστορικές διαδρομές Μες το μαχαλά Πέφτει κουμπουριά Οι ζεϊμπέκηδες χορεύουν Στου Ντελή Θρακιά.
Δεν είναι τυχαίο ότι πολλά χρόνια αργότερα θα γράψει: Μελαχρινέ Ναπολιτάνο ο πόλεμος είναι φρικτός. Εσύ μαχαίρωσες τον Πάνο μετά σε σκότωσε κι αυτός.
Στις θεατρικές παραστάσεις που δίνονται στο σχολείο του είχε πάντα πρωταγωνιστικούς ρόλους αφού όπως θα αποδειχθεί και στη συνέχεια το ταλέντο του και στην ηθοποιία ήταν εξαιρετικό. Οι δρόμοι της υποκριτικής θα τον συνεπάρουν. Αποφοίτησε με άριστα απ’ τη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών όπου δάσκαλος του ήταν ο Δημήτρης Ροντήρης.
Παρόλο που ο χώρος του θεάματος τον γοήτευε, δεν ακολούθησε τελικά την καριέρα του ηθοποιού. Σύντομα ανακάλυψε την κλίση του στη συγγραφή στίχων, που τον κέρδισε για όλη του τη ζωή. «Μικρά Ασία» η τεράστια επιτυχία Η περιπέτεια της Μικρασιατικής καταστροφής, επηρέασε πολύ τον στιχουργό. Το 1972 ενώ είχε ήδη στο ενεργητικό του πολλές επιτυχίες, συνεργάστηκε με τον Απόστολο Καλδάρα και έγραψε τραγούδια για τη Μικρά Ασία, που κυκλοφόρησαν σε ομώνυμο δίσκο. Η Ελλάδα βρισκόταν τότε υπό το καθεστώς των συνταγματαρχών και τα τραγούδια για τους πρόσφυγες και τη Σμύρνη έμοιαζαν ανεπίκαιρα. Οι στίχοι αναφέρονταν στο Αϊβαλί, τη Σμύρνη, το καμένο Κορδελιό και στον μύθο του Μαρμαρωμένου Βασιλιά. Η δισκογραφική εταιρία Μίνος στην οποία ανήκε τότε ο στιχουργός αναγνώρισε την αξία των τραγουδιών που ερμήνευσαν η Χάρις Αλεξίου και ο Γιώργος Νταλάρας και οδήγησε τον Πυθαγόρα και τον Καλδάρα στο στούντιο.