Η Πίτσα Παπαδοπούλου έχει γεννηθεί στη Θεσσαλονίκη στις 14 Μαΐου 1944. Η καταγωγή της είναι από τον Πόντο. Ο πατέρας της ήταν Πόντιος ενώ η μητέρα της είχε καταγωγή από τους καραμανλήδες, που ήταν Έλληνες τουρκόφωνοι Χριστιανοί.
Γράφει η Έπη Τρίμη
Η οικογένειά της έφυγε από τη συμπρωτεύουσα και εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα το 1967 έχοντας ως στόχο να δοκιμάσει την τύχη του στο τραγούδι ο μεγαλύτερος της αδερφός της.
Η Πίτσα Παπαδοπούλου αφηγείται: «Θυμάμαι γειτονιές όμορφες που παίζαμε, που ήταν οι άνθρωποι όλοι ίσοι, γιατί δεν υπήρχαν και πλούσιοι τότε. Και αν υπήρχαν, ήταν λίγοι. Όλοι οι άνθρωποι ήμασταν ίδιοι. Όμορφες γειτονιές, να καθόμαστε στις αυλές, να παίζουμε με τα παιδιά κρυφτό, να παίζουμε μπάλα, να παίζουμε «τσιλίκι» που το λέγαμε εμείς στη Θεσσαλονίκη…». «Ήτανε όλο παιχνίδι η γειτονιά. Δεν είχαμε τίποτε άλλο. Βγαίναμε, οι γονείς δεν ήταν στο σπίτι γιατί δουλεύανε. Οι άνθρωποι λείπανε από το πρωί και γυρίζανε ή βράδυ ή απόγευμα… Εμείς ήμασταν ελεύθερα παιδιά και παίζαμε άνετα και χωρίς φόβο, χωρίς κάποιος να μας πειράξει … Δεν είχαμε αυτές τις ‘’πονηρίες’’ όπως σήμερα που κλειδώνουμε τις πόρτες».
Η Πίτσα Παπαδοπούλου είχε πει για την μετάβαση: «Οι γονείς μου ήρθαν στην Αθήνα να βρουν την τύχη τους, γιατί δεν υπήρχε τίποτα στην Θεσσαλονίκη και η μαμά μου θεώρησε καλό να ‘ρθει στην Αθήνα σαν πιο μεγάλη πόλη. Ήτανε πολύ δραστήριος άνθρωπος η μητέρα μου. Δεν το έβαζε κάτω». «Και ήρθε εδώ στην Πατησίων και άνοιξε ένα μανάβικο. Εγώ ήμουνα στην Θεσσαλονίκη με την αδερφή μου και μια φορά ήρθα να δω την μαμά μου και τον αδερφό μου και έμεινα εδώ. Γιατί ο αδερφός μου τραγουδούσε όπως σας είπα και αυτός όμως σαν αγοράκι, πήγε και γνώρισε κάποιους συνθέτες, όπως τον Παγιουμτζή, όπως τον Περπινιάδη εκεί σε κάτι μαγαζιά… Σαν παλικαράκι πήγε και γνώρισε τον Χρυσίνη τον δάσκαλο, τον τυφλό … Πήγαινε και μάθαινε κιθάρα, του άρεσε πολύ και είχε πονηρευτεί μάλλον ο αδερφός μου και όταν ήρθα να τους δω για δύο μέρες, μου λέει «Πίτσα, θα σε πάω στον Χρυσίνη, στο δάσκαλο, να σ’ ακούσει».
«Άκουγα τούρκικα τραγούδια με σκοπό τούρκικο. Η μαμά μου ήρθε κοριτσάκι εδώ με τους γονείς της το ’22. Ήταν 10-12 χρονών. Τα τραγούδια σε τούρκικη διάλεκτο, ήταν η μαμά μου που τραγουδούσε καταπληκτικά. Παλιά ακούγαμε τραγούδια μόνο απ’ τα καφενεία· είχανε τα τζουκ μποξ και ακούγαμε τον Καζαντζίδη, ακούγαμε τον Αγγελόπουλο, την Καίτη Γκρέυ, τη Γιώτα Λύδια, την Πόλυ Πάνου… Και επειδή ήταν μόνο τα καφενεία που είχαν μουσική, ακουγόταν σε όλα τα σπίτια όταν βάζανε τα μεγάφωνα» είχε προσθέσει η Πίτσα Παπαδοπούλου.
Αφού μετακόμισαν οικογενειακός στην Αθήνα, ο Στέλιος Χρυσίνης, ο τυφλός μαέστρος ξεχώρισε την Πίτσα Παπαδοπούλου και έτσι ο Στράτος Παγιουμτζής την σύστησε στον Γιώργο Ζαμπέτα.
Ο αδερφός της την πήγε στον Γιώργο Ζαμπέτα κι εκείνος, ενθουσιασμένος από τη φωνή και το ταλέντο της, της έδωσε την ευκαιρία το ίδιο κι όλας βράδυ και βρέθηκε για πρώτη φορά στο πάλκο δίπλα του, στο κέντρο «Ξημερώματα». Ήταν η πρώτη φορά που η Πίτσα Παπαδοπούλου εμφανίστηκε μπροστά σε κόσμο. Γεμάτη άγχος και με ένα φόρεμα που είχε δανειστεί.. με παπούτσια ένα νούμερο μικρότερα, τραγούδησε το «Τα ξένα χέρια είναι μαχαίρια».
Το πρώτο της άλμπουμ το ηχογράφησε το 1980 με τίτλο «Τι αγάπη Θεέ μου» και πούλησε περισσότερα από 60.000 αντίτυπα.
Οι συνεχόμενες χρυσές επιτυχίες της την καθιέρωσαν γρήγορα ως μεγάλη κλασική λαϊκή ερμηνεύτρια. Έχει συνεργαστεί με τα μεγαλύτερα ονόματα της ελληνικής μουσικής.
Το 1987 συνεργάστηκες με τον Αντώνη Βαρδή στον δίσκο «Άνευ Όρων». Με το άλμπουμ αυτό ήρθε η τεράστια επιτυχία «Μη Μιλάς». Τη χρονιά εκείνη απέδειξε πως μπορεί να τραγουδήσει ότι θέλει και όπως το θέλει.
Ο αείμνηστος Στέλιος Καζαντζίδης σε ερώτηση που του έγινε για το ποια Ελληνίδα τραγουδίστρια θεωρεί σπουδαία φωνή, απάντησε: «Πίτσα Παπαδοπούλου. Τι φωνή, Θεέ μου!». Και τη ζήτησε για να του κάνει δεύτερη φωνή στο δίσκο «Αφιέρωμα» και της εμπιστεύτηκε τραγούδια τα οποία ερμήνευε ο ίδιος.
Από πολύ μικρή ηλικία άκουγε Στέλιο Καζαντζίδη και Μανώλη Αγγελόπουλο.
Πίτσα Παπαδοπούλου (LP, Album)
Ο Καινούργιος Δίσκος (LP, Album)
Τί Αγάπη Θεέ Μου
Χρώματα
Εγώ Θάμαι Για Σένα
Τα Παράπονα
Τραγούδια Αγάπης
Οι Δρόμοι Της Αγάπης
Αργά Τη Νύχτα
Άνευ Όρων
Δεν Μετανιώνω
Μόνο Για Σένα
Στιγμές
Λατρεία
Νόμιζες
Όσα Αγαπάω
Με Τα Μάτια Κλειστά
Απαγορευμένο Όνειρο
Μια Αγάπη Φτάνει
Του Θανατά Σ’ Αγάπησα
Όσα Αγαπώ
Να ‘χε Καρδιά Η Μοναξιά
Απόψε Πόνεσα
Η αγαπημένη λαϊκή τραγουδίστρια, σε μια εξομολόγηση ψυχής λίγες μέρες μετά το τραγικό συμβάν της φονικής πλημμύρας στη Μάνδρα, είχε αποκαλύψει ότι μέσα στα λασπόνερα κρύβεται και ένα προσωπικό της δράμα. Ο 36χρονος οδηγός φορτηγού Γιώργος Μακαρούνας, ο οποίος ήταν από τους πρώτους που συμπεριλήφθηκαν στον μακρύ κατάλογο των ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους, ήταν ο γιος της αδελφικής της φίλης Χαρούλας, τον οποίο είχε σαν παιδί της.Αυτό το παιδί το ξέρω από 3 χρόνων. Το παιδί αυτό είναι οικογένειά μου. Σαν παιδί μου. Το παιδί σου δεν είναι μόνο αυτό που βγάζεις από την κοιλιά σου. Είναι αυτό που μεγαλώνεις, που σκέφτεσαι και αυτό που νιώθεις.
Αυτή η οικογένεια είναι οικογένειά μου. Δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω. Έχω μεγάλο πένθος. Ήταν ένα εργατικό παιδί. Στη δουλειά του πήγαινε, αλλά δυστυχώς αυτός ο δρόμος δεν πρέπει να είναι για νταλίκες 18 μέτρα. Πήγα στη Μάνδρα και τα είδα όλα. Δεν μπορούν να συμβαίνουν αυτά τα πράγματα. Μιλάω και τρέμω. Είναι άδικο να πνιγεί τόσος κόσμος. Ας κάνουνε κάτι. Ας βοηθήσουν τις οικογένειες είχε πει με πόνο στα μάτια και στην ψυχή η Πίτσα Παπαδοπούλου.
«Τώρα μένω μόνη μου σε αυτό το σπίτι που κάποτε έσφυζε από ζωή είχε πει σε μεγάλη εφημερίδα το 2014. Πριν από χρόνια ζούσαν εδώ μαζί μου η μητέρα μου, η οποία δυστυχώς έχει πεθάνει, αλλά και η αδελφή μου, που μετακόμισε, και ο γιος μου ο Μάριος, ο οποίος με το που μεγάλωσε, έφυγε, καθώς άνοιξε δικές τους δουλειές στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα» μας δικαιολογείται προτού προλάβουμε να τη ρωτήσουμε με ποιους συγκατοικεί σε μία τόσο μεγάλη μεζονέτα στην Βούλα. Ωστόσο, η Πίτσα Παπαδοπούλου δεν φαίνεται να νιώθει μοναξιά, αφού, όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, δείχνει να είναι εκείνη ο… άντρας της ζωής της. Εμείς, της ευχόμαστε να είναι γερή, δυνατή και να είναι για πολλά ακόμη χρόνια κοντά μας!