Ο Ορφέας Περίδης γεννήθηκε στις 20 Φεβρουαρίου του 1957. Σπούδασε μουσική σε διάφορα ωδεία και πήρε πτυχίο Αρμονίας και κλασσικής κιθάρας.
Της: Έπη Τρίμη
Πριν γίνει γνωστός στο ευρύ κοινό, τραγουδούσε και έπαιζε κιθάρα σε διάφορα λαϊκά μαγαζιά. Είναι άνθρωπος που αφήνει τη δουλειά του να αφήσει το αποτύπωμά της, δεν συμπαθεί τις δημόσιες σχέσεις και δίνει σχεδόν μηδενικές συνεντεύξεις.
Τα νεανικά χρόνια και η ανακάλυψη των μουσικών οργάνων
Ο Ορφέας Περίδης δοκιμάζει μουσικά όργανα. Γύρω μας, ένα πιάνο, μια τούμπα, ένα κασόνι (κρουστό των Λατινοαμερικανών). «Η δύναμη του τυχαίου καμιά φορά είναι μεγάλη. Επειδή δεν είσαι τόσο καλός πιανίστας, ένα λάθος μπορεί να σου δώσει μια ωραία εισαγωγή ή κι ένα ωραίο, σωστό τραγούδι. Το λάθος είναι σύμμαχος του δημιουργού, πολύ περισσότερο τα λάθη της ζωής. Πιάνο έκανα μέχρι τα 25 μου, το παράτησα όμως για θεωρητικά και την κλασική κιθάρα και το ξανάπιασα πάλι στα 50. Έλεγα ότι θα χρειαστώ μια δεκαετία για να κάνω την έκπληξη. Δεν την έκανα ποτέ. Παίζω πιάνο σε μια ηχογράφηση, αλλά όχι για κονσέρτο».
Τα χάλκινα τα αγαπούσε από μικρό παιδί. Είχε ζητήσει μάλιστα από τη μητέρα του να τον γράψει στην μπάντα του Δήμου Καλλιθέας. Αλλά εκείνο το απόγευμα ήταν κλειστή. Οκτώ ετών ήταν τότε, αλλά ακόμη το θυμάται. Δέκα χρόνια αργότερα, στα 18, πήγε στο Ωδείο και στα 30 του πήρε το πτυχίο Αρμονίας και κλασικής κιθάρας. Όταν ξεμπέρδεψε μαζί της άρχισε να γράφει τραγούδια.
Στο οικογενειακό εξοχικό ανακαλύπτει τους ήχους των οργάνων χωρίς να ενοχλεί τους γείτονες. «Είναι κάπως μοναχικά, αλλά βολεύει γιατί η συγγραφή και το τραγούδι θέλει λίγη μοναξιά. Είναι παίδεμα να γράφεις». Εκείνος ασχολείται με τις λέξεις, τις παιδεύει, ψάχνει τη μελωδία που ταιριάζει στην αισθητική τους. «’Όταν ξεκινάω από τη μελωδία έχω ήδη την ατμόσφαιρα στο μυαλό μου, όπως μου συνέβη στο “Φεύγω” και “Τα τραγούδια μου τ’ αμερικάνικα”. Για τη “Φωτοβολίδα” χρειάστηκαν τέσσερις μήνες να βρω τους σωστούς στίχους, ενώ στο “Κάτι μου κρύβεις” μόλις 15 λεπτά. Δεν υπάρχει τραγούδι που δεν είναι βιωματικό. Ακόμη κι αν δεν έζησα το γεγονός, μπορώ να αισθανθώ το βίωμα», αναφέρει στην Καθημερινή.
Οι μεγάλες συνεργασίες
Το 1990 ο Ορφέας Περίδης συμμετείχε στο δίσκο του Νίκου Παπάζογλου “Σύνεργα” με τρία τραγούδια (Μάτια μου, Φεύγω, Θάνατο θέλω τραγικό) που έκαναν αίσθηση. Δύο χρόνια μετά, στους Αγώνες τραγουδιού της Καλαμάτας, πήρε το τέταρτο βραβείο με το τραγούδι “Ο Ρομπέν των καμένων δασών”. Το 1993 κυκλοφορεί τον πρώτο δίσκο Αχ ψυχή μου φαντασμένη, που περιλαμβάνει τα πολύ γνωστά Φωτοβολίδα, Ζηλεύει η νύχτα κ.ά. Το 1996 κυκλοφόρησε ο δεύτερός του δίσκος, ο οποίος θεωρείται από πολλούς ως ο καλύτερος, με τίτλο Καλή σου μέρα αν ξυπνάς, από τον οποίο ξεχωρίζει το Αχ να σε δω και το “Κάτι μου κρύβεις”.
Το 1998 συμμετείχε στο δίσκο του Μανώλη Λιδάκη, Ο ήλιος του Γενάρη, για τον οποίο συνέθεσε κάποια από τα τραγούδια. Ακουλουθεί ο τρίτος δίσκος Για πού το ‘βαλες καρδιά μου, το 1999, που περιλαμβάνει το γνωστό Υλαγιαλή και το ομώνυμο του δίσκου. Το 2000 έγραψε μουσική για το θέατρο (για το έργο “Αγγέλα” του Γιώργου Σεβαστίκογλου σε σκηνοθεσία Γιώργου Αρμένη και “Ο Πειρασμός” του Γρηγορίου Ξενόπουλου σε σκηνοθεσία Θοδωρή Γκόνη). Το 2001 δοκίμασε κάτι διαφορετικό κυκλοφορώντας ένα δίσκο αποκλειστικά με παιδικά τραγούδια Στο πρώτο-πρώτο πέταγμα.
Επιστρέφει το 2003 με το δίσκο Τι θα πει ζωή, ο οποίος παρότι δεν περιέχει τραγούδια γνωστά στο ευρύ κοινό, είναι ίσως ο πιο καλοδουλεμένος δίσκος που έχει ολοκληρώσει, σε μια περίοδο ωριμότητας. Το 2004 κυκλοφορεί το δίσκο Απ’ το παράθυρο κοιτώ, με τη συμμετοχή του Σωκράτη Μάλαμα και του Διονύση Σαββόπουλου.
Το 2007 κυκλοφόρησε το Κάποιον αγαπάει ακόμα. Από τη συνεργασία του με τον Μανώλη Ρασούλη και τον Πέτρο Βαγιόπουλο γνωστότερα είναι τα τραγούδια “To Βαλς” και “Τα ρώσικά μου μάτια”. Το 2009 κυκλοφόρησε ένα διπλό CD με τίτλο LIVE και με τους φίλους του . Αρχές του 2011 εξέδωσε το CD “Ονειροπόλων Μόχθοι” , ένα θεματικό έργο – αφιέρωμα στους δώδεκα μήνες .
Ο Ορφέας Περίδης κάνει πολύ συχνά περιοδείες σε ολόκληρη την Ελλάδα.
Η ιστορία του τραγουδιού Φωτοβολίδα
Ο Ορφέας Περίδης ετοιμάζεται να ανέβει τα σκαλιά της εκκλησίας με την αγαπημένη του. Τίποτε δεν τον είχε προετοιμάσει γι’ αυτό που θα ζούσε. Τίποτε δεν τον είχε προετοιμάσει γι’ αυτό που θα ζούσε. Την αποφράδα εκείνη ημέρα, μία φωτοβολίδα χτύπησε τη νύφη και τη σκότωσε. Έτσι εκείνη έφυγε για “πέλαγα ουράνια” αφήνοντας τον Ορφέα πίσω να της γράφει τραγούδια. Τι τραγωδία…
Πηγές: Wilkipedia| Καθημερινή
